آفتاب حسن

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست

بگشای لب که قند فراوانم آرزوست

ای آفتاب حسن برون آ، دمی زابر

کان چهره مشعشع تابانم آرزوست

در دست هر کسی هست ز خوبی قراضه ها

آن معدن ملاحت و آن کانم آرزوست

یعقوب وار واسفاها همی زنم

دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست

زین همرهان سست عناصر دلم گرفت

شیر خدا و رستم دستانم آرزوست

جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او

آن نور روی موسی عمرانم آرزوست

دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر

کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

گفتند یافت می نشود جسته ایم ما

گفت آنکه یافت می  نشود آنم آرزوست

هر چند مفلسم نپذیرم عقیق خرد

کانِ عقیق نادر ارزانم آرزوست

پنهان ز دیده ها و همه دیدها از اوست

آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست

خود کار من گذشت زهر آرزو و آز

از کان و از مکان پی ارکانم آرزوست

گوشم شنید قصد ایمان و مست شد

کو قسم چشم صورت ایمانم آرزوست.

مولانا جلال الدین محمد بلخی