آبی‌ها در اندیشه رام‌کردن شیر کاتالانی

در آستانه بازی چلسی – بارسلونا در لیگ قهرمانان اروپا

همچنین برای ششمین بار در 9 فصل در دوران ریاست رومن آبراموویچ می باشد که آبی های انگلیسی به نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا راه پیدا می کنند. از سال 2000 تاکنون، چلسی فقط یکبار در سال 2008 به فینال راه پیدا کرد و اما در فینال بازی بسیار درخشانی از خود نشان داد و در ضربات پنالتی مغلوب منچستر یونایتد شد. به پاس زحمات همه مربیانی که در طی این سالها- از اسکولاری گرفته تا هیدینک و مورینیو- موفقیتهای چلسی را موجب شدند، شاید امسال و در دیدار امشب بتوان شاهد سرافرازی لندن نشین ها بود.

اگر شاگردان دی ماتئو می خواهند بازی فینال که ماه بعد در مونیخ برگزار می شود را تجربه کنند، باید از سد بارسلونای بسیار قدرتمند بگذرند. به تعبیری می توان دیدار با بارسا را "فینال پیش از فینال" خواند. حالا زمان آنست که آنها خاطره تلخ گذشته را به خاک سپرده و با شکست اسپانیایی ها به فینال پای بگذارند.

بی شک عده ای معدودی از طرفداران چلسی جسارت یادآوری خاطرات تلخ نیمه نهایی 2009 اروپا را داشته و البته حق هم دارند. در آن بازی داور به نحو عجیبی شایستگی و حق چلسی را نادیده گرفت. بازی جنجالی که هنوز "نقل تلخ" محفل فوتبالدوستان است. سال 2009 بود و دو تیم به نیمه نهایی لیگ قهرمانان رسیدند. چلسیایی ها موفق به متوقف کردن بارسلونا در نیو کمپ با نتیجه صفر-صفر شدند. در بازی برگشت در استمفورد بریج "مایکل اسی ین" با یک شوت بی نظیر دروازه بارسلونا را باز کرد. همه چیز می رفت که منجر به صعود آبی ها به فینال شود. اما آن ضربه! آن ضربه سرکش اینیستا در دقیقه 92 که بسان تیری رها شده از کمند کمان نه تنها بر تور دروازه پیتر چک که بر قلب طرفداران چلسی نشست.

آری، بارسلونا به فینال اروپا صعود کرد اما بحثهای فراوانی تا به امروز بر جای ماند. بحثهایی حول محور قضاوت "تام هنینگ اوربو" و سوت زدنها و نزدنهای مشکوک او.  بازیکنان و طرفداران چلسی، بارها قضاوت آن دیدار را آلوده و از پیش سفارش شده خوانده اند.

اما حالا آبی ها چندان علاقه ای به ادامه و پیگیری بحثهای جنجالی گذشته ندارند و اگر کمی هم باهوش و صبور باشند می توانند از دیدار امشب سربلند بیرون بیایند.

اگر نیمه پر لیوان را نگاه کنیم، می توانیم چلسی را یک تیم سرحال و قبراق بدانیم. از زمانیکه "ویلاش بواش" جای خود را به "دی ماتئو"ی جوان داد، تیم با هدایت وی رنگ تازه ای به خود گرفته و اکنون در آستانه نیمه نهایی لیگ قهرمانان از کیفیت فوتبالی مشهودی برخوردار است. چلسی در 12 دیدار قبلی خود، فقط یک شکست آنهم در زمین منچستر سیتی را متقبل شد. این روزها چلسی بسیار خوشحال است. به فینال جام حذفی انگلیس را پیدا کرده و به همان جایگاه چهارمی در لیگ انگلیس قانع است.

باید اذعان کرد که با وجود ترکیب استخوان دار و محکم چلسی، بارسلونا تیمی نیست که بشود آن را براحتی شکست داد. 90 دقیقه نگهداری شیر بارسا در قفس تاکتیک، کار هر رام کننده ای نیست. ترس از اینست که آتش شیطنت کاتالانها سراسر چمن استمفورد بریج را به جهنم لندن نشینها تبدیل کند. بارسلونا هم اکنون سایه به سایه رئال مادرید در لیگ اسپانیا حرکت کرده و به فینال جام حذفی اسپانیا هم رسیده است. اگر تیمی بتواند آبی اناریها را 90 دقیقه در دام تاکتیک خود اسیر کند، 180 دقیقه هم امکانپذیر خواهد بود. به نظرم همه چیز به بازی استمفورد بریج باز میگردد. آبی ها اگر در استمفورد بریج سربلند بیرون بیایند، قادر خواهند بود که در نیوکمپ این شیر غرنده را کنترل کنند.

اما حکایت لیونل مسی حکایتی دیگر است. پسرک آرژانتینی خواب بدی برای شاگردان دی ماتئو دیده است. او در 14 دیدار اخیر 26 گل و (با احتساب بازی آرژانتین با سوییس) در 15 دیدار 29 گل زده است. همچنین 63 گل در این فصل زده که بزودی می تواند به عدد 70 هم برسد. بارسا از ستارگان بزرگی بهره مند است؛ اما اگر دی ماتئو نتواند مسی را کنترل کند، آنگاه باید فینال امسال را حتما به فراموشی بسپارد.

قطع یقین، کیفیت بازی چلسی در حد بارسلونا نیست. اما اعتماد بنفس، تجربه و باور چیزهایی هستند که می توانند پشتوانه آبی ها باشند. پیتر چک، جان تری، اشلی کول، فرانک لمپارد و دیدیر دروگبا، که مدتهاست همکاری خوبی با یکدیگر نداشتند، حالا مطمئنا تمامی انرژی خود را صرف گذشتن از سد بزرگ بارسلونا می کنند.

آیا این ممکن خواهد بود؟ حقیقت اینگونه نیست. راستش را بخواهید هر چه در این سالها بارسلونا قدرت گرفته، بجای آن چلسی ضعیف شده است. به نظرم خیلی بعید به نظر می رسد که چلسی به فینال برسد، در فینال پیروز شود و پرچم انگلیس را دور تا دور استادیوم شهر مونیخ به نمایش در آورد.

کسی چه می داند؟ شاید استمفورد بریج تبدیل به قتلگاه لندن نشینان مضطرب اما خوشحال شود. و یا شاید عرق شرم و تحقیر را بر چهره گوآردیولای جوان شاهد باشیم. استمفورد بریج گلوگاه فینال است.

در آنسوی قضیه، پپ جوان دیگر اکنون به یک مربی جاه طلب تبدیل شده و به هیچ قیمتی حاضر نیست از جام  بگذرد. گوآردیولا لشگری مجهز به زین و یراق تکنیک و هوش و تاکتیک با خود دارد. ژنرالهای کارآزموده ای چون ژاوی، اینیستا و مسی. گلادیاتورهای جوان بارسا را نیز نمی توان نادیده گرفت. پدرو و سانچز بارها اثبات کرده اند که ی توانند بسیار کارساز و سمی باشند. گمان می کنم که مربی اسپانیایی با خیالی آسوده تر اما ذهنی محتاطتر به دیدار با ایتالیایی جوان، بی تجریه، مضطرب و در عین حال جاه طلب میرود. یادتان باشد! استمفورد بریج گلوگاه رسیدن به فینال است.