على با دست خود، خشت لحد چید
گذشته نیمه اى از شب، دریغا رسیده جانِ شب بر لب، دریغا
چراغ خانه مولاست، خاموش كه شمع انجمن آراست خاموش
فغان تا عالم لاهوت مى رفت به روى شانه ها، تابوت مى رفت
على زین غم چنان مات ست و مبهوت كه دستش را گرفته دست تابوت!
شگفتا! از على، با آن دلیرى كند تابوت زهرا، دستگیرى!
به مژگان ترش یاقوت مى سُفت سرشك از دیده مى بارید و مى گفت
كه: اى گل نیستى تا بوت بویم مگر بوى تو از تابوت بویم
جدا از تو دل، آرامى ندارد على بى تو دلارامى ندارد
چنان در ماتمش از خویش مى رفت كه خون از چشم غیر و خویش مى رفت
كه دیده در دل شب، بلبلى را كه زیرِ گل نهان سازد گلى را
ز بیتابى، گریبان چاك مى كرد جهانى را به زیر خاك مى كرد
على با دست خود، خشت لحد چید بساط ماتم خود تا ابد چید
دل خود را به غم دمساز مى كرد كفن از روى زهرا باز مى كرد
تو گویى ز آن رخ گردیده نیلى به رخسار على مى خورد سیلى!
از آن دامان خود پر لاله مى كرد كه چون نى، بندبندش ناله مى كرد
على، در خاك زهرا را نهان كرد نهان در قطره، بحر بى كران كرد
گُل خود را به زیر گِل نهان دید بهار زندگانى را، خزان دید
شد از سوز درون، شمع مزارش على با آب و آتش بود كارش!
چنان از سوز دل، بیتاب مى شد كه شمع هستىِ او، آب مى شد
غم پروانه اش، بیتاب مى كرد على را قطره قطره آب مى كرد
چو بر خاك مزارش دیده مى دوخت سراپا در میان شعله مى سوخت
مگر او گیرد از دست خدا، دست كه دشمن بعد او، دست على بست
بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان
محمّد على مجاهدى «پروانه»
