خانه ای در همین حوالی

فرزندان  آدم (ع) ، سه دسته اند . سه جور هم خانه می سازند . از همه ضعیف تر ها ، با حصیر، چوب نازک ، یا هر آنچه دم دستشان است خانه می سازند.

این شکلی:

خانه ی دسته ی دوم محکم تر از دسته ی اول است، ولی نه خیلی پابرجا . فرزندان آدم (ع) در این دسته ، از صبح تا شب می روند سرکار، تا بتوانند چند تا آجر بخرند و خانه بسازند.

دسته ی سوم که از همه قوی ترند و دستشان به همه چیز می رسد ، این طوری خانه می سازند:

وقتی زلزله و سیل و طوفان حمله می کند، خانه های دسته ی اول  با خاک یکسان می شود.

این طوری:

بلاهای آسمانی و زمینی ، خانه های دسته ی دوم را با خاک یکسان نمی کند ، ممکن است سقفی بریزد ، لوله ای بترکد ، شیشه ای بشکند ، ... . در این مورد جای نگرانی نیست ؛ چون فرزندان آدم (ع) در این دسته ، رسم صورت سرخ و سیلی را خوب یاد گرفته اند.

در مورد دسته ی سوم که اصلا خودتان را نگران نکنید ! دنیا را آب ببرد ، مردم را قحطی بسوزاند ، جنگ و دفاع و صلح بیاید و برود ، اینها را آسایش و سونا و مد و ... برده است.

هیچ وقت هم یادشان نمی افتد  که مولایمان امام علی (ع)می فرمایند:

"این درد تو را بس ؛که شب را با شکم سیر بخوابی و در اطراف تو ، شکم هایی گرسنه و به پشت چسبیده باشند" (نامه 45 نهج البلاغه).

در این مجال ، قصد داریم از زیر هجمه ی زندگی مدرن و برج های سربه فلک کشیده ، به دور از آسایش و امنیت شهری و ماشینی ، سری به خانه های بی دروپیکری بزنیم که مسلما نمی تواند محافظ خوبی باشد برای گرگ صفتان معتادی که شاید معصومیت دختری تنها را ، نشانه گرفته اند .

در این مجال ، از "کپر نشینانی " می گوئیم که بچه هایشان ، کابوس عقرب می بینند ؛ چون بارها و بارها هم سن و سالهای نیمه جان خود را دیده اند که در هنگام خواب ، طعمه ی نیش عقرب هایی شده اند که از منفذهای کپر به داخل آمده اند .

از همین حوالی سخن می گوئیم . منظورمان آفریقا و سومالی نیست . منظورمان  ایران ، کرمان ، قلعه گنج ، عنبرآباد و رمشک و… و خانه های کپری است.

در روستای عبدالله آباد عنبر آباد ، هنوز آب لوله کشی وجود ندارند . اهالی آنجا در صورت نیاز ، برای یافتن قطره ای آب ، مجبورند1200متر راه را با دبه ای سنگین طی کنند. وضعیت کمبود آب ، بهداشت را در آن مناطق به نازل ترین سطح رسانده است ؛ تا حدی که در روستای  ابوذر مندوستی از توابع قلعه گنج ، بوی تعفن ناشی از فضولات انسانی ، زندگی را برای اهالی ، بسیار ناگوار کرده است . تنها مدرسه ی ابتدایی آن جا ، سه دستشویی بدون آب دارد که علی رغم درخواست و مراجعه مردم به آموزش و پرورش جهت استفاده از سرویس های بهداشتی ، مسئولین آموزش و پرورش جواب رد داده اند.

به گزارش روزنامه محلی گلدشت ، چند ماه پیش در روستای رحمت آباد ،  نیمه شب ، یک مادر با 4فرزندش در آتش کپر سوختند و جزغاله شدند  و صدای التماسشان به هیچ امدادگر و آتش نشان و آمبولانسی نرسید .

در این مناطق ، مدرسه - به معنای واقعی - وجود ندارد . بچه ها دور هم جمع می شوند و آرزو میکنند روزی ، مردی ، در باران بیاید و به "دارا" ی قصه ی ما ، اناری  بدهد که یاقوت هایش ، دارا کند نداریِ دست های خالی شان را.

بچه های پاک آنجا ، امروز و هر روز،  دور هم جمع می شوند و درس "مسلمان به چه کسی می گویند؟" را مرور می کنند .

به امید  آنکه شرمنده ی مسلمانی و شیعه بودن خود نباشیم .