گزارش بهمنش از مصاحبه تاریخی در توکیو

آخرین بازمانده صدای تختی کجاست؟

«غلامرضا تختی» که روانش شاد باد در چهار دوره از بازیهای المپیک 1952- هلسینیکی، 1965 – ملبورن، 1960- رم و 1964 – توکیو حضور داشت. این خود حد نصابی بود که 12 سال طول کشیده بود. آن مرد 34 ساله بود که با جوانان نام آور جهان همانند «مدوید» از شوروی، آئیک از ترکیه، مصطفی اف از بلغارستان، گاتزلر از سوئد، کانین از امریکا و ... مبارزه می کرد سی و چهار سال سنی متعارف برای کشتی گیری که ورزشی سنگین است نبود.

«تختی» خودخواه نبود، و عاشق سفرهای ورزشی هم نبود، چمدان انباشته از جنس نداشت،  از تجارت کردن بیزار.

از «مسکو» یک کلاه پوستی، از رم یک بشقاب با نقش «رموس – رمولوس» همانگرگ که فاتحان «رم» را شیر داد و پرورش داد و از توکیو یک فانوس که بر روی آن نوشته شده بود: آفتاب را از یاد نبرید» برای «حبیب بلور» مربی خود که به او علاقه و دلبستگی وافر داشت. به هر صورت وقتی حریف ژاپنی خود را در کمتر از سه دقیقه ضربه فنی کرد و از صحنه پایین آمد، به سراغش رفتم و بدون فوت وقت و با خسته نباشید، گفتم؛ پهلوان چه پیامی برای مردم داری، با اینکه خسته هستی، مردم دوست دارند که صدای تو را بشنوند.

در میکروفن ضبط صوت بهترین و کوتاهترین پیام را فرستاد:

من به مردم تعظیم می کنم... من قانع شدم و گفتم این بهترین مصاحبه بود که تاکنون انجام داده بودم.

آن نوار را در سال 1343 با ده ها نوار دیگر به تهران فرستادم  در فعل  انفعالات، زیر و رو شد و می دانم که از رادیو ایران پخش نشد، امیدوارم که آن را بیابم و در اختیار دوستداران آن مرد بزرگ و قهرمان سترگ بگذارم.

«تختی» منبع الهام بود، می توانست خیلی خوب از حقوق مردم دفاع کند، قرار بود که به نمایندگی مردم به پارلان برود، ولی صاحبان قدرت انتخابات را تحریم کردند و دیگران را فرستادند! باید در باره «تختی» نوشت، واقعیت ها را گفت، مردم دلزده نخواهند شد...

جهان پهلوانا، صفای تو باد

دل مهرورزان، سرای تو باد

بتو آخرین کسان پایدار

دعای عزیزان ترا یادگار