ما و کلام نور

در گوشه اى از این گستره ى خاکى، سحرگاهان دست هایى به آسمان بلند مى شود و خدا را مى خواند. دست هایى بارانى، از جنس نور واز تبار یاس، به رنگ گل نرگس وبوى گل محمدى، فیض خدا از میان آن دست هاى آسمانى، آبشارى مى شود ووجود را فرا مى گیرد؛ همه ى ذرات وجود را، همه ى آن وجودى را که به تیرگى مادیات آمیخته است وگاه دلبسته شده است ورحمت خدا تا شب از سرانگشت آن دست هاى آسمانى فرو مى چکد ودوباره سحرگاهى دیگر ودعایى دیگر.

این کدامین غایب است که هر لحظه اش هزار بار از تمام بودن ما آشکارتر است؟ این چه خورشید پنهانى است که انوارش عمق تاریکى ها را نور مى بخشد؟ رحمت لبریز از وجود امام ما از پس پرده ى غیبت، هر آن، همه جا را فرا مى گیرد. نکوکار وبدکار به یمن رحمت او برجایند وبر سفره ى حجیت او روزى مى خورند؛ چه رسد به ما که بر خوان کرمش نشسته ایم ودل به مهرش بسته ایم واو که از رحمت سرشته شده وبا مهر آفریده شده، دست به آسمان، دعامان مى گوید:

خدایا! بیماران اسلام را سلامت وآسایش عنایت فرما وبر درگذشتگان اسلام رحمت ومهر جارى کن! پیران ما را وقار ومتانت بخش وجوانانمان را توبه وانابت! زنانمان را حیا وعفت بخش وثروتمندان ما را تواضع وگشاده دستى ده وفقیران ما را صبر وقناعت! به سپاهیان ما فتح وپیروزى عنایت کن وبه اسیرانمان آزادى وآسودگى! به امرا وفرماندارانمان عدالت ومهربانى عطا کن وبه زیردستان ما انصاف ونکورفتارى!.(1)

وآن گاه است که ملایک، دسته دسته خوشه هاى اجابت از گل بوته ى دعایش مى چینند.

سینه اش لبریز از خوبى هاست، به وسعت همه ى وجود، واو نکویى وسعادت را براى همه مى خواهد. باز هم نسیم دعا از لبانش ترنم مى کند:

خدایا! توفیق اطاعت از خود ودورى از گناهمان ده، نیت هامان را صادق دار وحرمت ها را به ما بشناسان، به هدایت رهنمونمان باش ودر راهش پایدارمان دار. زبانمان را به سخن درست وحکیمانه گویا دار وقلبمان را از علم ومعرفت لبریز کن، شکم هامان را از حرام وشبه حرام پاک دار، دست هامان را از ظلم وبدکارى باز دار، چشم هامان را از زشت کارى وخیانت بر بند وگوش هامان را از بیهودگى وغیبت بسته دار.(2)

آرى، دعاى او بارانى مى شود ومى بارد واز هر قطره اى خیرى مى روید. دریغ اگر قطره قطره ى بارانش را فرو گذاریم وبه زیر چتر تجاهل برویم! دریغ اگر از نسیم دعایش به گوشه ى عافیت طلبى پناه بریم وحیات جاودانه را از دست بدهیم. غنیمت است تا اگر نه همیشه، دست کم گاهى دل به باران صبح گاهى دعایش دهیم وخود را در آینه ى دعایش بسنجیم.

به نیتمان بنگریم که تا چه حد به راه راست، به حرمت ها که تا کجا مى شناسیمشان، به شکم هامان که مباد از لقمه اى پر شود که چشم گرسنه اى به آن دوخته شده باشد. به دست هامان که مباد به سوى مالى دراز شود که بى رنج به کیسه ى دارایى مان فرو افتاده باشد. به چشم هامان که مباد به سمت سرانگشت شیطان خیره شود وبه گوش هامان که مباد از تیرگى لهویات پر شود. ما که دل به مهر اماممان بسته ایم وچشم به راهش منتظر داریم، ما که دلش را راضى وخرسند مى خواهیم، مباد که غبار اندوه بر دلش بنشانیم. او چنانمان مى خواهد که دعاى مان مى گوید. پاک وپاکیزه به دور از هر شبهه اى، سرشار از خوبى ها، آسمانى ونورانى، ونه تیره وغرق در مادیات وآسودگى ها، پیرانمان را متین مى خواهد وجوانانمان را توبه گزار وزنانمان را حیامند وعفیف.

پس بیا از وقار ومتانت، از توبه وانابت، از حیامندى وعفت لبریز شویم وگشاده دستى وتواضع وصبر وقناعت را زینت عملمان گردانیم. بیا چنان باشیم که او مى خواهد؛ که خواست او باران رحمت وریسمان سعادت است. بیا از رضایت لبریزش کنیم. از جام فوز ورستگارى بنوشیم. بگذار در آینه ى دلمان (سلم لمن سالمکم)(3) را بخواند ودر قاب عملمان (مطیع لکم).(4)

رابنگرد. بگذار از پنجره ى چشمانمان (منتظر لأمرکم)(5) را دریابد تا شاید بیاید.

پاورقی:

1- همان، ص 222: (وتفضل...على مرضى المسلمین بالشفاء والراحة وعلى موتاهم بالرأفة والرحمة و...).

2- ر.ک ص 51، پاورقى 5.

3- مفاتیح الجنان، ص 903: (با دوست شما دوستم)

4- همان، ص 904: (مطیع امر شمایم)

5- همان، ص 904: (منتظر امر ظهورم)

منبع: کتاب روح بهار

نویسنده: منیره زارعان