زندگی نامه علی بابا چاهی
علی باباچاهی در سال 1321 در بوشهر دیده به جهان گشود. او در رشته ی زبان ادبیات و فارسی از دانشگاه شیرازی فارغ التحصیل شد.
وی از شاعران بی ادعایی است که شعرش بازتاب روحیه ی انسانی اوست. ذهن او همواره در پی ذخیره ی لغاتی بوده است که زلال اند و پر از بار عاطفی. بابا چاهی به تدریج زبان مشخص و مستقل خود را در شعر معاصر پیدا کرده است، و با کار و تلاش به شعر خویش وسعتی کمی و کیفی داده است. مضمون اشعار او عمدتاً عاشقانه و گاه اجتماعی و معترض است. زبان شعر او ساده و صمیمانه است که با پیرایه ها و آرایه هایی می آمیزد. مانند اغلب شاعران هم سرزمینش، رنگ و بوی سرزمین های جنوبی بر شعر او سایه افکنده و گویش های محلی در زبان محاوره ای و ترکیب آنها با زبان فارسی نوعی زبان خاص را به وجود آورده است. زبان شعر او نیز زبانی روایی است که بیشتر به توصیف و تشبیه متکی است، در اشعار او کمتر نشانی از زبان تصویری دیده می شود.
در مجموع، علی باباچاهی با اشعاری ساده و صمیمانه که محتوایی عاشقانه و اجتماعی و سعی در گسترش زبان شعری، از شاعران مطرح معاصر به شمار می آید.
از او مجموعه های «در بی تکیه گاهی» 1346، «تا جهان و روشنایی های غمناک» 1348، «از نسل آفتاب» 1353، «صدای شن» 1356، «آوای دریا مردان» 1368، «گزینه اشعار» 1369، و نیز مقالات و کتاب های در باب نقد شعر و چند کتاب شعر کودک، انتشار یافته است.