خدمت به زائرین اهل بیت علیه سلام

ویژگیهای آیت الله شیخ علی ستّاری

سرآغاز

آیت الله حاج شیخ علی ستّاری، در سال 1309، در خانواده ای روحانی دیده به جهان گشود. هنوز بیش از ده روز از ولادتش نگذشته بود كه والده مكرّمه اش، دار فانی را وداع گفت.

پدرش مرحوم شیخ عبدالسّتار كه از علمای بزرگوار بود، كودك ده روزه خود را به دایه سپرد. و بدین گونه اولین سفر پرستوی مهاجر آغاز شد و تا پایان دوره شیرخوارگی، دور از خانه در روستای مذكور به سر برد.

 او در سنین كودكی در محضر و مكتب والد ارجمندش به فراگیری علوم قرآنی همت گماشت و طولی نكشید كه در كوی و برزن و دشت و دمن زبانش به ذكر قرآن جاری شد.

او در همان اوایل كودكی مجدّانه مشغول به تحصیل و تلاش و كوشش شد و در كارهایی كه در روستا به كمك پدر و اعضای خانواده می شتافت و در كنار تحصیلش در كارهای كشاورزی و دامداری و امورات خانواده كمك می كرد و تا 18 سالگی مشغول این كارها بود. پس از آن به دلیل علاقه زیادی كه به روحانیت داشت، مصمّم به ادامه این راه شریف شد.

ویژگی های اخلاقی

حاج شیخ علی ستّاری، عالمی عارف و فرزانه و وارسته، روستازاده ای دانشمند از خیل ایثارگران و مجاهدان بود كه بر بلندای قلّه زیبای خرد و عاطفه ایستاد. او خوب فهمیده بود كه (... لن تنالوا البرّ حتّی تنفقوا ممّا تحبّون...) و عاشقانه محبوب ترین سرمایه، یعنی جان گرانقدرش را بی پیرایه و سخاوتمندانه انفاق نمود.

ساده زیستن و درس ساده زیستی

از ویژگی های او كه همیشه بدان توجه داشت، ساده زیستن و درس ساده زیستی بود. او با ساده زیستی و پارسایی در كلبه محقّرش به عافیت طلبان و منفعت خواهان آموخت كه باید خود را رها كرد و از سدّ عظیم خودخواهی، خود محوری، تجمّل گرایی، اسراف و تبذیر و دنیاطلبی گذر كرد، تا به معبود خود رسید.

از ویژگی های دیگر او تواضع بی حدّ و حصر ایشان بود. گویی در دریای بی كران تواضع و فروتنی شناور بود و هرگز به دنبال آوازه و اشتهار - كه عامل سقوط و دوری انسان ها از اصالت و هویت دینی، اخلاقی و اجتماعی است - نبود.

این جمله از اوست كه «همین آوازه ها و اشتهار باعث سدّ راه كارهای خیر می شود و نمی گذارد كه انسان در اوج آسمان ها به پرواز درآید و به خدای خود برسد.» و برای اینكه انسان بتواند انسان بشود، باید از خیلی چیزها، خیلی منیّتها و خیلی از آرزوها، بگذرد.

آرمان گرایی

و از ویژگی های دیگر استاد ستّاری آرمان گرایی بود. او به همگان آموخت كه برای نیل به آرمان های مقدّس انسانی باید راحتی و رفاه را بر خود حرام كرد و به میدان مبارزه آمد و بی شائبه نام و نان، خود را وقف خدمت به مردم نمود. چرا كه معتقد بود: «گر مرد رهی، میان خون باید رفت.

ویژگی های اخلاقی از ایشان عالمی وارسته و عارف ساخت كه سال ها در سیر و سلوك و عرفان و تهذیب نفس و خودسازی چیزی كم نگذاشته و از او انسانی والامقام ساخته بود. او در عین حال بسیار گمنام و ناشناخته بود.

توكل

از دیگر خصوصیات اخلاقی استاد ستّاری می توان به توكل وی توجه كرد كه در تمام كارها اراده ایشان متكی به نیروی الهی بود.

او كارها را با توكل بر خداوند شروع می كرد و به پایان می رساند و اگر خدای ناكرده مشكلی پیش می آمد، بدون هیچ گونه ناراحتی می فرمود: «هرچه مصلحت خداوند باشد، همان خواهد شد.» استاد در یكی از سفرهای زیارتی كه به مكه به عنوان مسؤول و هم روحانی كاروان بود؛

پول های افراد كاروان نزد ایشان بود و اتفاقاً پول هایی كه نزد ایشان بود، به سرقت رفت همه نگران بودند ولی استاد بسیار روحیه ای آرام داشت و به دوستان سفارش می كرد:

«توكل بر خدا كنید، نگران نباشید، خدا خودش همه چیز را درست می كند.» دوستانش می گفتند: وقتی استاد این طور با اطمینان حرف زد، ما چیزی نگفتیم و اذن مرخصی گرفتیم همین كه بلند شدیم و خواستیم از آنجا خارج شویم ناگهان بعضی از رفقای دیگر گفتند:

به آقای ستّاری بگویید یك آقایی آمده با شما كاری دارد. تا این مطلب را به حاج آقای ستّاری گفتیم، ایشان فرمود: راهنمایی كنید تا بیاید.

ایشان وارد منزل شد و بعد از مدتی رو به آقای ستّاری كرد و گفت: مدتی است كه من سهم وجوهات خود را نپرداخته ام خواستم شما زحمت بكشید حساب كنید تا خدمتتان تقدیم كنم هرجور كه صلاح می بینید، مصرف كنید.

جالب اینجاست كه جناب آقای ستّاری وقتی كه حساب كردند دقیقاً به اندازه مقدار پولی بود كه به سرقت رفته بود و بعد از آن، این پول را تقدیم به آقای ستّاری كردند و رفتند و ما از حاج آقای ستّاری سؤال كردیم كه قبلاً ایشان را می شناختید؟ فرمود: حتی در طول عمرم یك بارهم با ایشان ملاقات نداشته ام و اصلاً ایشان را نمی شناختم.

حسن خلق

از خصوصیات بارز اخلاقی ایشان حُسن خلق بود كه برای اطرافیان بسیار تحسین برانگیز بود. اخلاق بسیار نیكو و جذابی داشت.

هركسی كه با ایشان برخورد می كرد، بسیار دوست داشت كه بتواند دوباره با ایشان ارتباط برقرار كند و این رابطه دوستی ادامه پیدا كند.

حسن خلق ایشان در سفرها كه با افراد مختلف داشتند، بسیار نمایان بود و بسیار نقل می شود كه می گویند: استاد ستّاری در سفرهایی كه با ما داشتند، آنقدر خوش اخلاق و خوش رفتار بودند كه انسان آرزو می كرد كه ای كاش پیش می آمد دوباره با ایشان همسفر می شدیم!

استاد در سفرها همیشه سعی می كرد كه همه كارها را خودشان به تنهایی انجام بدهد تا دیگران بیشتر از این سفر لذّت ببرند و بیشتر به آنها خوش بگذرد.

مخصوصاً در سفرهای زیارتی كه دوستان با ایشان بودند نقل می كنند: استاد ستّاری با تأسّی به استاد فرزانه اش حضرت امام(قدس سره) همیشه به این نكته توجه خاص داشت و سعی می كرد زودتر از دیگران برگردد و از آن طرف هم دیرتر از دیگران از منزل خارج شود تا بیشتر كارهایشان را بتواند انجام دهد و دیگران از این فرصتی كه پیش آمده، بتوانند بیشتر استفاده كنند و به دعا و نیایش بپردازند و زمانی كه از ایشان سؤال شد كه:

شما چرا این كار را می كنید؟ می فرمود: همان طور كه امام بزرگوار فرموده اند: «خدمت به زائرین اهل بیت، ثوابش كمتر از زیارت و توسل نیست.»

منابع :

1-  کتاب گنجینه دانشمندان

2-  کتاب ستارگان حرم

تهیه و فرآوری: فریادرس گروه حوزه علمیه