منتفى شدن کامل مفاسد اخلاقى در حکومت مهدوی

امام خمینى قدس سره درباره ى عظمت مقام صاحب علیه السلام به شامل بودن مفهوم عدل در زمان ظهور اشاره کرده ومى فرماید: (قضیه ى غیبت حضرت صاحب، قضیه ى مهمى است که به ما مسائلى مى فهماند، منجمله اینکه براى یک همچو کار بزرگى که در تمام دنیا عدالت به معناى واقعى اجرا بشود، در تمام بشر نبوده کسى الا مهدى موعود علیه السلام که خداى تبارک وتعالى او را ذخیره کرده است براى بشر... آن کسى که به این معنا موفق خواهد شد وعدالت را در تمام دنیا اجرا خواهد کرد نه آن هم عدالتى که مردم عادى مى فهمند که فقط عدالت در زمین براى رفاه مردم باشد بلکه عدالت در تمام مراتب انسانیت... تمام نفوسى که هستند انحرافات در آنها هست حتى نفوس اشخاص کامل هم در آنها انحرافاتى هست ولو خودش نداند. در اخلاقها انحراف هست، در عقائد انحراف هست، در اعمال انحراف هست، ودر تمام کارهایى که بشر مى کند انحرافش معلوم است وایشان مأمورند براى اینکه تمام این کجى ها را مستقیم کنند وتمام این انحرافات را برگردانند به اعتدال که واقعا صدق بکند (یملأ الارض عدلا بعد ما ملئت جورا..)..(1)

این سخنان نشان مى دهد که امام زمان علیه السلام در برنامه ى کار خود از این نقطه ى زیربنایى ومهم که همان انسان سازى و جهاد اکبر براى همه مردم است، شروع مى کنند، زیرا تا انسانها ساخته نشوند جامعه بنیاد صحیح نخواهد یافت. ودر این زمینه، باتوجه به اینکه در حکومت جهانى امام زمان علیه السلام، نهادهاى اجتماعى فاسد وشیطانى نیز از بین رفته اند، بنابراین امکان تحقق این ایده آل که تمام مفاسد ریشه کن شود ودر صحنه ى اجتماع ظهور وبروز نداشته باشد، کاملا قابل تصور است. (در آیات قرآن مجید (نیز) آمده است که شیطان پس از رانده شدن از درگاه خدا از پیشگاه مقدس او تقاضا کرد که عمر جاویدان (تا پایان دنیا) براى اغواى بنى آدم پیدا کند. واین هم از شیطنت او بود که تقاضاى بازگشت وتوبه نکرد، بلکه تقاضاى ادامه گناه وفساد وویرانگرى نمود! عرض کرد: (رب فانظرنى الى یوم یبعثون) (پروردگارا! مرا تا روز قیامت مهلت ده). ولى در برابر این درخواست به او چنین خطاب شد: (انک من المنظرین الى یوم الوقت العلوم). (به تو مهلت داده مى شود، اما تا روز وقت معین)... از سوى دیگر در حالات امام مهدى علیه السلام چنین آمده است که (یوم الوقت المعلوم) زمان ظهور آن حضرت وبرقرارى حکومت عدل الهى او مى باشد. در حدیثى چنین مى خوانیم: در صحف ادریس پیامبر آمده است: (تو زمان معینى مهلت داده خواهى شد، تا زمانى که مقدر کرده ام زمین را از کفر وشرک ومعاصى پاک کنم، وبراى آن روز بندگانى انتخاب کرده ام که قلوبشان را براى ایمان آزموده ام، آنان را جانشینان در زمین قرار مى دهم، ودینشان را پا برجا مى کنم، تا مرا بپرستند وچیزى را شریک من قرار ندهند، من در آن روز تو (شیطان) وسواره وپیاده لشگرت را همگى نابود مى کنم).(2)

البته... چون ابزار کارش از دستش گرفته شده است گویى مرده است وقدرت بر اغواگرى ندارد. لشگر شیطان وابزار او، استکبار جهانى، حکومتهاى خودکامه، ثروتهاى نا مشروع، مراکز فساد، تبلیغات زهرآگین وگمراه کننده ومانند اینها است. ومى دانیم در آن حکومت حق وعدالت جایى براى این لشکریان وآن ابزار نخواهد بود.

البته هیچگاه آزادى اراده واختیار از انسانها گرفته نخواهد شد، وریشه ى شهوات نیز در وجود انسان باقى خواهد بود، اما عواملى که به آنها دامن بزند وجود نخواهد داشت، وبه عکس وسائل حاکمیت عقل وایمان، بر شهوات براى طالبان حق وسالکان راه خدا آماده است).(3)

بدین ترتیب انحرافات اخلاقى نیز برطرف شده وگناهان ومفاسد اجتماعى فردى زمینه ى ظهور را نخواهد یافت وناسازگاریهاى اجتماعى که ریشه در کینه توزى انسانها نسبت به یکدیگر دارد، تبدیل به صلح وصفا ومحبت وتعاون مى گردد، وامنیت پایدار اجتماعى که ناشى از متمدن بودن وموحد بودن واقعى انسانهاست، حاصل مى گردد:

امام على علیه السلام در این باره مى فرماید: (... وبنا یدفع الله الزمان الکلب... ولو قد قام قائمنا لذهب الشحناء من قلوب العباد، واصطلحت السباع والبهائم حتى تمشى المرأة بین العراق الى الشام... على رأسها زبیلها لا یهیجها سبع ولا تخافه).(4)

به دست ما (حکومت ما) روزگار سختیها وتشنه کامیها سپرى گردد... وچون قائم ما قیام کند کینه ها از دلها بیرون رود، حیوانات نیز با هم سازگارى کنند. درآن روزگار، زن با همه بارو بنه ى خویش، از عراق درآید وتا شام برود واز هیچ چیز نترسد...

امام صادق علیه السلام نیز درباره ى ویژگیهاى آن عصر طلایى مى فرماید: (... ویجتمع الله الکلمة، ویولف بین القلوب مختلفة، ولا یعصى الله - عز وجل - فى ارضه..).(5)

(در آن عصر طلایى) خداوند وحدت کلمه پدید مى آورد، وافکار وقلوب ناسازگار را سازگار مى کند وخداوند عز وجل در زمین معصیت نشود...

1- صحیفه ى نور؛ جلد 12، ص 208-207.

2- بحار الانوار؛ ج 52، ص 384.

3- مأخذ 3؛ مکارم شیرازى؛ ص 19-17.

4- بحار الانوار؛ ج 52، ص 316.

5- کمال الدین؛ جلد 2، ص 646.

منبع: کتاب ویژگى هاى جامعه توسعه یافته اسلامى

نویسنده: ناصر جهانیان