لطفا در ایام نوروز بیمار نشوید

آغاز ماه بهار و شروع سال جدید در ایران یکی از بزرگترین و مهم ترین رویدادهای ملی ایرانی است که متعلق به تمام پارسیان در همه جای جهان می باشد و همه پارسی زبانان از جمله ایران و افغانستان و تاجیکستان و ....روزهای آغازین سال را جشن می گیرند.

عید نوروز که به عنوان روز بین المللی نوروز و فرهنگ صلح در جهان به رسمیت شناخته شده است ، طبق روال بیشتر کشورهای جهان در شروع سال نو ملی منجر به تعطیلات رسمی  به مدت پنج روز از آغاز سال می گردد.  در کشور ما روزهای 12 و 13 فروردین نیز به مناسبت روز جمهوری اسلامی و روز طبیعت تعطیل رسمی است . ولی آنچه که کاملا قابل لمس و محسوس است، تعطیلات غیر رسمی ولی ظاهرا نهادینه شده و نامرئی بسیاری از مراکز و ادارات خصوصی است که تا سیزدهم  فروردین ماه همچنان ادامه دارد.

این تعطیلات اگرچه از شیرین ترین و خاطره انگیزترین ایام ایرانیان محسوب می شود ولی طولانی بودن آن در برخی موارد می تواند مشکلات جدی را متوجه افراد جامعه نماید که تامل و رسیدگی به آن لازم و ضروری به نظر می رسد. از جمله این مشکلات عدم حضور متخصص مجرب در  بیمارستان ها و به طور کلی کند شدن و کاهش کیفیت اقدامات درمانی، در تعطیلات سال نو است که به عنوان بخشی از مراکز کلیدی اجتماع ، ارتباط مستقیم با سلامت و حیات و مرگ مردم دارند .

در ایام عید در بسیاری از بیمارستان ها و مراکز درمانی، پزشک متخصص حضور ندارد و در اکثر مواقع انترنها ، خدمات مفید و درمانی را به بیماران ارائه می دهند و این روند معمولا تا پایان روز سیزدهم فروردین ماه متداول است.  این مورد در زمانی که بیمار مشکل جدی دارد و یا نیاز به عمل جراحی پیدا می کند، بیشتر محسوس می شود و عدم حضور پزشک متخصص می تواند به خسارات غیر قابل جبرانی منتهی شود.

یکی از کسانی که در ایام عید، قربانی این بی تدبیری بیمارستان ها شده، می گوید که به دلیل درد شدید به بیمارستان دانشگاهی در تهران مراجعه  نموده  و در همان جا  بستری شده است. گویا به دلیل تعطیلات سال نو، امکان مراجعه به سایر بیمارستان ها نبوده و در نهایت مجاب می شود در همان بیمارستان، تحت درمان قرار گیرد. به گفته بیمار،  در مدت بستری در بیمارستان، از طریق انترنها مورد مراقبت قرار گرفته و در طول سه روز – که یکی از آن ها روز دوازدهم فروردین بوده- تحت ویزیت هیچ پزشک متخصصی قرار نگرفته است  . سرانجام به دلیل حاد بودن اوضاع ، انترن ها تصمیم به عمل جراحی و باز کردن محل درد می گیرند که این عمل جراحی نیز بدون حضور پزشک متخصص صورت می گیرد و در نهایت بیمار متوجه می شود که یکی از اعضای بدن او را خارج کرده اند و مشکل را خرابی و عدم کاربری مفید آن عضو اعلام می کنند . می گوید پس از آن به پزشکان زیادی مراجعه کرده ولی هیچ یک از آنها ، کار انترن ها را کاملا تائید نکرده اند و خارج کردن یک عضو را منوط به شرایط بسیاری دانسته اند . به فرض هم که چنین عملی کاملا  درست و به موقع صورت گرفته باشد، آیا نباید در این مدت و در طول عمل جراحی، یک پزشک متخصص ، عمل نظارت بر جراحی را عهده دار باشد؟ و آیا چنین اقداماتی بدبینی بیماران به بیمارستان را موجب نمی شود ؟

هر سال با افزایش مسافرتهای بین شهری زمینی و افزایش شمار تلفات ناشی از تصادفات جاده ای،  پایگاه های اورژانس بسیاری در بین راه ها و جاده ها احداث می شوند. همین امر، شاید تا حدی توجیه قابل قبولی برای عدم وجود متخصصان در کلیه بیمارستان های داخل شهری باشد ولی به نظر می رسد عدم حضور آنها بیشتر به این دلیل است که ترجیح می دهند ایام عید را در کنار خانواده سپری کنند ،و اگرچه در همه زمان در دسترس هستند تا مشاوره ها و راهنمایی های لازم مربوط به بیماری ها را به پرستاران و انترن ها بدهند ، ولی حضور فیزیکی در بیمارستان ندارند.

اجتماع به صورت یک شبکه بسیار عظیم از ارگان ها و دستگاه ها و بخش هایی تشکیل شده که هر بخش زنجیروار با بخش های دیگر مرتبط است . برخی بخش ها مسئولیت های بیشتر و جدی تری بر عهده دارند و می بایست همیشه و تحت هر شرایط به  فعالیت های خود ادامه دهند، چرا که در صورت توقف فعالیت های آنان ، مشکلات جدی متوجه اعضای جامعه  و خسارت های ناگواری به پیکر جامعه وارد می شود. به عنوان مثال ، عدم رسیدگی صحیح یک بیمارستان، در سطوح پایین تر، موجب بی اعتمادی افراد به آن مرکز درمانی  و در سطوح بالاتر موجب بی اعتمادی به جامعه پزشکان و یا حتی وزارت خانه مربوطه شود .بیمارستان ها، چون مورد مراجعه بخش عظیم و درصد بالایی از افراد جامعه هستند، می بایست   به تعهدات خود در قبال مردم به درستی عمل نمایند تا روحیه عمومی جامعه حفظ شود .

ایام عید از جمله مواقعی است که وزارت بهداشت با تمام قوا و امکانات درمانی ، سعی می کند شرایط لازم را  برای درمان هر چه سریعتر مجروحین تصادفات جاده ای فراهم آورد و با ایجاد پایگاه های گسترده ، در درمان هر چه سریعتر بیماران اقدام نماید. ولی آنچه مهم است کیفیت اقدامات درمانی در پایگاه ها و بیمارستان هاست تا ضمن اقدامات و هزینه های بالایی که از سوی مسئولان صورت می گیرد،  معالجه بیماران با توجه و زیر نظر متخصصان و با حداکثر کبفیت صورت پذیرد .

در نگاهی دیگر ، روحیه پزشکان و  متخصصان در فعالیت موثر بیمارستان ها ، به عنوان یکی از مراکز کلیدی و مهم اجتماع قابل تامل است . پزشکی و پرستاری و مراقبت از بیماران اگرچه از نگاهی تنها یک شغل محسوب می شود ولی بخش اعظمی از آن به روحیه مشارکتی و ایثار این مردمان وارسته مربوط می شود که در صورت بی مهری ممکن است این انگیزه های والا تا حدی در وجود آنها کاسته شود. البته جبران زحمات پزشکان و پرستاران و انترنهایی که ایام سال نو را به دور از فضای خانه و در محیط بیمارستان کنار بیماران سپری می کنند، با هیچ مبلغ و هزینه ای قابل پرداخت  و جبران نیست ولی جا دارد از آنان تشکر و قدردانی ویژه شود تا روحیه آنها برای فعالیت در ایام تعطیلات رسمی و عمومی در حد بالایی حفظ شود  .

فلذا در پایان ضمن آرزوی توفیق و سلامتی برای پزشکان و پرستاران متعهد، امیدواریم بیمارستان ها به تعهدات انسانی خویش در قبال افراد جامعه عمل نمایند و اگرچه تعداد افراد بستری تا حدی کاهش می یابد ولیکن احتمال خطر و بیماری همیشه هست ، پس متعهدانه  با برنامه ریزی دقیق، سعی نمایند هر بخش از بیمارستان از وجود متخصص مجرب مربوطه برخوردار باشد.