ناامیدی از اجابت دعا
پرسش: بعضی وقتا هنگام دعا کردن یک باره اینطور احساس می کنم که خدا به دعاهایم اعتنایی نمی کند و قلبا ناامید می شوم و دست از دعا می کشم، چکار کنم؟
در روایتی از امام صادق (علیه السلام) آمده که: «دعا کن و مگو کار، گذشته است (و آنچه مقرر شده همان می شود) همانا نزد خداوند عزوجل مقام و منزلتی است که جز با درخواست به دست نمی آید. (میزان الحکمه/ج4/ص164)
همانطور که می بینی، در این روایات تنها بحث از فضیلت و عبادت بودن دعا و ارزش خود دعاست و هیچ بحثی از گرفتن حاجت و نگرفتن آن به میان نیامده است، تا ما ارزش حقیقی دعا را درک کرده و با شوق و رغبت به سوی آن بشتابیم.
لذا توجه به این نکته از اهمیت زیادی برخوردار است که بنده در هر شرایطی دعا را رها نکند. البته در هر حال باید روح تسلیم در برابر خواست خداوند متعال داشته باشد و با سپردن مصلحت امور خود به خداوند، از دعا و خواهش دست برندارد؛ زیرا با دعا کردن برکات زیادی نصیب او خواهد شد.
زندگی انسان در گرو داشتن امید در زندگی است. امید، به زندگی انسان معنا، جهت، صفا، شور و حرارت می‌بخشد. خدایی که خالق و صانع بندگان است و قبل از اینکه از او چیزی بخواهند تمام آنچه که سعادت آنها را تأمین می کند و انواع نعمتها را در اختیار بندگانش قرار داده، چگونه ممکن است وقتی او را صدا می زنند به آنها اعتنایی نکند؟
آن خدایی که بهترین بندگان خویش را برای راهنمایی بشر فرستاد و فرشتگان را وا داشت که بر مقام والای انسان سجده کنند چگونه ممکن است نسبت به او بی اهمیت باشد؟
پرسشگر عزیز؛ اگر انسان خواسته ای دارد که دلش همواره مشغول اوست و او را از یاد حق باز داشته است از خداوند بخواهد که اگر خیر است برآورده سازد و اگر به صلاح نیست او را از این دل مشغولی رها سازد. لذا ترک دعا تا زمانی که دلش مشغول آن حاجت است جایز نیست؛ چرا که اگر به درگاه خدا نرود به دام شیطان گرفتار خواهد شد. اما اگر به این باور رسید که خدای مهربان قادر و علیم، بر اساس حکمتش خواسته وی را اجابت نکرده، شاکر خدای سبحان باشد.
ای عزیز؛ به وسوسه های شیطان گوش نده و در تمامی احوال به خالق مهربانت توکل کن «من یتوکل علی الله فهو حسبه». خدای رحمان دانا و شنواست و دعای بندگانش را می شنود و به بهترین شکل پاسخ می فرماید، لذا جای هیچ نگرانی و ناامیدی وجود ندارد.
امام سجاد(علیه السلام) فرمودند: «دعای مؤمن از سه حال خارج نیست؛ یا برایش ذخیره می گردد یا در دنیا برآورده می شود یا بلایی را که می خواهد به او برسد دفع می کند.»(همان / ج 4 ح 5723)
همانطور که ملاحظه می فرمایید ممکن است خداوند حاجت بنده اش را ذخیره آخرت او کند چرا که او می داند بنده فقیرش در آخرت نیاز بیشتری به ثواب ندادن حاجتش در دنیا دارد و یا اینکه حاجت او به صلاحش نمی باشد لذا در ازای دعا کردن بلایی را از او دفع کرده و چه بسا دعا کننده هیچگاه متوجه این لطف پروردگارش نشود.
ما باید به هنگام دعا یقین داشته باشیم که حقتعالى قادر است - اگر این دعا و خواسته به مصلحت ما باشد و منافات با حکمت الهى و نظام آفرینش و ربوبیت نداشته باشد - حاجت ما را برآورده نماید و اگر مصلحت نباشد به بهترین شکلى آنچه که خیر و صلاح ما را در آن مىبیند عنایت فرماید و تشخیص اینکه دعای ما به چه علتی در حال حاضر اجابت نشده است، به عهده ی ما نیست. بلکه آن چیزى که بر عهده ما و کار و وظیفه ما است دعا نمودن و میل و نیت و قصد و یقین به اجابت آن است؛ مصلحتسنجى و محاسبه خیر و شر آن بر عهده «ربالعالمین» است و دعا خود، عبادت مستقلى است و تنها براى خواستن و برآوردن حوائج نیست. دعا گفتوگو با خدا و خواندن حقتعالى است. اگر یقین داری خواسته ات از امور شرعی است، برای اینکه از برکات دعا محروم نشوی، دعایت را ادامه بده و همچنان مصلحت خویش را به خدای حکیم و مهربان، واگذار کن.
بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان
منبع : پرسمان
