میراثی که جاودان می ماند

 وقتی آموزه‌های دینی ما جامه عمل به خود می‌گیرد، وقتی ما خود را مقید به انجام سنت‌های حسنه می‌بینیم، جامعه سرشار از طراوت و شادابی می‌شود، روح امید در كالبد جامعه می‌دمد و همه جا سخن از همدلی و همراهی به میان می‌آید.

آموزه‌هایی كه پویایی جامعه را به دنبال دارد و حس نیكی و نیك‌خویی را شكوفا می‌كند.

وقف و عمل به آن در زمره این آموزه‌هاست كه در اسلام به آن عنایت ویژه‌ای شده است، هر چند این سنت در جوامع مختلف بشری به شیوه‌های متفاوت مرسوم بوده و هم‌اكنون ساری و جاری است.

مقوله وقف كه عملی صالح، باقی و مصداق روشنی از همدلی و تعاون است، در واقع انفاق و بخششی عاری از منت و احساس نیك‌ خویی برای دیگران است، احساسی كه احترام به شخصیت دیگران را در جامعه ارج می‌نهد و احسانی نیكو كه به شكلی دائمی و مستمر اثر نیك خود را در جامعه مستولی می‌‌دارد، اقدامی است كه نام واقف را جاودان می‌كند.

در جامعه دینی ما چه بسیار آثار، ابنیه، مراكز خیریه، اعم از كتابخانه، مسجد، حسینیه، درمانگاه، بیمارستان، مدرسه و مراكز علمی، تحقیقاتی، آموزشی، خدماتی و درمانی با ژرف‌نگری و دوراندیشی انسان‌های دوراندیش‌و خیّر به عنوان برگ سبزی در اختیار مردم جامعه به منظور بهره‌مندی دائم و مستمر قرار می‌گیرد.

سنت حسنه وقف كه ریشه در متون دینی ما دارد، تنها در این امور خلاصه نمی‌شود بلكه به هر فعل خیر و تحریض بر آن دلالت می‌كند كه در واقع این سنت نیكو، ماندگاری ثروت افراد متمكن و آنان كه اندوخته خود را برای عمل خیرخواهانه در اختیار دیگران قرار می‌دهند، به اثبات می‌رساند.

تاریخ گذشته ما بر وقف كاروانسراها در مسیر كاروان‌ها و قافله‌ها، وقف چاه‌ها برای آبیاری اراضی كشاورزی و درمان بیماران و ... توسط افراد نیكواندیش گواهی می‌دهد. بكوشیم وارث نیكی‌ها باشیم.

گروه دین تبیان

منبع:محمد خامه‌یار - جام‌جم