دعا براى روحانى ماندن

شیخ عبدالكریم خوئینى زنجانى(ره) دارای ویژگی های خاص اخلاقی و عرفانی بوده است که برای نمونه به برخی از انها اشاره می شود:

اخلاص

از جمله خصلت های زیبا و نیکوی  آن عالم ربانی و عالم عامل به تمام معنا اخلاص بود. آقا هاشم آل اسحق در باره شیخ عبدالكریم خوئینى زنجانى(ره) مى‏گوید:

یادم مى‏آید در زمستان یكى از سالها طلبه سعد آبادى بر اثر استنشاق دود زغال در فیضیه فوت كرده بود. تشییع جنازه آن طلبه در حرم بود. مرحوم آیت اللّه آقا سید احمد زنجانى كه علاقه خاصى به پدرم داشتند و همیشه احترام زیادى به او قایل بودند او را به اصرار به جلو كشیدند تا نماز میّت بخواند.

من كه در صفهاى عقب بودم سر و صدا افتاد كه ایشان كیست. بعد افرادى كه او را مى‏شناختند گفتند كه فلانى است و از شاگردان مرحوم آخوند خراسانى. این جریان تمام شد و ما كه در محله ابرقو كوچه زینال فعلى مى‏نشستیم سه چهار برادر به همراه پدرمان جهت فاتحه به قبرستان نو آمدیم به پل آهنچى رسیده بودیم كه پدرمان برگشتند.

 آقا شیخ محمد گفتند: آقا چیزى نمانده الان مى‏رسیم. گفت: « نه دیگر، هر چه قدر كردم نتوانستم نیتم را خالص كنم. الان مى‏رویم آنجا باز آقا سید احمد به ما احترام مى‏كنند و آقا بفرمایید مى‏گویند و مسئله قاتى مى‏شود.» برگشتند و ما هر چه كردیم گوش نداد.

از همانجا همگى برگشتیم و با پاى پیاده كه ایشان جوراب هم نداشت راه خانه را در پیش گرفتیم.

دعا براى روحانى ماندن

یك وقتى مرا خواستند و فرمودند: تو كه الحمد اللّه طلبه شده‏اى دعایى را به تو یاد مى‏دهم كه انشاء اللّه همیشه بعد از نمازها بخوانى و روحانى بمانى و به درد دین بخورى. آن دعا این بود:

« سبحان من لا یعتدى على اهل مملكته، سبحان من لا یأخذ اهل الارض بالوان العذاب، سبحان الرئوف الرحیم، اللهم اجعل لى فى قلبى نورا و بصرا و فهما و علما انّك على كل شى‏ء قدیر.» مى‏گفت كه این دعا را مرحوم پدرم به من یاد داده است.

اهتمام به نماز شب

ایشان تا آنجایى كه یاد ما مى‏آید نماز شب را اقامه مى‏نمودند. یك وقت خاص و منظم به نماز شب گذاشته بود. درست یك ساعت به اذان صبح مانده به نماز مى‏ایستادند و نوافل شب را به نماز صبح پیوند مى‏دادند.

پرهیز از شهرت

در نزدیكی هاى ما یزدى‏ها مسجدى ساخته بودند، به كرّات از آن مرحوم درخواست كردند كه برود در آنجا امام جماعت بشود قبول نكرد و مى‏فرمود: الحمداللّه در قم عالم زیاد است. لذا نماز جماعت كوچكى در خانه خود بر پا مى‏داشتند و خانوداه خود كه آن روزها به بیست و چند نفرى مى‏رسیدند و عده‏اى از همسایه‏ها و رهگذران به ایشان اقتدا مى‏كردند.

تقیّد به زیارت كریمه اهل بیت

ایشان علاقه زیادى به حضرت معصومه سلام الله علیها داشتند و برنامه خاصى براى زیارت گذاشته بودند كه جزو برنامه زندگانى شان شده بود. حداقل در هفته چند بار به زیارت مشرف مى‏شدند و از نزدیك به آن آستان ابراز ارادت مى‏كردند.

احترام به علماى دین و پرهیز از حسادت

مرحوم آقا میرزا باقر زنجانى نقل مى‏كردند كه من صبح روز عیدى به دیدن ایشان رفتم كه دیدم كركى به تن كرده‏اند و آماده هستند كه بیرون بیایند.

تبریك گفتم و بعد پرسیدم. آقا كجا تشریف مى‏برید؟ فرمودند: این آقا شیخ حسین، روحانى رسمى شهر است، احترام او واجب و به نفع دین است، تا مردم نیامده‏اند برویم آنجا كه مردم هم به آنجا بیایند.

رفتیم خانه آقا شیخ حسین دیدیم كه او هم خودش را آماده ساخته است تا به منزل آقا شیخ عبدالكریم بیاید. تا همدیگر را دیدند شیخ حسین گله كرد و با شوخى گفت: خیلى زرنگى، من فكر مى‏كردم الان تو خواب هستى!

شخصیت دادن به بچه‏ها

ما هر كداممان كه به سن تكلیف مى‏رسیدیم صدایمان مى‏كرد و مى‏گفت: از امروز دیگر الحمدللّه شما به سن تمیز و تكلیف رسیده‏اید. دیگر خودتان باید مواظب خودتان باشید. بعد با چشمان اشك آلود رو به آسمان مى‏كردند و دعاى عاقبت بخیرى برای ما مى‏خواندند.

عشق به امام حسین علیه السلام

 ایشان خصوصیت بارزى كه داشتند عشق و علاقه زیاد به امام حسین (ع)بود، همیشه در آخر منبرهایش با صداى خوبى كه داشت روضه مى‏خواند و به زیارت عاشورا اهمیت زیادى قایل بود. البته در روزهاى ماه رمضان روضه نمى‏خواند و علتش آن بود كه مى‏گفت: مى‏ترسم دروغى چیزى در روضه باشد و موجب بطلان روزه بگردد.

منابع:

کتاب علماء نامدار زنجان.

کتاب نقباء البشر.

کتاب ستارگان حرم.

تهیه و فرآوری: علی فریادرس ، گروه حوزه علمیه