چرا ولایت اهل بیت علیهم السلام؟!
آن چه پیش رو دارید گزیده‌ای از سخنان حضرت آیت الله مصباح یزدی دامت برکاته در دفتر مقام معظم رهبری است که در تاریخ 8/12/86 ایراد فرموده‌اند. باشد تا این رهنمودها چراغ فروزان راه هدایت و سعادت ما قرار گیرد.
مىدانیم خداى متعال بر ما منت گذاشته و معرفت اهل بیت علیهم السلام را به اندازهى ظرفیت و لیاقتمان به ما مرحمت کرده است. در پیشگاه الهى، معرفت، محبت و توسل به اهلبیت علیهم السلام جایگاه رفیعى دارد. معتقدیم که باید در فرح و سرورشان و هم چنین در عزا و حزنشان مشارکت داشته باشیم که این هم عبادت است و شاید از خیلى از عبادت‌ها هم مؤثرتر باشد؛ هم از لحاظ وسعت برکت و هم از لحاظ عمق. اکنون سؤالاتى مطرح مىشود، این که اصلاً چرا خداى متعال این‌قدر به مسئله ى اهلبیت علیهم السلام به صورت‌هاى مختلف اهتمام دارد؟ چه سری است که ولایتشان رکن ایمان است؟ چرا عبادت بدون ولایت آنها پذیرفته نمىشود؟ انسان براى تکاملش باید عبادت کند؛ «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاّ لِیَعْبُدُونِ»، چرا در کنار نماز، قرائت قرآن یا سایر عبادات، یک کار هم همین عرض ارادت به پیشگاه اهلبیت علیهم السلام است؟ سرّ این که روى مسئلهى ولایت و شفاعت اهلبیت علیهم السلام تکیه شده است چیست؟
از اثر ، پی به مؤثر
یکى از بهترین راه‌ها برای شناخت اشخاصى که داراى کمالات بالایى هستند شناخت آثارشان است. اگر آثار علمای بزرگ را ندیده بودیم، به عظمت مقام آنها پى نمىبردیم. شناختن آثار راهى است براى شناختن مؤثر. شناختن مخلوق راهى است براى شناختن خالق. هر قدر این مخلوق کامل‌تر، ممتازتر و برجستهتر باشد، انسان بهتر مىتواند خالقش را بشناسد. اگر بدانیم خدا چه مخلوقات داراى کمالاتى آفریده است و چه شاهکارهایى در خلقت به کار برده که کامل‌ترین این شاهکارها در وجود مقدس ائمهى معصومین و اهلبیت علیهم السلام ظهور کرده، آن وقت خدا را بهتر مىشناسیم. این یک راه و یک دلیل برای این است که ما باید آنها را بشناسیم؛ که اگر نشناسیم باب بزرگى از معرفت خدا را به روى خودمان مسدود کرده‌ایم. مگر ما خدا را از کجا مىشناسیم؟! قرآن مىگوید از راه دیدن شتر خدا را بشناسید؛ «أَ فَلا یَنْظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ کَیْفَ خُلِقَتْ» این راه سادهاى است براى اشخاص متعارف؛ ولى مسئله خیلى از اینها بالاتر است.
واسطه رحمت و مغفرت الهی
در اینکه ما براى آمرزش گناهان‌مان به درِ خانه ى پیغمبر اکرم و اهلبیت علیهم السلام برویم در خود قرآن تصریح شده است: «وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جأوکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ»، بهرههایى که ما در عالم تکوین داریم به طفیل وجود آنهاست. بعضى از این مطالب در زیارت جامعهى کبیره آمده است و این هم منّتى است که اهلبیت علیهم السلام بر ما گذاشته‌اند و اینها را به ما یاد داد‌ه‌اند تا خودشان را بشناسیم. این نشانه ى لطف و محبتشان است که اگر خودشان اینها را نفرموده بودند، چگونه عقلمان مىرسید؟
بِکُمْ فَتَحَ اللَّهُ وَ بِکُمْ یَخْتِمُ وَ بِکُمْ یُنَزِّلُ الْغَیْثَ وَ بِکُمْ یُمْسِکُ السَّمَاءَ أَنْ تَقَعَ عَلَى الْأَرْضِ إِلَّا بِإِذْنِهِ وَ بِکُمْ یُنَفِّسُ الْهَمَّ وَ یَکْشِفُ الضُّرّ.َ خدا به شفاعت پیامبر اکرم و اهلبیت علیهم السلام گناهان مردم را مىآمرزد و اگر کسى از رفتن به درِ خانهى اهلبیت امتناع کند، مشمول شفاعتشان نخواهد شد. خدا این راه را براى ما باز کرده است؛ دلیلش چیست؟
«وَ إِذا قِیلَ لَهُمْ تَعالَوْا یَسْتَغْفِرْ لَکُمْ رَسُولُ اللّهِ لَوَّوْا رُؤسَهُمْ وَ رَأَیْتَهُمْ یَصُدُّونَ وَ هُمْ مُسْتَکْبِرُونَ»؛ وقتی به منافقین گفته مىشود که بیایید تا پیامبر صلی الله علیه وآله برایتان استغفار کند، سرهایشان را تکان می‌دهند و مىگویند: خودمان استغفار مىکنیم؛ چرا به در خانهى پیامبر برویم؟ «وَ رَأَیْتَهُمْ یَصُدُّونَ وَ هُمْ مُسْتَکْبِرُونَ»؛ زورشان مىآید و کسرِ شأنشان مىشود! این استکبار، على الله است. خداوند می‌فرماید: این راه را براى شما باز کرده‌ام، چون شما به طور مستقیم لیاقت ندارید تا حرفتان را بشنوم، زیرا آن قدر پست و سیاه و آلودهاید. این راه برای این است که بیایید کمی پاکیزه و تطهیر و ذوب شوید. لیاقت پیدا کنید تا رحمت من شاملتان شود. اما مىگویند: نمىخواهیم؛«لَوَّوْا رُؤسَهُمْ». نتیجهى این استکبار این است که، «سَواءٌ عَلَیْهِمْ أَسْتَغْفَرْتَ لَهُمْ أَمْ لَمْ تَسْتَغْفِرْ لَهُمْ لَنْ یَغْفِرَ اللّهُ لَهُمْ» حالا اگر تو هم برایشان استغفار کنى فایده ندارد. تا این روح استکبار در آنها هست خدا هرگز اینها را نخواهد بخشید.
بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان
منبع: پایگاه اینترنتی لبیک (نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها)
