گریه بر مظلومیت عسکریین

بر ساحت ستاره‏ی احساس، غم گریست

حرمت شکست و عشق، حرم در حرم گریست

بر غربت دو ماه و دو خورشید، گوییا

«دعبل» سرود مرثیه و «محتشم» گریست

گویی دوباره، ظهر عطش هست و شام غم

خاتون مهر، نوحه کنان، زین الم گریست

سامان دین، شکافت که «عمّان» مرثیت

بر بارگاه عاطفه، مانند یم گریست

گلْ‏دسته‏ها و گنبد آیینه‏ها شکست

باور نمی‏کنم که خداوند هم گریست

«صائم» شدم، به مسجد آدینه تا ز غم،

دیدم، فروغ عشق، امام امم گریست

باد، یک گوشه رفته کز کرده، تکه‏ای ابر، در دهان دارد

که وزیدن برای او امشب، در هوای حرم، زیان دارد

که اگر روی این حرم بوزد، بعد هم سمت ابرها برود

حتم دارم که تا خود محشر، شانه‏ی آسمان، تکان دارد

خاک این شهر، شهر سامرّا، مدفن سرخ ماه و خورشید است

و همین خاک قابلیت دار، جنبه‏ی کشت کهکشان دارد

سر بُریدند، یک به یک دیشب، از تمام مناره‏ها، امّا

گوش کن خوب، این مناره هنوز، در گلو اَشهَدی اذان دارد

آی دل‏های خسته! آهسته، پر بگیرید، توی این مرقد

به گمانم که زیر این آوار، یک کبوتر هنوز جان دارد

مثل خاک بقیع، این قطعه، ظاهرا بی ضریح شد، امّا

مرقدی از نسیم و شیشه و دل، گنبدی هم‏چو آسمان دارد

دل به دریا زدم، به عشق شما، ساحلم، خاک امن سامرّا

مثل آن تخته پاره‏ای که خوش است، توی این باد، بادبان دارد

خورشید، مستتر به حجابِ سحاب شد

سیمرغِ چرخ، آینه‏دارِ غراب شد

آیا خسوف گشته که شد تیره روزگار؟

یا گنبد طلا، به نقابِ تراب شد

از آتشی که بر حرم عسکری زدند

قلب ولی عصر و محبّان، کباب شد

از بارگاه عسکریون، سر بُریده‏اند

خونش، روان ز دیده‏ی هر شیخ و شاب شد

فریاد شیعه بود، نه امواج انفجار

عالم شنید و مرتعش از اضطراب شد

در موسم خرابه نشینی‌ّ آل صبر

مهدی، صبور فاطمه، خانه خراب شد

«نرجس» که سایه‏بانِ حریمش، به خاک ریخت

در آفتاب، مرثیه خوانِ «رباب» شد

این قصر، با شُکوه‏تر از قبل می‏شود

خصم علی، گمان نکند کام‏یاب شد

در ناله‏ی ما، شور عِراقی مانده است

در خاطره، یک باغ اِقاقی مانده است

ای سامره! تو دوباره ترمیم شدی

امّا دل ما، شکسته باقی مانده است

دیروز،عدو،بقیع را ویران کرد

امروز،به سامرای تو،طغیان کرد

ازخاک کنَد،ریشه‏ی وهابیت

فردا که ظهور،مهدی دوران کرد