دو گلدسته

بعضی گفته اند که این دو جوان عبدالله و عبدالرحمن غفاری بوده اند و برخی گفته اند این دو جوان جاهد بوده اند با نامهای سیف بن حارث بن سریع و مالک بن عبدالله سریع.

به هر حال فرقی نمی کند؛ آنچه مهم است ادبی است که میان دو جوان کربلایی، دو جوان عاشورایی و مولایشان - و مولایمان - حسین علیه السلام جاری گشته.

از قرائن چنین برمی آید که زمان ظهر عاشورا است، در گیرودار جنگ و دفاع.

دو پسر عمو در مقابل حسین علیه السلام زمین ادب می بوسند و عرضه می دارند:

السلام علیک یا ابا عبدالله! ما آمده ایم که در محضر تو عزیز شربت شهادت بنوشیم. عشق و آرزویمان این است که دفاع کنیم از تو نازنین و کشته شویم پیش پای تو آقا!

امام حسین - عالم به فدایش - بر آنها دیده مهر می گشاید، سلامشان را به گرمی پاسخ می دهد و می فرماید:

"مرحبا بکما! ادنوا منی!" خوش آمدید عزیزان من! آفرین بر شما! پیش بیایید، نزدیکتر و آن دو را - چون باغبان، دو گل را - در آغوش می گیرد و می بوسد و می بوید.

... و ناگهان حباب بغض این دو در آغوش حسین علیه السلام می ترکد و دوشانه حسین علیه السلام از اشک چهار چشم تر می شود و آنچه می آید اشک نیست که باران بی امان بهاری است.

انگار راه کلام بسته شده است و جای آن را هم سیلاب اشک گرفته است.

حسین علیه السلام در شگفت می شود از این باران نابهنگام و دست لطف بر سر و روی و چشم آنان می کشد و می فرماید:

برادرزاده های من! جگرگوشه های من! چرا گریه می کنید؟ به خدا قسم ساعتی دیگر چشمانتان روشن می شود و غرق در دلخوشی های ماندگار می شوید؟ گریه چرا؟

این کلام راه اشک را سد نمی کند که زبانه های آتش آن را دامن می زند؛ آن چنانکه شانه های دو مرد از هق هق گریه می لرزد، لرزش دو مأذنه، دو گلدسته.

امام حسین علیه السلام این دو جوان را تنگ تر و گرم تر در آغوش می فشرد و اشکش را با اشک این دو جوان می آمیزد و می فرماید: عزیزان من! برادرزاده ها! تنها پاداش خدا می تواند پاسخگوی این همه همدلی و همراهی و همدردی شما باشد. خدا بهترین جزای متقین را نصیب شما گرداند که این قدر شیدا و مهربانید.

سیدمهدی شجاعی

بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان