اگر او نبود ...

ابر غیبت را بِران، دیگر... بیا

السّلامُ على شَمْسِ الظَّلام وبَدْرِ التَّمام.

طلوعت را همه چشم انتظاریم                                      بتاب، ای آفتاب دادگستر

نهان کردی چو مهر رویت ای مه                                     جهان شد تیره، چون خوی ستمگر

سخن از خورشید پنهان است؛ آن که به فرموده امام رضا علیه السلام: ( ... إذا خَرَجَ أشْرَقَتِ الأرضُ بِنُورِهِ... )(1).

از چشمه ساری جوشان که از تشنه کامان به دور مانده.

از شمشیر آخته یزدان که از نبود یاران در نیام خفته.

از آن دستِ نیرومند خدایی که در آستین فرو رفته.

از آن سمبل قطره های نقره فام اشک که از خشیتِ خدا فرو ریخته.

از آن حماسه همیشه جاوید خون شهیدان کربلا، خدنگ در مشت مانده.

آری، سخن از غیبت امام زمان علیه السلام است؛ از بزرگ مظلوم دوران؛ آن که یادش از خاطره ها فراموش شده است...

همو که اگر کسی مهربانی های او را ببیند وقطره ای از زلال محبّتش بچشد، دیگر فراموشش نخواهد کرد.

همو که هرکس به او پیوست از اغیار برید وسعادت دو دنیا را در کوی محبّت او دید.

همو که مؤمنان را انیس ورفیق وشفیق است.(2)

به راستی، چرا کسی که پدرش را، برادرش را، دوست مُشفق ودلسوزش را از یاد نمی برد، امام زمانش را به فراموشی می سپارد؟!

مگر حقّ کدامین پدر افزون تر از حقوق امام زمان علیه السلام است؟! کدام برادر مهربانتر از اوست؟ دلسوزیِ چه دوستی بیشتر از دلسوزی ها ومحبت های اوست؟

خود او خطاب به شیعیانش می فرماید:

(إنّا غیرُ مُهْمِلینَ لِمُراعاتِکُمْ ولا ناسِینَ لِذِکْرِکُمْ).(3)

ما در مراعات حال شما کوتاهی نمی کنیم ویادتان را از خاطر نمی بریم.

وقتی او - که ذخیره همه هستی، ثمره همه رسالت ها، منبع همه کمالات، سرچشمه همه خیرات وجلوگاه همه نیکویی ها وزیبایی هاست - هیچ گاه یاد ما را از خاطر نمی برد ودر رعایت احوالمان هرگز کوتاهی نمی کند، آیا رواست فراموشی ما نسبت به آن امام مهربان یا از وفاست غفلت از آن جانِ جهان؟!

هم او می فرماید:

(... وَلَولا ذلِکَ لَنَزَلَ بکُمُ اللَّأْواءُ واصْطَلَمَکُم الأعْداءُ).(4)

... اگر چنین نبود، بلاهای سخت بر شما فرود می آمد ودشمنان، شما را نابود می کردند.

آری، این او بود که به یاد ما بود وبرایمان دعا کرد ودر فتنه های بنیان سوز دوره غیبت، عنایت خویش را از ما دریغ نداشت، وهمو بود که پایه استمرار حیات معنوی وتاریخی شیعه بود وهست وحقاً جفاست که حقوق آن بزرگوار را - چنان که باید - ندانیم ودفتر معرفتش را - چنان که شاید - نخوانیم.

اکنون... ای منتظر!

کمی تأمّل کن ودر اوج مقام معنوی امام زمانت بیندیش که او کیست وبزرگی کارش در چه حدّ است؟

گرچه حضرات معصومین سلام اللَّه علیهم اجمعین همه یک نورند ویک حقیقت ودارای یک سنخ ولایت - که فرموده اند: (کُلُّهُمْ نُورٌ واحدٌ) - وجود اقدس حضرت صاحب الزمان ارواحنا فداه دارای امتیازاتی است وبرنامه آن بزرگوار را ویژگی هایی است که باعث شده چشم امید همه، حتى پیامبران وائمه هدی علیهم السلام به او دوخته شود واهمیت ظهورش به قدری است که پیوسته دودمان امامت وولایت، در گفتار ورفتارشان، از آن حضرت به بزرگی یاد کرده وهمگان را به عظمت او توجّه داده اند؛ تو گویی چشمان در هاله غم فرو رفته همه انبیا واوصیا چشم به راه روز قیام وآمدن اوست.

خون همیشه جوشان حلقوم حسین علیه السلام، به هنگام فجر، نام مهدی را بر صفحه افق نقش می زند ورنگ سرخ شفق در صفحه هر غروب، سرخی دل عرش نشینان را باز می خواند.

رسول اکرم صلى الله علیه وآله وسلم به اوج قله دانش آن امام قائم علیه السلام، اشارت می فرماید:

(ألا إنَّهُ وارِثُ کُلِّ عِلْمٍ وَالمُحیطُ بِهِ).(5)

آگاه باشید که او (مهدی علیه السلام) وارث هر دانش ودر برگیرنده آن است.

مولای همه خوبان، امام علی علیه السلام از او به عنوان پناه دهنده ترین وآگاه ترین انسان ها یاد می کند:

(أوْسَعُکُمْ کَهْفَاً وَأکْثَرُکُمْ عِلْمَاً).(6)

او پناه دارترین شماست وعالم ترینتان.

آن گاه با شیدایی وشیفتگی از شوق دیدارش آه می کشد ولقایش را انتظار می برد، (آه! آه!... شَوقاً إلی رُؤْیَتِه).(7)

بانوی هستی، فاطمه زهرا علیها السلام در لحظه های آخر عمر شریف پیامبر، با مژده (مِنّا مَهْدِیُّ هذه الأُمَّةِ)(8) تسلّی می یابد.

امام علم وتعلیم، حضرت صادق علیه السلام آرزوی دیدار او را دارد؛ در فِراقش ناله می کند؛ در غم غیبتش می سوزد؛ از دوری رویش آسایش ندارد واز هجرانش پریشان وافسرده است ودر حالی که لباسِ ساده بی گریبان پوشیده وروی خاک نشسته است، به سان مادر فرزند مرده، ناله سر می دهد وسرشک از دیدگان می بارد وبا آن محبوب نیامده، نجوا می کند.(9)

سرانجام... امام رئوف علیّ بن موسى الرضا علیه السلام با شنیدن وصف آن حجّت یزدان اشک از دیدگان فرو می ریزد، وبه احترام نام مقدّس (قائم) از جا برمی خیزد؛ می ایستد ودستان مبارک بر سر می گذارد وبا آهی سوزان دعا می کند که:

(خدایا! فرجش را برسان وقیامش را آسان گردان).(10)

راستی، چگونه بگوییم که ما سرباز اوییم در حالی که امام صادق علیه السلام آرزومند خدمت گزاری آستان اوست ومی فرماید:

(لَوْ أدْرَکْتُهُ لَخَدَمْتُهُ أیَّامَ حَیَاتِی).(11)

اگر روزگار او را درمی یافتم، سراسر زندگی ام خدمتش می کردم.

اینک که رسول اکرم صلى الله علیه وآله وسلم مقام (مهدی علیه السلام) را می ستاید وامیر المؤمنین وحضرت زهرا علیها السلام به وجود او تسلّی وسرور می یابند وامام صادق علیه السلام به خدمتش می ایستد ودر فراقش اشک می ریزد، وحضرت رضا علیه السلام به نامش از جای برمی خیزد وبه یادش می گرید، شایسته بلکه واجب است که ما شیعیان نیز:

- به یادش باشیم.

- در زمان غیبتش، وظایف خود را بشناسیم ودر این راه به تلاش هرچه بیشتر پردازیم.

- در هجران رویش بنالیم واشک بریزیم...

تا - ان شاء اللَّه - توفیق دیدارش، نصیب گردد.

اللّهمّ اکشِفْ هذه الغُمَّةَ عن هذه الأُمَّةِ بحضورِهِ، وعَجِّلْ لنا ظُهُورَهُ، إنَّهُم یَرَوْنَهُ بَعیداً ونَرَاهُ قَریباً، بِرَحمَتِکَ یا أرْحَمَ الرَّاحِمین.(12)

(1) کمال الدین وتمام النعمه، شیخ صدوق، ص371 و372.

(2) برگرفته از سخنان امام رضا علیه السلام در وصف امام. (عیون اخبار الرضا علیه السلام).

(3) احتجاج طبرسی، ج2، ص598.

(4) احتجاج طبرسی، ج2، ص598 نامه به شیخ مفید رحمه الله.

(5) بحارالانوار، ج37، فرازی از خطبه غدیر، ص214.

(6) بحارالانوار، ج51، ص115، ح24.

(7) همان.

(8) بحارالانوار، ج36، ص368، ح233.

(9) کمال الدین وتمام النعمه، ص353.

(10) منتخب الاثر، ص506.

(11) تاریخ الغیبة الکبرى، ص359.

(12) مفاتیح الجنان، دعای عهد.

فرآوری: امیر رضا عرب

بخش مهدویت تبیان

منبع: کتاب آفتاب در نگاه خورشید - مرتضی طاهری