اناالمهدى...
پیشكش به آنان كه با آرزو زیستند و از درس انتظار، یك جمعه غیبت نكردند... كاش هر چه زودتر بانگ اناالمهدى به گوش همگان مىرسید و این نوا مرهمى بر دلهاى پریشمانمان مىگردید...
به یاد آن روز، دلهاى خود را آماده و گوشهاى خود را منتظر براى شنیدن نوایى روحبخش مىكنیم. گوش كنید! صداى او را مىشنوید كه همگان را به نداى الهى دعوت مىكند و در اوج تنهایىاش دنبال همراهان و یاورانى مىگردد كه او را از اعماق وجود پذیرفتهاند.
خوشا آنان كه دلهاى خود را آماده و پذیراى قدمهاى آن نازنین كردند و هر لحظه آمدنش را انتظار مىكشند... اگر كمى دلهاى خود را آماده كنیم صدایش را مىشنویم.
صدایى كه در اوج تنهایى و مظلومیت است...
گوش كنید!
منم آن ساقى مه رو كه به هر بزم طرب هر دلى را به یكى موى، برآویختهام
اناالمهدى؛ من موعود زمانم، صاحب عصر، پرورده دامن نرگس و آورنده عدل خدا.
من مهدى، قائمه گیتى، خرد هستى و ادامه خدایم.
شكیب شما در سراشیب عمر. میوه باغ آفرینش، فراخى آسمانها و نجابت زمین.
من گریههاى شما را مىشناسم.
با انتظار شما هر شام دیدار مىكنم.
نغمهگر ندبههاى شما در میان كاجهاى غیبتم.
اشكهاى شما آیندگان من است.
دلتنگیهاى من، گشایش بخت شماست.
من موى گره در گرهام را نذر پریشانى شمایان كردهام.اناالمهدى؛ من موعود زمانم، صاحب عصر، قائمه گیتى، خرد هستى، پرورده دامن نرگس، و آورنده عدل خدا.
هیچ روز نیست كه مرا ندیده باشید؛ كه شام و سحر در هم آمیختهاند.
كدام عندلیب است كه بىگلزار بخروشد، و كدام بیداریست كه در غیبت خورشید، هیمنه خواب را از خود رُفته باشد؟
و شما در خروشید و به تازیانه انتظار، خواب را چند فرسخ از خود، دورباش دادهاید.
من شما را به محكمه عاطفهها مىبرم؛ اگر وصله غیبت را به نخ افترا بر قباى سبز من بیاویزید.
من میان شما هستم و شما آغاز من...
اناالمهدى؛ من موعود زمانم، صاحب عصر، قائمه گیتى، خرد هستى، پرورده دامان نرگس و ادامه اللّه.
بدانید اگر دشت آسمان را آهویى است، در چمن من مىچرخد. و اگر كهكشان را باز سپیده است، گرد سر من مىپرد.
اناالمهدى...
سینه مالامال درد است اى دریغا مرهمى
دل ز تنهایى به جان آمد خدا را همدمى
بخش مهدویت تبیان
