نیت خالص، توبه از گناه و وصیت کردن

تائب حقیقی و بازگشت کننده به حق باید علاوه بر ادای حقوق شرعی و الهی، حقّ‌الناس را نیز ادا نماید.

ناراضیان از خود را، به خصوص اگر پدر و مادر، زن و فرزند و اقوامش باشند،‌ از خود راضی کند که این هم، رشته‌ای از توبه و رجوع به حضرت حق است؛ زیرا حضرت حق به انسان فرمان داده که به پدر و مادر و زن و فرزند و خویشان و اقوام، احسان و نیکی کند و یقیناً بدرفتاری با آنان، سرپیچی از فرمان خدا و معصیت است و توبه از این معصیت، کرنش در برابر خداست.

درباره آثار «توبه حقیقی» از امام صادق (علیه السلام) چنین روایت شده است:

«هنگامی که بنده‌ای از گناهانش توبه کند ـ [توبه‌ای که همه گذشته‌اش را جبران نماید و آینده‌ای پاک برای او تدارک کند، توبه‌ای که پس از آن به گناه برنگردد و ریشه درخت ناپاک گناه را در وجودش بخشکاند] ـ با چنین توبه‌ای محبوب خدا می‌شود، و پروردگار در دنیا و آخرت نسبت به گناهانش پرده پوشی می‌کند».(5)

«به حضرت صادق گفتم: این پرده پوشی چگونه است؟ حضرت فرمود: همه گناهان بنده را که دو فرشته موکل بر او در حافظه خود ثبت کرده‌اند، از یادشان می‌برد و از صفحه ذهنشان محو می‌کند و به اعضا و جوارح توبه کننده، وحی می‌رسد که گناهانش را از او پنهان کنند، و به قطعه‌های زمینی که در آن گناه کرده، وحی می‌شود که آنچه گناه بر روی زمین مرتکب شده بر او بپوشانند؛ پس خدا را در حالی ملاقات می‌کند که شاهدی بر گناهانش وجود ندارد.»

امام باقر (علیه السلام) می‌فرماید:

«بی‌تردید خدا به توبه بنده‌اش خوشحال‌تر است از مردی که مرکب و زادش را در شب تاریک گم كرده و آن را یافته است؛ خدا از توبه بنده‌اش مسرورتر است از مردی که گم کرده‌اش را می‌یابد».(6)

با چنین توبه‌ای که قرآن و روایات برآن تأکید دارند، ظاهر و باطن انسان غرق طهارت و پاکی می‌شود و سبکبار و سبکبال، زمینه حضور در محضر حق برایش فراهم می‌آید و زائری می‌شود که حجّ ابراهیمی از افق وجودش طلوع می‌کند.

وصیت

نوشتن وصیتنامه، از مؤکدات اسلام است و از آنجا که زائر از وطنش تا کعبه، راه طولانی و دوری را طی می‌کند و به منطقه‌ای می‌رود که میلیون‌ها نفر در آن اجتماع می‌کنند و احتمال دارد حادثه غیرمترقبه‌ای روی دهد، لازم است نسبت به اموال و امورش با مشورت دانایان و آگاهان به مسائل اسلامی، وصیت روشنی بنویسد و برای خود، وصیّ قابل و لایقی تعیین کند و از چند نفر افراد مورد وثوق بر وصیتنامه‌اش به عنوان شاهد و ناظر امضا بگیرد. و وصیت خود را به گونه‌ای تنظیم کند که برای وصی و ورثه‌اش سختی و مشکلی پیش نیاید و بتوانند با آرامش و اطمینان و خیال راحت به اجرای وصیت اقدام کرده، با رهایی میّت از قیود و تکالیفش، برزخ و قیامت آرامی برایش تدارک ببینند.

در وصیتنامه قید کند که ثلث مالش را که حقّ اوست، برای رضای خدا در اموری چون: تبلیغ دین، قرض‌الحسنه، حلّ مشکل خویشان، چاپ کتاب‌های مذهبی، تأسیس وتجهیز مدارس، درمانگاه‌ها، بیمارستان‌ها، وسایر امور خیر هزینه کنند، و چه بهتر و به رضای حق نزدیک‌تر که خود را پیش از سفر، وصیّ خود کند و ثلث مالش را در اموری که ذکر شد، هزینه نماید و سپس به سوی کعبه و مواقف کریمه و مشاهد مشرّفه حرکت نماید.

پی نوشت ها:

1.فرقان/ 23.

2. انسان/ 9.

3.الکتب الاربعه، بخش کافی، ج 1، ص327.

4.همان.

5.الکتب الاربعه، بخش کافی، ج 2، ص 495، حدیث 2951.

6.الکتب الاربعه، بخش کافی، ج2، ص497.

بخش عترت و سیره تبیان

منبع:

ادب و آداب زائر،حسین انصاریان