تبیان، دستیار زندگی
دنیای اطراف ما پر از رازها، شگفتی ها و زیبایی هاست. هر چه قدر به آن بیش تر توجه کنیم، شگفتیمان بیش تر و بیش تر می شود.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

وسعت جهان

جهان بی پایان

دنیای اطراف ما پر از رازها، شگفتی ها و زیبایی هاست. هر چه قدر به آن بیش تر توجه کنیم، شگفتیمان بیش تر و بیش تر می شود. از قرن ها قبل، انسان با دیدن طبیعت به بزرگی جهان پی برده بود. در میان این همه زیبایی، آسمان جلوه ی دیگری دارد. شب ها که برای بیش تر انسان ها زمان آرامش و استراحت است، لحظه های خوبی برای تفکر و تعمق درباره ی جهان اطراف است. وقتی سرمان را بلند می کنیم و آسمان پر از ستاره را می بینیم، از بزرگی و زیبایی این دنیا احساس عجیبی پیدا می کنیم.

قطره ای در دریا

ما در دنیایی پهناور و وسیع زندگی می کنیم. به راستی، اندازه واقعی دنیای ما چه قدر است؟ آیا اندازه ی مشخص و معینی دارد؟ و می توان آن را اندازه گرفت؟ کره ی زمین از نظر ما بسیار بزرگ است، به طوری که مسافرت از این سر تا آن سر دنیا با هواپیماهای امروزی، چندین ساعت طول می کشد. ولی زمین با تمام بزرگی اش مانند قطره ای در دریای بیکران فضاست. شب ها که به آسمان نگاه می کنیم، البته اگر هوا صاف باشد و در شهرهای بزرگ هم زندگی نکنیم، می توانیم هزاران هزار ستاره را با چشم ببینیم. با یک دوربین معمولی این تعداد زیادتر می شود و با یک تلسکوپ نه چندان بزرگ، می توان میلیاردها ستاره و جرم آسمانی را در آسمان دید.

برای این که اندازه ی جهان را درک کنیم، نیاز به تشبیه ها و مثال هایی داریم که با زندگی روزمره ما ارتباط داشته باشند. چون اگر بخواهیم فاصله ی زمین تا سیاره های منظومه شمسی، خورشید و سایر کهکشان ها و جرم های آسمانی را با عددها و مقدارهای قراردادی که منجمان و فیزیکدانان آن ها را به کار می برند، نشان دهیم، چیزی جز چند عدد و رقم با صفرهای بی شمار در مقابل آن به دست نخواهیم آورد.از خورشید شروع می کنیم. فرض کنید می توانستیم خورشید را به اندازه ی یک توپ فوتبال با قطر 22 سانتی متر درآوریم. فکر می کنید که زمین در مقابل آن در چه فاصله ای و به چه اندازه ای قرار می گرفت؟ تعجب نکنید، زمین به اندازه دانه کوچکی با قطر کمتر از 4/1 سانتی متر و با فاصله 24 متر از توپ قرار می گرفت. مشتری، بزرگ ترین سیاره ی منظومه شمسی، بزرگ تر از یک گلوله به قطر 2/2 سانتیمتر و پلوتو به اندازه ریگی کوچک تر از زمین و به فاصله 800 متری آن و آلفای قنطورس (نزدیک ترین ستاره به خورشید) در 4/6 کیلومتری توپ فوتبال قرار خواهد گرفت.

حال دوباره فرض کنید که این بار منظومه شمسی را در یک فنجان جای دهیم. آن موقع کهکشان راه شیری (همان کهکشان خودمان) به بزرگی قاره ی آمریکای شمالی، یعنی به طول چهار هزار کیلومتر می شود. اگر بتوانیم همین کهکشان راه شیری را به اندازه ی یک بشقاب کوچک کنیم (با قطری حدود 30 سانتیمتر)، در این صورت کهکشان همسایه ی ما، کهکشان آندرومدا که نزدیک ترین کهکشان به ماست، هفت متر از بشقاب فاصله خواهد داشت. دورترین جرم آسمانی شناخته شده که با تلکسوپ دیده شده است، نیز از کهکشان راه شیری یا همان بشقاب، 51 کیلومتر فاصله خواهد داشت.

آیا باز هم به نظرت کره ی زمین (خانه ی خودمان)، در این دنیای گسترده و پهناور، بزرگ است؟

بخش کودک و نوجوان تبیان


منبع:هدهد(سیامک نیک طلب)

مطالب مرتبط:

عقاب طلایی

ابرهای قلمبه ی ماماتوس

این قورباغه قور قور نمی کند

درخت های نقاش

قورباغه آبی اما سمی!

بندبندی در اعماق اقیانوس

مشاوره
مشاوره
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید.