خورشیدی كه هرگز غروب نخواهد كرد

دخت والای علی(ع) و فاطمه (س)، عاشورا و صحنه خونین كربلا را پشت سر گذارده و سرانجام وارد مدینه النبی شده است. بدیهی است حالت زینب(س) با قبل از عزیمت از مدینه به سوی عراق و كربلا تفاوت پیدا كرده است.

«زینب» (س) با آن عظمتی كه از اول دامن زهرا(س) و از تربیت علی(ع) به دست آورده بود در عین حال زینب بعد از كربلا با زینب قبل از كربلا متفاوت است، یعنی زینب بعد از كربلا یك شخصیت و عظمت بیشتری دارد.

آمادگی شهر مدینه به واسطه حضور زینب(س)

اكنون كه زینب(س) پس از آن همه مصائب و ارات به شهر پیغمبر(ص) وارد شده و مردم مدینه به استقبال خاندان پاك پیامبر آمده اند، دیگر آرام ندارد، زینب چه در مسجد و چه در خانه یا در هر اجتماعی سخن می گوید، ستمهای آل امیه فاسد را برای مردم مدینه بازگو می كند، شهادت مظلومانه برادرش حضرت حسین(ع) و فرزندان و برادران و یاران باوفایش را به دست مزدوران سفاك اموی بیان می كند. فریاد شیون از مردم مدینه بلند می شود، در اثر خطابه های پرشور و افشاگرانه زینب(س) شعله های بیداری در مردم مدینه برافروخته می شود.

فرماندار مدینه كه خود از مزدوران اموی است، برای فرمانده ناپاكش یزید، گزارش سخنان زینب(س) و بیداری و شورش مردم مدینه را می نویسد. با گفتار زینب(س) اوضاع كاملاً متشنج می شود نه تنها مردم آماده نهضت و قیام علیه حاكمان فاسد اموی می شوند، بلكه زمامداران ناپاك و همان كسانی كه به غلط تصور می كردند با شهادت حسین فاتح و پیروز خواهند شد و این باصطلاح پیروزی را جشن می گرفتند، اكنون می كوشند كه گناه این جنایات وحشتناك را به گردن دیگری بیندازند. یزید این حاكم فاسد و عیاش می گفت: «خدا لعنت كند زاده مرجانه را!» و عبید زیاد این دیكتاتور خون آشام، گناه را به گردن فاسد و تبهكار دیگری به نام عمر بن سعد می انداخت... هیچ جای مدینه و مكه، حتی كوفه و شام برای ظالمان و خودفروخته گان اموی جای امنی نبود.

گاهی حتی همسرانشان از آنها روی گردان و متنفر می شدند...

آری، همه این ها، در نتیجه سخنان توفنده و خطابه های آتشین زینب كبرا قهرمان كربلا، چه در كوفه و شام و چه در مدینه بود.

قیام های متعدد در نتیجه خطبه های آتشین زینب(س)

قیام توابین به رهبری «سلیمان بن صرد خزائی» و قیام مختار و به همراه آنان، ابراهیم فرزند برومند و شجاع مالك اشتر نخعی و عبدالله، فرزند حنظله غسیل الملائكه در اثر خطابه های آتشین و سخنان پر شور شیر زن كربلا، زینب(س) به وقوع پیوست و حدود 4 سال بیشتر نگذشته بود كه علاوه بر مجازات عاملین و آمرین فاجعه كربلا، طومار حكومت ننگین اموی در هم پیچیده شد و همان گونه كه زینب(س) در كاخ پوشالی یزید، خطابه به آن عنصر ناپاك چنین فرمود: «فكد كبدك واسع سعبك ... لا تمحو ذكرنا ...»

یزید! هر آنچه می خواهی مكر و فریب و سعی خود را به كار گیر ... اما توان آن را هرگز نداری كه ذكر خبر ما را از یادها بیرون ببری ... دوران زندگی و عیش تو به سرعت فناپذیر و از بین رفتنی و جمع تو رو به زوال و پریشانی است. روزی فرا می رسد كه منادی حق فریاد بر می آورد كه : «لعنت خدا بر ستمكاران و بیدادگران باد.» آری، این پیشگویی زینب كاملاً به حقیقت پیوست. اما عمر زینب نیز پس از واقعة عاشورا طولانی نشد، قریب به یكسال و نیم پس از عاشورا، یعنی در روز 15 رجب سال 62 هجری زینب(س) (از نظر ظاهر) خاموش شد، ولی سخنانش مسیر تاریخ را تغییر داد.

محل دفن حضرت زینب(س)

در محل دفن آن حضرت بزرگوار اختلاف است. بعضی مانند: مرحوم سید محسن امین در اعیان الشیعه محل دفن حضرت زینب (س) را مدینه دانسته و برخی دیگر مانند سید یحیی بن حسن عبیدلی نسابه در كتاب اخبار الزینبیات محل دفن را در مصر و عده ای از مورخین محل دفن آن بانوی قهرمان را در شام می دانند.

تفاوتی ندارد كه محل دفن در كجا بوده است. تفاوتی ندارد كه خورشید كجا غروب كرده است. آنچه اهمیت دارد شعاع آن آفتاب روشنایی بخش است كه در طول زمان غروب نمی كند.

بخش سیره و عترت تبیان

منبع:نوشته مصطفی قنبرپور