چشمه فیض
سیل خروشان اندوه، بی امان بر وجودش یورش می آورد و گلویش را می فشارد، چندان كه نمی داند از این بند غم چگونه رهایی باید … دلی دارد دردمند و تنی دارد رنجور، مانده است كه این حكایت را نزد كدام دوست برد و این شكایت را در كدام منزل بگشاید. ژرفای این رنج را كسی نیست كه دریابد و پهنای این اندوه را احدی نیست كه حس كند!
آرام و قرار ندارد، وجود توفانی اش را به كوچه های شهر می سپارد و در اندیشه ساحلی كه توفان از جانش برگیرد و گرداب وجودش را آرامش دهد، منزل به منزل به پیش می تازد.
این نیاز اوست، نیاز راستین هر انسانی كه در اندرون جان خویش غم نهفته دارد و اندوهی فرو خفته. هر كه چنین است در ورای این جهان خاكی، كسی را می جوید كه سخن و حكایت او را بشنود و نجوای برخاسته از دل غمزده او را مهربانانه در كام خویش ریزد…
آن گاه كه چنین كسی را یافت، بند از دل می گشاید و بی هیچ ترتیب و آدابی همه ناگفته های خود را - كه از واگویه آن پرهیز داشت - بر زبان می راند، زیرا می داند كه این گوش، چونان دیگران نیست كه فقط می شوند، بلكه این سخن در برابر فردی گفته می شود كه با شنیدن آن، گویی همه رنجها و غمها را در جان خویش می بینند، پس می كوشد تا غبار غم از تن و جان وی بزداید و او را در زلال معرفت خویش جلا بخشد.
این سرچشمه فیض و كرامت و این معدن بخشش و بزرگواری، زمانی برا نسان آشكار می شود و معنی می یابد كه این باور را با همه وجود خویش دریابد كه او كلید هر قفل ناگشوده است و توان این را دارد كه انسان را از گرفتاری در كلاف در هم پیچیده مشكلات رهایی بخشد.
هر گاه انسانی به این باور بنیادین دست یافت و با همه وجود خویش به این سرچشمه عرفان معرفت رسید، می تواند از زلال آن سیراب گردد و خود را در جوار دوستی مهربان ببیند كه همه وجودش رامشفقانه وقف او كرده است.
اما رسیدن به این باور چندان سهل نمی نماید… آن غمزده ناآرام و بیقراری كه خود را در همه شلوغی شهر، تنها و بی كس می دید و تمامی اسباب و ابزارهای مادی را برای درمان درد خویش ناكار آمد و بی اثر می دانست … اگر رو به این منبع لایزال قدر آورد و آن را توان مطلق، رأفت مطلق، عشق مطلق و درمان مطلق ببیند، آن گاه است كه می تواند از همه این صفات مطلب بهره گیرد و آتش اشتیاق خویش را فرو نشاند.
این نیاز آدمی به پناهی ماورایی، از بارزترین نشانه های بندگی و عبودیت انسان در برابر ربوبیت توانمند و فراگیر و داناست و كه انسانیت انسان در همین عبودیت، مناجات و دعا آشكار می شود و ارزش وجودی او در همین رویكرد عاشقانه بروز می یابد.
…. و یكی از راههای رسیدن به این مهم، قرار گرفتن در مسیر متعالی اولیای خداست.
این گونه است كه من و تو و آن دوست رنجور ما، هر گاه كه ابرهای تیره غم بر فرازمان نمایان می شود و زندگی را بر ما سنگین می سازد، از میان همه كسانی كه در گرداگرد ما برایمان دل می سوانند، زاویه خلوتی می جوییم تا با "او" زمزمه كنیم. همو كه سخن ما را می شنود، درد ما را حس می كند، توان درمان آن را دارد، عاشقانه در علاج درد ما می كوشد و تا ما را از غم اندوه رهایی می بخشد.
من و تو و آن دوست اندوهگینی كه نمی دانیم توفان جانمان را چگونه فرونشانیم، چه جایی داریم، جز جوار آن مهربان ولی خدا؟ جایی كه فرشتگان درآمد و شدند و درهای رحمت الهی برای بندگانش گشوده؟ جایی كه بند از پای ما گسسته و ما رابه سان كبوترانی آزاد در فضای دل رها می سازد؟ رهایی از بند، در پی بندگی مطلق، و آزادی از تعلقات، در پی عبودیت محض!
من و تو چه داریم جز همین سرمایه هنگفتی كه همه چیز در برابر آن ناچیز است؟ ما چه داریم جز همین ولی مطلقی كه باب گشوده به قدرت مطلق، علم ملق و عشق مطلق است؟ ما كجا را داریم جز همین قطعه ای از بهشت كه در كنار ماست؟ ما كجا راداریم جز همین حریم دوست كه گاه و بی گاه، عاشقانه به سویش می شتابیم؟ من و تو،
قطره ای هستیم از دریای بیكران ارادتمندان حضرتش.
من و تو ذره ای را می مانیم از یك جهان دوستدار حضرتش. من و تو اندكی از خیل
بی شمار نیازمندان كویش هستیم.
از آن هنگام كه تن پاك علی بن موسی الرضا علیه السلام را در مشهد نهادند، همه روزه بر زائران مقدرش افزون شده، و هر كس حاجتی از آن امام رئوف طلب كرده، آن را به درستی ستانده و كرامت امام را به خوبی دیده است. اگر ما به كسانی اشارت داریم كه تن ناتوان خویش را شفا خواسته اند و آن را گرفته اند، نه بدین معنی است كه تنها همین شفایافتگان از دامن بخشش امام بهره جسته اند بلكه هر لظحه در حرمش حضور یابیم، خیل مشتاقان در حال نجوا با اویند. و هر دم خوان نعمتش بر جمع مشتاقان گسترده است و چه بسیارند آنان كه از این سفره كریمانه بهر می ستانند.
برگرفته از سایت آستان قدس رضوی
لینک مقالات مرتبط:
