نه دیوی، نه سروشی

ای دل! تو که مستی، چه بنوشی چه ننوشی

با هر میِ ناپخته نبینم که بجوشی

این منزلِ دل‌باز نه غصبی‌ست، نه وقفی

میراث رسیده‌ست به ما خانه‌به‌دوشی

دل‌سردم و بیزار از این گرمیِ بازار

غم‌های دم دستی و دل‌های فروشی

رفته‌ست ز یاد آن‌همه فریاد و، نمانده‌ست

جز چند اذان، چند اذانِ در گوشی

نه کفرِ ابوجهل و نه ایمانِ ابوذر

ماییم و میان‌مایگیِ عصرِ خموشی

ما شاعرکان قافیه‌بافیم و زبان‌باز

در ما ندمیده‌ست نه دیوی نه سروشی

آنگاه چشمم خسته شد، در گور خوابیدم

بر فرشِ تارش مار و پودش مور خوابیدم

من، سنگ سرگردان، عجین با آهن و سیمان

در خاک مثل وصله ای ناجور خوابیدم

پلکمابین نار و نور و دیو و حور خوابیدم

معلوم شد دستی شراب انداخته ست از من

آری خودم دیدم قیامت راست بود اما

من خسته بودم، بی خیال صور... خوابیدم!

ای دل تو که مستی - چه بنوشی چه ننوشی-

با هر میٍ نا پخته نبینم که بجوشی

این منزل دلباز نه دزدی ست نه غصبی

میراث رسیده ست به ما خانه به دوشی

دلسردم و بیزار از این گرمی بازار

غمهای دم دستی و دلهای فروشی

رفته ست ز یاد آن همه فریاد و نمانده ست

جز چند اذان چند اذان در گوشی

نه کفر ابوجهل و نه ایمان ابوذر

ماییم و میانمایگی عصر خموشی

ما شاعرکان قافیه بافیم و زبان باز

در ما ندمیده ست نه دیوی نه سروشی