به معلمم

فضل خداوندی

عبدالرحمان جامی

من که به تعلیم میان بسته ام

از غرض سود و زیان رسته ام

کوششم از روی خردمندی است

خاص پی فضل خداوندی است

کی به جزای دگر آلایمش

وز غرض آلودگی افزایمش!

به معلمم

دکتر حبیب اله صناعتی

به غیر جان، چه می توان، که افکنم به پای تو

مرا، که هر چه دارم از تو دارم و عطای تو

تویی که بند جهل را، گشوده ای ز دست من

منم که نقد عمر را، فکنده ام به پای تو

تویی که گر جفا کنی، به روی دیده جای تو

تویی که گر وفا کنی، سرای دل سرای تو

تویی که نور معرفت، دمیده از فروغ تو

تویی که دیو جهل و کین رمیده از صفای تو

تویی که گر به پاس تو، قلم به جنبش آورم

یقین که دیو جهل و کین رمیده از صفای  تو

چو جان من به رایگان ز علم زنده کرده ای

بیا که جان خود کنم به رایگان فدای تو

من ار طبیب گشتم و فزون شد بهای من

من این بها نیافتم مگر که از بهای تو

به لوح دل چه می نهد؟ به غیر نقش مهر تو

کسی که هم چو من شود زمانی آشنای تو

هنوز در دو چشم من هزار جلوه می کند

کلاس درس و محفل صفای بی ریای تو

هنوز در دو گوش من نوید زندگی دهد

چو نغمه ی فرشتگان، کلام جان فزای تو

هنوز در سرای دل به یادگار می برم

نشاط خنده های تو، شرار خشم های تو

گذشت عمر در دلم، همی زند شرار غم

چه قامت خمیده ی تو بینم و عصای تو!

مرکز یادگیری سایت تبیان - تنظیم : شکوفه باصری