او در میان ما و ما غایبیم از او

نوشتار حاضر، پیش درآمدی است بر سلسله مباحث اثبات حیات آن جان جانان از جمله اینکه آیا حیات حضرت ولی عصر(عج‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) از نظر علمی توجیه پذیر است؟ و...

پاسخ اجمالی این است که "ما به دیدن عمرهای كوتاه عادت كرده‌ایم. اما اگر شخصی، از همه علل و عوامل طبیعی آگاه باشد و آنچه برای او سودمند است، فراهم كند و از آنچه برای او زیانبار است بپرهیزد، می‏تواند عمر طولانی داشته باشد. این مسئله خارق عادت است؛ نه خارق عقل. «معجزه» هم چیزی خارق عادت است، نه خارق عقل. علم نیز به چنین چیزی راه نیافته است، زیرا علم به امور عادی راه دارد؛ نه امور غیر عادی. كرامت نیز در امور خلاف عادت جاری است."

وقتی سخن از حیات امام عصر (عج‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) به میان می‌آید با توجه به گذشت بیش از هزار و دویست سال از عمر امام، بلافاصله ذهن به اِشکال چگونگی طول عمر زیاد امام معطوف شده و پاسخ‌ها به این جهت سمت و سو پیدا می‌کند که طولانی شدن عمر انسان‌ها لزوماً حتی جزو امور خارق عادت به شمار نمی‌رود تا برای اثبات آن بسان معجزات پیامبران به قدرت نامتناهی خداوند و عدم خروج امور خارق عادت از قانون علّیت استدلال شود، بلکه عموماً گفته می‌شود که اشخاص بسان نوح که از آنها به «معمّرین» یاد می‌شود در گستره خاکی بوده‌اند که عمری فراتر از هزار سال داشته‌اند.

اما ما باید به امری فراتر از آن بیندیشیم، یعنی چگونگی اثبات حیات امام برای جهانیان و چگونگی درک حضور او برای منتظران و مشتاقان دیدار.

زیرا بر اساس دکتر‌ین مهدویت از نگاه شیعه امام عصر(عج‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف)، آن حجّت خداوند و میراث‌بر تمام پیامبران و اوصیای الاهی در حال حاضر در میان مردم زندگی می‌کند و در میان آنان نفس می‌کشد و آب و غذا تناول می‌کند. شب‌ها بسان همه مردم به خواب فرو می‌رود و روزها بیدار شده و به فعالیت می‌پردازد.

امام عصر(عج‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) هم‌آوا با همه ساکنان زمین هر روز و شب خورشید و ستارگان آسمان را نظاره می‌کند و در کنار حیات طبیعی، از حیات طیّبه و سراسر معنوی، که آکنده از بندگی و سرسپردگی به آستان خداوند است، برخوردار بوده و بسان رسول خدا، حضرت امیر و سایر ائمه (علیهم‌السلام) روز و شب به عبادت، تهجد و تلاوت قرآن و ذکر الاهی مشغول است.

او در کنار همه این برنامه‌های فردی و عبادی بار سنگین امامت، ولایت و هدایت امّت اسلامی، بلکه نورافشانی به سراسر عالمیان را بر عهده دارد.

زیرا او میراث بر پیامبری است که خداوند او را رحمت برای جهانیان دانسته است آن جا که فرموده است : «وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِینَ»  این انسان که زندگی آدم، نوح، ابراهیم، شیث، هود، موسی، زکریا، یحیی، عیسی و محمد (علیهم‌السلام)در او تجسّد یافته، در حال حاضر و همین که می‌نویسیم، می‌خوانیم و می‌اندیشیم در کنار ما و با ما است.

آیا چنان نیست که موسویان در اشتیاق ملاقات موسی می‌سوزند و مسیحیان در آرزوی دیدار سیمای تابناک و زاهدانه عیسی، لحظه شماری می‌کنند!؟

آیا چنان نیست که بسیاری از مسلمانان پیوسته با خود زمزمه می‌کنند کاش زمان به عقب برمی‌گشت و آنان می‌توانستند سیمای دل‌آرای پیامبر را از نزدیک نظاره‌گر باشند، یا اگر در کنار پیامبر نبوده اند، حداقل می‌توانستند از نزدیک تصویر مسلمانان شیفته را که برای تبرک یافتن به آب وضوی پیامبر از یکدیگر سبقت می‌گرفتند، می‌دیدند!؟

شیعه با ادعای حضور و حیات امام عصر (عج‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) می‌تواند به همه دین داران عالم بگوید که نمونه‌ای مجسّد از آن‌چه دنبال آنند، همین که در کنار آنان حیّ و حاضر است.

باری، شیعه می‌تواند  به دنیا بگوید که امام عصر (عج‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) خلاصه و عصاره همه پیامبران آسمانی است. بیایید با دیدار او سیراب شوید و هزاران پرسش خود را از او باز پرسید. که تنها شرط تحقق این دیدار برگرفتن غبار گناه و پلشتی از ظاهر و باطن است.

چه خوش سرود عطار نیشابوری :

نتیجه:

حاصل این نگاه آن است که دیگر لزومی ندارد اثر انسان کامل را تنها در کتاب‌ها بجوییم یا برای دیدار تار موی موسی به موزه‌ها رهسپار شویم.

بدین خاطر از امام زمان ((عج‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) به عنوان «بقیه‌الله»   یاد شده و در زیارت ایشان را با جمله «السلام علیک یا بقیه‌الله فی ارضه»  یا با جمله «السلام علیک یا بقیه‌الله من الصفوه المنتجبین»  خطاب می‌کنیم.

پیداست که شماری از اولیای صالح الاهی در گذشته و حال به فیض دیدار آن انسان الاهی نایل آمده‌اند و شماری فراوان از شیعیان و علاقمندان به امام عصر در عین محروم ماندن از فیض حضور، ظرف جانشان لبریز و لبالب از یقین و باور به حضور آن حجّت الاهی بوده و هر روز در شوق دیدار او می‌سوزند و چه بسا روزی به فیض دیدار آن انسان الاهی نایل آیند.