شادخوانی باید همتراز سوگ خوانی پرورش یابد
متاسفانه فرهنگ مداحی و سوگ خوانی در ایران به درستی جا نیافتاده؛ مدح و سوگ ائمه و بزرگان دین ما از ارزش و بهای بسیار بالایی برخوردار است و این درحالی است که به درستی از این آیین استفاده نمی شود و منجر به زیر سوال رفتن ارزش ها می گردد! در این جا سخنان محمدجواد محبت، یکی از بزرگان شعر و ادب را که چندی پیش در نشست عطر حضور شعر امین، درباره این موضوع صحبت کرد را می آوریم:
مداحی نوعی ارائه هنر است و حرفهای برای کسب درآمد نیست. در امر هنر، مداح نباید مقلد باشد. ابتکار، پایه اصلی مداحی است، این ویژگی باعث میشود که اهل آواز در ساخت موسیقی و آهنگهای خود از وی اقتباس کنند، گسترش این شیوه به نوعی حرمت دین را فزونی میبخشد و مداح را روسپید و پیروز از میدان به جایگاه قهرمانی هدایت میکند.
بسیار مایه شرمساری است که برخی از مداحان به تقلید از آهنگهای آنسوی آبی و یا اصطلاحا لوس آنجلسی میپردازند. مداحان اهل بیت علاوه بر رعایت و احترام به ساحت اهل بیت در آهنگ سازی باید از روایات تاریخی و مستند، مانند تاریخ طبری نوشته محمد بن جریر طبری در مدح کمک گیرند، چرا که در غیر این صورت به گفته رسول خدا دچار گناه محض شده و موجبات افترا را فراهم کردهاند.
دستمزهای میلیونی مداحان برای حضور در تعزیه امری ناثواب است؛ جوانان نوحه خوان از فولکور تهران استفاده می کنند، متأسفانه این شیوه مداحی به شهرستانها هم سرایت کرده، در حالی که سبکها و شیوههای متفاوت و پرجنب و جوش و زندهای به لهجههای گوناگون در شهریهای دیگر ایران نظیر کردستان و خوزستان وجود دارد که بسیار زیبا است.
بسیار مایه شرمساری است که برخی از مداحان به تقلید از آهنگهای آنسوی آبی و یا اصطلاحا لوس آنجلسی میپردازند. مداحان اهل بیت علاوه بر رعایت و احترام به ساحت اهل بیت در آهنگ سازی باید از روایات تاریخی و مستند، مانند تاریخ طبری نوشته محمد بن جریر طبری در مدح کمک گیرند، چرا که در غیر این صورت به گفته رسول خدا دچار گناه محض شده و موجبات افترا را فراهم کردهاند
استفاده از لغات خودمانی و عامیانه برای یاد کردن از حضرت زینب(س) و امام حسین(ع) را ناگوار است؛ اهل بیت به سجع سخن میگفتند. سجع یکی از ویژگیهای بارز شعر کلاسیک ایران نظیر گلستان سعدی به حساب میآید و نوعی بیان درخشان هنری است و با این شیوه امروزی مداحان فاصله فراوان دارد.
سوگ خوانان ما متاسفانه شاد خوانی نیاموختند از آقای ذبیح الله ترابی و یکی دو تن دیگر که بگذریم بقیه عزیزان مهارتشان فقط در گرفتن اشک است.چند سال پیش در مسجد بلال دعوت داشتم، مجلس میلاد بانوی 2 عالم حضرت زهرا(س) بود. از تهران، قم و مشهد مداحان سرشناسی دعوت شده بودند که متأسفانه در این مراسم به جای اینکه مردم را به شادمانی وا دارند و دل ها را شگفته و تبسم را بر لبها جاری سازند به نحوه تأسف آوری همه را به گریه انداختند. معتقدم کفزدن اصلاً مطرح نیست، بلکه لحن شاد خود شادی آور است. سوگ خوانی باید در برابر شادخوانی و شادخوانی باید هم تراز سوگ خوانی پرورش یابد.
فرآوری: مهسا رضایی
بخش ادبیات تبیان
منبع: خبرگزاری برنا