هنوز هم نبرد جاری است

هنوز هم «عطر شهادت» از ورای سال‌های دور، به مشام می‌رسد. هنگامی که از «دفاع مقدس» یاد می‌شود، یاد حماسه‌سازان میدان‌های شرف و عزت، جان را لبریز از افتخار و مباهات می‌کند. آنان که عطر معنویت و صفا را در سنگرهای مقاومت و خط مقدم جهاد می‌پراکندند، آنان که «صلابت» و «عطوفت» را در هم می‌آمیختند، آنان که ترکیبی از «اشک و آهن» و «خشم و عاطفه» بودند

به مناسبت روزهای تجدید پیمان با شهدا و  به یاد حماسه‌سازان دفاع مقدس

هنوز هم «عطر شهادت» از ورای سال‌های دور، به مشام می‌رسد.

هنگامی که از «دفاع مقدس» یاد می‌شود، یاد حماسه‌سازان میدان‌های شرف و عزت، جان را لبریز از افتخار و مباهات می‌کند.

آنان که عطر معنویت و صفا را در سنگرهای مقاومت و خط مقدم جهاد می‌پراکندند، آنان که «صلابت» و «عطوفت» را در هم می‌آمیختند، آنان که ترکیبی از «اشک و آهن» و «خشم و عاطفه» بودند، مزه خوب و طعم خوش «جهاد» و «عرفان» را چشیده بودند، «شور» و «شعور» را با هم داشتند.

یادشان بلند و ماندگار بود؛ آنان که در سایه فداکاری و جان نثاری، «خط جهاد و شهادت» را بر بام بلند آسمان و در دفتر ماندگار تاریخ و دیباچه عشق، رسم ‌کردند.

نگهبان مشعل‌های نورانی حق بودند و مرزبان حریم مکتب و میهن.

با دلی روشن و پرباور، در میدان جنگ، اهل «محراب نماز» و «سنگر دعا» بودند. شوق بندگی و عشق پرستش، در کنار روح حماسی و شور حمله و شجاعت رزم، به آنان شیوه‌ای علوی و روحی حسینی بخشیده بود و چاشنی سلاح رزمشان ایمان و عقیده بود،‌ نه باروت!

و نماز و یاد خدا، منبع تغذیه روح و جان آن سنگرنشینان به شمار می‌رفت.

آنان که «اسناد شرف» این ملت در «محکمه تاریخ» بودند؛ برای خدا آغاز کردند و برای او هم جنگ را به پایان برده، شمشیرها را غلاف کردند و این مفهوم روشن «تعبد در برابر ولایت» بود و رهایی از «بت نفس».

بلند باد نامشان که رابطه «خاک» و «خدا» را حفظ کرده و جان خویش را ظرف نزول «امداد غیبی» ساخته بودند.

نه پایشان بیگانه با مسجد بود،‌ نه چشمشان جدا از کتاب و مطالعه، و نه دوششان بیگانه با سلاح و نه پیشانی‌شان دور از سجاده و تربت.

راهی را که از کربلا آغاز کرده بودند، می‌‌خواستند به کربلا ختم کنند و چون خواهان «قرب» بودند، مقرب شدند و چون دنبال حق بودند،‌ فریب «سراب» نخوردند و چون به سرچشمه حقیقت و راستی رسیده بودند، حنای جو فروشان گندم‌نما، نزد آنان بی‌رنگ بود و افتخارشان این بود که در پی «فتوا» و به امر «مرجع و رهبر» و با انگیزه «ادای تکلیف» در جبهه‌ها حضور یافته‌اند.

در این راه، فتح و شکست، پیشروی و عقب‌نشینی، کشتن و کشته شدن، برایشان یکسان بود. چون به گفته سیدالشهدا(ع) خیر را در چیزی می‌دیدند که مشیت خدا باشد، چه به صورت «قتل» چه به شکل «ظفر»، و می‌گفتند:

رزمندگان، وارثان خط سرخ عاشورا بودند و جهادشان، مروری بر درس‌های آموخته از کربلا و دفاعشان، تحقق بخشیدن به شعارهای امام حسین(ع)!

عشقشان به اهل‌بیت، پشتوانه رزم و عزم و ستیزشان بود. چرا که پیوند با «آل‌الله» داشتند و خود را در راستای آن خط می‌دیدند.

برای آن دلاور مردان هشت سال رزمندگی، آنچه میدان آزمایش برای اثبات صداقت در تعهد نسبت به آرمان شهدا و اهداف انقلاب بود، اطاعت از رهبری و ولایت‌فقیه بود.

اگر دشمن در جبهه‌ها هجوم می‌آورد، سدی از اراده‌های مستحکم برمی‌افراشتند.

اگر توطئه‌های پیدا و پنهان در کار بود، با سلاح «آگاهی جمعی» آن را خنثی می‌کردند.

و اگر تفرقه‌افکنی سیاست‌های بیگانگان بود، «خط وحدت» را ترسیم می‌کردند و در پشت خاکریز و سنگر «همدلی» موضع می‌گرفتند و عشق به مکتب و انقلاب را با هیچ چیز مبادله نمی‌کردند.

اگر دنیای روز و حکام زور، منطق و فرهنگشان را نمی‌پذیرفت، غمی به دل راه نمی‌دادند و خَمی به ابرو نمی‌آوردند. چون به خاطر خدا و دین می‌جنگیدند، نه معیارهای جهانی و استانداردهای بین‌المللی!

باری... نهال صبر می‌کاشتند و میوه ظفر می‌چیدند.

چون «جوشن ایمان» را به بر کرده بودند، بی‌باک و سلحشور و شهادت‌طلب شده بودند.

و اینک... اگر چه آن میدان‌ها سرد و خاموش است،‌ ولی نبرد حق و باطل در جبهه‌ای گسترده‌تر به شدت ادامه دارد.

آنچه در لبنان و فلسطین دیده می‌شود، بازتابی از همان روحیه و فرهنگ است.

خون‌های جبهه‌های ما، اکنون در «جنوب لبنان» فوران می‌زند و خانه‌های غاصبان را بر سرشان ویران می‌کند و در صحراهای حیرت و وحشت، سرگردانشان می‌سازد.

پیکرهای مطهر شهدای میدان‌های ما، امروز همچون «مین» بر سر راه «تجاوز و اشغال» منفجر می‌شود و راه ورودشان را می‌بندند.

فریادهای خروشان و تکبیرهای بلند رزمندگان ما، امروز از حنجره گرم و پر صلابت «حزب‌الله» برمی‌آید و لرزه بر اندام استکبار می‌اندازد و خواب از چشمشان می‌رباید. پس نبرد، هنوز هم جاری است؛ هم در جبهه‌ای به گستردگی کشورهای اسلامی، هم در عرصه فرهنگ و اندیشه.

وارثان آن دوران و یادگاران آن فرهنگ مقاومت و ایثار و بازماندگان آن حماسه‌های دفاع، امروز نیز مسئولیت دفاع و پشتیبانی و امداد و رزم و خط‌شکنی و حفظ موانع و دیدبانی و پیشروی را بر عهده دارند.

خون شهیدان، رسالت ما را سنگین‌تر می‌کند.

و... داغ فراق و درد هجران، تکلیف مضاعفی بر دوشمان می‌گذارد.

هرگز مباد که پیمانمان با «شهیدان»، «امام»، «انقلاب» و «ولایت» از یاد برود.

راغ یاد آن عاملان به تکلیف، همواره فروزان باد

و خط سبز و یاد سرخشان،

همواره همچو پرچمی بلند، در اهتزاز!