تاریخچه بنای حرم مطهر

محل حرم، ابتدا باغی بزرگ بود که «حمید بن قحطبه» حاکم خراسان (در عهد خلافت منصور و مهدی عباسی) در آن کاخی مجلل برای خود بنا کرد و این مکان تا اول قرن چهارم بر جای بود.

هنگامی که هارون الرشید به توس آمده بود بیمار شد و باغ حمید بن قحطبه را محل استراحت خود قرار داد. او در سال 193 هجری مرد و در همین کاخ مدفون گردید و بقعه‏ای بر بالای قبرش ساختند.

در سال 203 هجری که حضرت اما رضا علیه‏السلام به شهادت رسیدند، به دستور مأمون کنار قبر هارون مدفون شدند.

از آن پس این محل، مرکز آمد و رفت شیعیان و عاشقان آل محمد (ص) که برای زیارت مرقد مطهر امام، می‏آمدند گردید و روز به روز بر وسعت و آبادی آن افزوده گشت.

صحن و سرای حرم مطهر برای اولین بار توسط «سبکتکین غزنوی» ویران شد، اما در سال 428 هجری به دستور «محمود غزنوی» با وسعت بیشتری تجدید بنا گردید. در سال 617 در هجوم چنگیز مغول بار دیگر بنای حرم خراب شد و حدود 100 سال بعد که

سلطان محمد خدابنده به سلطنت رسید، دستور داد ساختمان حرم را تجدید کنند. در دوره صفویه، افشاریه و قاجار، بناهای حرم باز هم توسعه یافت و پس از انقلاب شکوهمند اسلامی به اوج خود رسید، به صورتی که اکنون شاهد آن هستید.

منبع:كتاب دیدار یار

بخش حریم رضوی