پس از انتشار و پخش کتابهای کسروی که در برگیرنده افکار منحط و ضد دینی بود عکس العملهای متفاوتی از سوی مرزبانان مکتب تشیع و مردم معتقد به مقدسات دینی صورت پذیرفت و با آمدن کتابهای کسروی در حوزه علمیه نجف اشرف و کربلا، سید مجتبی نواب صفوی نزد مراجع و اساتید عالیمقامی همچون آیت الله العظمی حاج آقا حسین قمی و علامه امینی رفته ، کتابهای منحط مزبور را با اظهار ناراحتی و تاءسف ، به آنان نشان می دهد و منتظر تصمیم و اقدام آن حافظان حریم دین می گردد.
نواب صفوی به حکم وظیفه دینی خویش ، با تصمیمی قاطع درس و مدرسه را رها ساخته ، به سرعت به وطن باز می گردد تا آن نابخرد را به سزایش برساند. سید برای اطمینان یافتن از نیت شوم کسروی، و از سویی ارشاد جوانان فریب خورده، تصمیم می گیرد که با وی در گفته های بی اساسش مباحثه کند و مناظراتی با وی انجام دهد ولیکن پس از مدتی، او را عنصری فاسد دانسته، مصمم می شود تا حکم ارتداد وی را اجراء کند.
او در روز 24 اردیبهشت 1324 ش به قصد کشتن کسروی به همراه اسلحه کمری عازم آن خانه نابخرد می شود. پس از برخورد با وی او نشانه می گیرد ولی اسلحه گیر می کند. وی صحنه را رها نساخته ، به جانب او حمله ور می شود و سر آن مزدور را گرفته ، با اسلحه به سر و صورتش می کوبد. این حرکت شجاعانه ، ناکام می ماند و کسروی جان سالم بدر می برد. پس از وقوع این حادثه نواب دستگیر می شود. اما با فشار طبقات مردم - بخصوص روحانیون آن مجاهد خستگی ناپذیر آزاد می شود و پس از آزادی ، زمینه قتل کسروی را طرح ریزی می کند. در نهایت ، روز 20 اسفند 1324 سید حسین امامی به همراه برادر خود سید علی محمد، بنا به توصیه نواب ، پیشتاز شده ، کسروی را به درک واصل می کند.
پس از دستگیری قاتلان کسروی، نواب در تلاش برای آزادی همرزمان خود به عراق می رود. ایشان زمانی وارد نجف می شود که عالم تشیع در فقدان ماتم آیت الله العظمی سید ابوالحسن اصفهانی بوده و از سوی دربار ایران هیأتی به منظور تسلیت به نجف آمده بودند.هیأت ایرانی پس از دیدار با علماء شاهد واکنش منفی آنان نسبت به دستگیری قاتلین کسروی می باشند. آنان به دیدار آیت الله قمی رفته و می گویند: فدائیان اسلام به دستور کدام یک از مراجع دست به این کار زده اند.
حاج آقا حسین با شجاعت می فرماید: عمل آنها مانند نماز از ضروریات بوده و احتیاجی به فتوا ندارد. سرانجام با تلاش علماء قاتلین کسروی با تجلیل و تکریم آزاد می شوند.
منابع:
1. کتاب نواب صفوی (سفیر سحر).
2. کتاب حاج آقا حسین قمی.
تهيه: گروه حوزه علمیه قم
