تبیان، دستیار زندگی
کیم اریک درکسلر؛ پیش‌رو در ماشین‌های مولکولی دکتر کیم اریک درکسلر (متولد 25 آوریل 1955)، از برجسته‌ترین و معروف‌ترین مهندسان آمریکایی در زمینه‌ی نانوفناوری مولکولی (MNT) بین سال‌های 1970 و 1980 بود. او به دلیل علاقه‌‌‌اش به فضا، در همان سال‌های اولیه
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

ده شخصیت‌ برتر فناوری نانو (3)

ده شخصیت‌ برتر فناوری نانو

ده شخصیت‌ برتر فناوری نانو (1)

ده شخصیت‌ برتر فناوری نانو (2)

4. کیم اریک درکسلر؛ پیش‌رو در ماشین‌های مولکولی

دکتر کیم اریک درکسلر  (متولد 25 آوریل 1955)، از برجسته‌ترین و معروف‌ترین مهندسان آمریکایی در زمینه‌ی نانوفناوری مولکولی  (MNT) بین سال‌های 1970 و 1980 بود. او به دلیل علاقه‌‌‌اش به فضا، در همان سال‌های اولیه‌ی دانشگاه، انجمن مطالعاتی زیست‌گاه‌های فضایی را در دانشگاه ماساچوست تأسیس کرد، و در سال 1977 در رشته‌ی کارشناسی علوم بین‌رشته‌ای فارغ‌التحصیل شد. او تحصیلات‌اش را در مهندسی علم بین‌رشته‌ای ادامه داد و در سال 1979 مدرک کارشناسی ارشد خود را دریافت نمود. در سال 1979، درکسلر به طور اتفاقی سخنرانی هیجان‌انگیز ریچارد  فاینمن در سال 1959 با عنوان «آن پایین فضای بسیاری هست» را دید. او در آن سال، به عنوان محقق در دانشگاه استفورد کار می‌کرد و در همین دوره، بر روی نانوفناوری نیز مطالعاتی را انجام می‌داد و در سال 1981، با نوشتن اولین مقاله‌اش در زمینه‌ی نانوفناوری مولکولی، واژه‌ی «نانوفناوری« را به جهان معرفی کرد. در پایان سال 1991، درکسلر از رساله‌ی دکتری خود با عنوان «محاسبه و ساخت ماشین‌های مولکولی« دفاع نمود.

واژه‌ی نانوفناوری نخستین بار در سال 1974، توسط نوریو تانیگوچی  استاد دانشگاه علوم توکیو ابداع شده بود. او این واژه را برای توصیف ساخت مواد در ابعاد نانومتر به کار برد. که بعدها درکسلر در کتاب خود تحت عنوان «موتور آفرینش؛ آغاز دوران فناوری نانو»، مجدداً این واژه و نانوفناوری مولکولی را تعریف و توصیف نمود. او سپس با تألیف کتابی تحت عنوان «ماشین‌‌های مولکولی؛ چگونگی ساخت و محاسبات آن‌ها» که در سال 1992، توسط انجمن ناشران آمریکا، به عنوان برجسته‌ترین کتاب علم کامپیوتر معرفی شد، این علم را توسعه داد.

کارهای درکسلر در زمینه‌ی فناوری نانو، توسط برنده‌ی جایزه نوبل «ریچارد اسمالی» مورد انتقاد قرار گرفت. اسمالی ابتدا استدلال کرد که «انگشت‌های چاق» یا همان ابزراهای بزرگ موجود، نمی‌توانند نانوماشین بسازند. و هم‌چنین گفت از آن جایی که نانوماشین‌ها از روی آنزیم‌های شیمیایی شبیه‌سازی شده‌اند، بنابراین؛ نانوماشین‌های درکسلر تنها می‌توانند در محیط آبی کار کنند. درکسلر ثابت کرد که هر دو استدلال نامعتبر می‌باشد؛ و در مورد آنزیم‌ها، در سال 1994، پروفسور کلیبانو  نوشت: «با استفاده‌ از آنزیم در یک حلال آلی بسیاری از محدویت‌ها مرتفع خواهد شد...».

درکسلر و همسر سابق‌اش (کریستین پترسون ) در سال 1986، مؤسسه‌ی «فورسایت » را تأسیس کردند، که هدف آن آماده‌سازی جامعه برای آشنایی با پدیده‌های نوظهور در زمینه‌ی فناوری نانو بود. در سال 2005، او به عنوان مشاور ارشد فنی به شرکت نانورکس  پیوست، که در زمینه‌ی مهندسی نرم‌افزارهای مولکولی کار می‌کند. درکسلر در حال حاضر، با موسسه‌ی ساخت مولکولی، در حوزه‌های پژوهشی همکاری می‌کند.

برای اطلاعات بیش‌تر راجع به درکسلر می‌توانید به سایت شخصی او مراجعه نمایید:

http://www.e-drexler.com

نویسنده: مریم ملک دار

بخش دانش و زندگی