خبر شهادت همیشه کوتاه بود!

می پرسم تا بحال از شما فیلم گرفته اند. کسی هم حال تون رو می پرسه؟

می گوید: نه هیچ کسی نیامده و فیلمی هم نگرفتند. فقط از بنیاد شهید سالی یه بار  یه نفر است بنام آقای غریب خیلی مرد خوبی است. اون میاد همیشه.... فرهنگی بنیاد شهیده

می گم خوب اون آقای غریب اسمش مسلم غریب است و بچه شهید. چون خودش مسلم است و غریب است حال غریبان را می فهمد. بی دردان کجا حال دردمندی را می فهمند... می خندد وامی نهد به خدا...

بعد میخندم و یخم وا می شه و می گه پس خودش این کارهه...! بگو خیلی به خانواده ها سر میزنه پس بچه شهیده...

می گم مردم چی؟ دانشجو ها... مردم عادی... می گه سال به سال هیچ که در خونه ما هارو نمی زنه...

هیچ کس... خبرمون رو هم نمی گیره... خوب همه گرفتارند... کار دارند. درس دارند... زندگی دارند...

میگم از زندگی ات بگو: من سه تا پسر داشتم، اولی و دومی شهید شدن و اول رمضان تو عملیات رمضان شهید شد و بعد محمد و سومی بیکاره همین دیگه... غصه سومی ما رو کشته... مردم فکر می کنند ما خانواده شهداء همه مملکت رو بردیم و خوردیم. نه والله هیچی

گفتم: نه مادر جون مردم ما خوبند اینطوریام نیست. آدم بده ها یه آدم های دیگه هستند. خدا روز قیامت حالشون رو می گیره.... میخنده... میگه اونا روز قیامت هم پارتی دارند....

بعد می گم خوب من رو نشناختی.....؟ با سر اشاره می کنه... نه

می خندم و می گم ما رو بگو دل مون خوشه روز قیامت دست مون و می گیری....؟ می خنده

می خندم و می گم دعا کن ما هم شهید شیم.... باز می خنده....

می گه اگه تو شهید بشی! کی میاد از من فیلم درست کنه از شهیدام فیلم بسازه.... می خنده و میگه اصلاً نه دعا نمی کنم. بیاد مادر شهید علیخانی پدر شهید کیخواه میفتم که همین رو گفتند و دیگران ... مثل اینکه بخت یارمون نیست. می گم حالا بعد از من هم  هستند که بیان... میگه تا حال که هیچ کی نیامده، اگه یکی پیدا شد و مثل تو بود. حتماً من دعا می کنم که تو شهید بشی....

می گم من رو نشناختی ها یادت نیست  یه غروب آخرین روز ماه رمضان، که خبر شهادت رمضان رو آوردم. اون شب تو حیاط تون روضه بود. من با دو تا از رفیقام از سپاه آمده بودیم... یه راست با ماشین آمدیم تو حیاط تون... فرش پهن بود روضه هم بود. نمی دانم یادم نیست افطاری که نبود... چون شب عید فطر بود.

حال غریبی گرفت و گفت: اوه آون شب رو می گی شما آمدین خبر شهید شدن پسرم رو دادین تو شوهرحوا نیستی.... می خندم....  می خنده وای پس اون پسر بچه تو بودی!؟ لباس سپاه تنت بود. الان چقدر شکسته شدی...  پیر شدی موهات همه سفید شده... می خندم و میگم اون موقع بیست سالم هم نمی شد الانه چهل هم گذشتم.... می خنده و میگه چهل هم باشی خیلی سوختی ولی ...!؟ چرا اینجوری شدی... من همیشه فکر می کردم تو شهید شدی رفتی بهشت... « پس زنده ای هنوز...»

گفتم اگه دعام کنید خوب اگه دعام کنی شهید می شم. باشه...

می گه نه تو باید باشی ما به آدمای مثل تو احتیاج داریم. این حرف همه مادران و خانواده شهیدانی بوده که تا بحال رفتم خونه شون. خیلی هاشون در دم بجا می آرند بعضی ها  آخر کار... می فهمند که چه کردم با دلشون...

چقدر سخته به مادری بگی بچه ات شهید شده ؟

خبر شهادت همیشه کوتاه بود.....!

به اندازه یه سلام و یه خدا حافظی.... بی آنکه حرفی در میانه باشد... و سکوت... پسرت شهید شد.

بعد شیون... بعد بغض... بعد گریه و فریاد... همسایه ها می ریختند...

بلند گوی محله مارش جنگ می زد... نوحه آهنگران... شیون زنان....  شهید آورند شهید....

محله حال غریبی پیدا می کرد...

عجب حکایت غریبی دارد انسان....

همه این ها حاصل یه نظم الهی است ...

و نشونه هایی است  سر راهمان...