خوش پوشی اسلامی فرهنگ سازی می خواهد بخش اجتماعی
رسیدگی به مد در جمهوری اسلامی ایران از هنگامی به یک ضرورت تبدیل شد که در سال 83 یکی از مقامات عالی رتبه نظام درباره لزوم استفاده از لباس ملی سخن گفت و آن را شایسته توجه مسئولان دانست. در آن زمان قرار شد تا یک لباس ملی برای ایرانیان طراحی شود . البته طرح لباس ملی به منزله یک لباس متحدالشکل نیست، چرا که تنوع بسیار زیادی در پوشاک ایرانی دیده می‌شود. در ایران هر قومی برای خود لباس محلی جداگانه دارد و این قابل قیاس با هیچ کشوری نیست.
ما ایرانی ها برای اینکه در کنفرانس‌ها و مجامع بین‌المللی بخواهد بگوید ایرانی است هیچ لباسی ندارد، ما اگر با مقنعه و مانتو در دنیا حاضر شویم نمی‌توانیم بگوییم ایرانی هستیم چون ممکن است یک سوری هم به این شکل لباس بپوشد. از این رو تصمیم گرفته شده ایرانی لباس ایرانی بپوشد، و وقتی از ایران خارج می‌شود شاخص ایران باشد به همین جهت می‌خواهند با ساماندهی موضوع پوشاک، طرح های لباس ملی را تهیه کنند.
ما نباید این نکته را از خاطر ببریم و اینکه 75 درصد جامعه ما چادر به سر می‌کنند. اما باید بدانیم که هر کس که علاقه مند است چادر به سر کند و هر کس که علاقه‌مند است لباس ایرانی به تن کند.
همان‌طور که حضرت علی(ع) می‌فرمایند «مطابق روزتان حرکت کنید» ما هم باید همین طور حرکت کنیم چون زنان ما دیگر سوار بر اسب و قاطر نمی‌شوند که بخواهند دامن‌های حجیمی بپوشند که در حرکت مشکل نداشته باشند. به همین دلیل لازم است لباس‌هایمان روان‌تر و راحت‌تر و مدرن‌تر از آن زمان باشد. و ما لباسهای ایرانی را باید کاربردی و قابل استفاده بکنیم، ما نمی‌توانیم مثل هزار سال پیش که 10 دامن را روی هم می‌دوختند و 30 متر پارچه استفاده می‌کردند و لباس وزن سنگینی پیدا می کرد، لباس را آماده کنیم، ما باید سلیقه و طبع جوان‌ها را بدانیم و اینکه جوان چه می‌خواهد. لباس ایرانی باید فلسفه ایرانی داشته باشد، لباسی که در فلان ژورنال خارجی چاپ می‌شود طراحی آن ساده‌تر است یا لباس‌هایی که من در ژورنالم طراحی می کنم.
از طرفی یکی از راه‌های تبلیغ، تکرار است. از رسانه ملی، دست کم انتظار داریم که برای هنرمندان و مجریانش، از این طرح‌ها استفاده کند تا فرهنگسازی شود. فکر می‌کنم فرهنگسازی، 90 درصدش کار رسانه است، 10 درصد باقیمانده‌اش، کار دیگران. یعنی فرهنگ سازی شود، وقتی جوانان گذشته خود را بدانند، یقین دارم که به سمت این لباس ها گرایش پیدا خواهند کرد.
الان قیمت لباسهای من لباس‌هایم از 32 هزارتومان تا 700 هزارتومان است اما هر وقت هر چیزی به تولید انبوه رسید ناخودآگاه قیمت شکسته می‌شود یک برشکار ماهی 5/1 میلیون تومان دستمزد می‌گیرد و در روز تنها 3 لباس برش می‌زند و اینکه طرح‌ها متفاوت است و در فروشگاه‌های دیگر دیده نمی‌شود.
من اعتقاد دارم لباس باید برازنده افراد باشد و فرد احساس کند با لباسش با شخصیت شده است. همچنین اکثر لباس های طراحی شده را به راحتی می توان در جامعه پوشید، منتها هنوز فرهنگ سازی نشده است. من زنان و دخترانی را سراغ دارم که به دلیل نگاه های سنگین جامعه از پوشیدن این گونه لباسها پرهیز می کنند. به نظر من باید فرهنگ سازی را با خودمان شروع کنیم. مثلاشما به عنوان یک دانشجو و روزنامه نگار دختر می توانید بر اطرافتان این اثر را بگذارید و به دیگران بفهمانید پوشیدن این لباس ها به معنای توجه به تاریخ ایران است و ضمنات ناقضی هم با اصول اسلامی ندارد. مطمئن باشید شروع حرکت از خود شما می تواند نگرش ها را کم کم تغییر دهد.
این شبهه برای همه پیش آمده است لباس هایی که طراحی می شود اگر مورد استفاده قرار گیرند با آنان برخورد می شود، در صورتی که این طور نیست. وقتی تمام ضوابط رعایت شود محال است برخوردی با آنان صورت گیرد. به همین دلیل ما با ضابطان انتظامی صحبت کرده ایم و هیچ برخوردی با افرادی که از لباس های این نمایشگاه استفاده می کنند، صورت نمی گیرد.
باید توجه داشت که ایران تنها کشوری است که می تواند با پتانسیل های بالای سنتی خود مرکز مد در خاورمیانه باشد و مکمل این سنت نیز تعداد بسیار قابل توجه دانشجویان و فارغ التحصیلان رشته طراحی لباس است. همچنین تمام لباس های ایرانی برای طراحی اسلامی نیز ظرفیت زیادی دارند.
به نظر من اگر این لباسها از طریق رسانه‌های مختلف معرفی شود اولاً فرهنگش همه‌گیر می‌شود و بعد اینکه ما در صادرات لباس ایرانی می‌توانیم خیلی درآمد داشته باشیم چون فرنگی لباس ایرانی را دوست دارد و می‌پسندد.
منبع خبرآنلاین
تنظیم برای تبیان/سمیه حدادی
