بالاترین فضیلت درنظر آقای بهجت

از آنجايي که وصف آية الله بهجت کار امثال ما نيست، و براي ما همين مقدار بس است که مي‌دانيم ايشان از عرفايي است که با خداوند و اهل بيت عليهم السلام، سر و سرّي داشته اند، لذا بيش از اين، مقدمه چيني نکرده و پاره اي از سخنان ايشان را خدمت شما ارائه مي‌کنيم. باشد که ما هم اهل عمل شويم:

حضرت سيّدالشهدا ـ عليه‏السّلام ـ با اختيار خود آن همه مصايب و شهادت و اسارت اهل و عيال خود را تحمّل نمود؛ زيرا پيوسته و حتّى در روز عاشورا بر آن حضرت عرضه مى‏شد كه يا نصر و پيروزى را انتخاب كنند، و يا لقاءاللّه‏ و معاهده و پيمانى را كه با خدا بسته است، ولى ايشان با اختيار خود آن مقامات عاليه را انتخاب كردند.(1) خدا مى‏داند كه آن‏ها چه مى‏ديدند!

حضرت قاسم ـ عليه‏السّلام ـ راجع به مرگ مى‏گويد: «اَحْلى مِنَ الْعَسَلِ.»(2) شيرين‏تر از عسل است.

آيا اين تعبير شوخى است؟! ما نمى‏توانيم درجات و مقامات آن‏ها را تعقّل و درك كنيم كه چه خبر بوده و چه درك مى‏كردند و چه مى‏ديدند، همين قدر نقل شده كه امام حسين ـ عليه‏السّلام ـ مقامات اخروى آن‏ها را به آنان نشان داد. اين كه نقل شده عابس در روز عاشورا در ميدان جنگ در برابر دشمن لخت شد و زره را از تن درآورد،(3) يك كار عادى و آسان نبود، خواست به دشمن بفهماند كه ما از روى عقيده و مرام، راه شهادت را اختيار و انتخاب كرده‏ايم، نه از روى ناچارى و اجبار و تهديد و اكراه و يا به جهت شرم و حيا، بلكه اين مرام ما است، و شجاعانه و عاشقانه و داوطلبانه مى‏جنگيم و كشته مى‏شويم و باكى از شهادت نداريم، و طرف مقابل عمر سعد بيچاره و دربند و اسير ملك «رى» است.(4)

حضرت ابوالفضل ـ عليه‏السّلام ـ نيز با آن فداكارى‏هايش مى‏خواست به آنان بفهماند كه محبّت خدا و محبت دوستان خدا چيز ديگرى است كه تحمّل هرگونه دشوارى و ناگوارى و سختى در راه رسيدن به آن، سهل و آسان و شيرين است.

آيه الله بهجت مي‌فرمود:

حجت الاسلام سيّد محمّد باقر شفتى ـ رحمه اللّه  ـ به نماز شب بسيار معتقد بود، و بيش از ساير مستحبّات به آن اهميّت مى داد، به خلاف مرحوم سيّد بحرالعلوم كه صبر مى كرد تا هوا مقدارى روشن شود و آن گاه نماز صبح را مى خواند.

حجت الاسلام سيّد محمّد باقر شفتى ـ رحمه اللّه  ـ در اصفهان درست اوّل فجر نماز صبح را به جماعت اقامه مى نمود، با اين كه اگر نماز جماعت را به تأخير مى انداخت، افراد بيشترى حاضر مى شدند؛ ولى ايشان دستور مى داد دو عادل بالاى مناره بروند و پس از مشاهده ى طلوع فجر، بلافاصله اذان صبح بگويند.

به ايشان گفتند:چرا مقدارى صبر نمى كنيد تا جمعيّت زيادى براى درك فيض جماعت حاضر شوند؟ در جواب فرمودند: در ميان مستحبّات افضل از نماز شب سراغ ندارم.

لذا ايشان براى اين كه مردم نماز شب را به جا آورند، اينچنين چاره انديشى نموده بود كه به دو نفر شخص عادل دستور داده بود تا به طور دقيق وقت فجر تعيين شود و كسانى كه در نماز جماعت حاضر مى شوند، پيش از فجر بيدار شوند و نماز شب بخوانند. بدين ترتيب، قطعا كسانى كه در نماز جماعت ايشان شركت مى كردند نماز شب را هم مى خواندند، و با اين كار مردم را به نماز شب وادار مى كرد.

بنده (حضرت آيت اللّه  العظمى بهجت رحمه الله) خيال مى كنم فضيلت بكاء «گریه» بر سيّد الشّهدا ـ عليه السّلام ـ بالاتر از نماز شب باشد؛ زيرا نماز شب عمل قلبىِ صرف نيست بلكه كَالْقَلْبى است، ولى حزن و اندوه و بُكاء، عمل قلبى(5) است، به حدّى كه بكاء و دمعه(6) از علايم قبولى نماز وتر است.

منابع:

پايگاه آيت الله بهجت

1. ر.ك: بحارالانوار، ج 45، ص 12؛ دلائل الامامة، ص 71؛ لهوف، ص 101.

2. كلمات الامام الحسين ـ عليه‏السّلام ـ ، ص 402، به نقل از قاسم بن حسن ـ عليهماالسّلام ـ .

3. بحارالانوار، ج 45، ص 29: «أَلْقى دِرْعَهُ وَ مِغْفَرَه»؛ (كلاه‏خود و زره خويش را به كنار انداخت).

4. ر.ك: بحارالانوار، ج 44، ص 305 و 385؛ ج 45، ص 9؛ كشف الغمّة، ج 2، ص 47؛ مثير الاحزان، ص 50.

5. در روايتى از امام جواد ـ عليه السّلام ـ آمده است: « القَصْدُ اِلى اللّه  تَعالى بالقُلُوبِ اَبْلَغُ مِنْ اِتْعاب الجَوارِحِ بالاَعْمالِ »؛ (آهنگ خدا نمودن با دل، از خسته كردن اعضا و جوارح با اعمال [غيرقلبى] رساتر است.) بحار الانوار، ج 67، ص 60؛ ج 75، ص 363؛ كشف الغمّة، ج 2، ص 368.

6. اشك چشم.

تهيه و فرآوري - محمد حسين امين- گروه حوزه علميه تبيان