توکل٬ از نان شب واجب تر

از آنجايي که دنيا دار مکافات و مشکلات است و بنا به فرمايش امير المومنين علي بن ابي طالب عليه السلام٬ شادي هاي آن با حزن آميخته است٬ لذا بايد راه چاره اي پيدا کرد تا اين مشکلات و سختي ها انسان را نااميد نکند و شور و اشتياق و هدفمندي٬ پيوسته در زندگي ما جاري و ساري باشد.

اين بار راه چاره اين طبيعت دنيوي را از يکي از زبان يکي از اولياء الله مي شنويم:

فقر و تنگدستی، فشار روحی و جسمی و برخوردهای حکومت با حوزه های علمیه به ویژه حوزه قم کار را بر اهل علم سخت کرده بود. برخی که از ایمان قوی برخوردار نبودند و در برابر زرق و برق دنیا مقاومت نداشتند، خود را می باختند و فریب ظواهر را می خوردند و ما بسیاری از آنان را دیدیم که عاقبت به خیر نشدند و سرانجام با وضع بسیار بدی از دنیا رفتند.

اما بسیاری ماندند، صدمات زیادی را تحمل کردند، روزها بیرون از قم به سر می بردند و شبها- در تاریکی شب- به حجره خود باز می گشتند، گرسنگی می کشیدند، رنج می بردند، اما دست از حوزه و تحصیل برنمی داشتند. توکل آنان موجب آسان شدن مشکلات شده بود.

در رأس علما و بزرگانی که رنج بسیار و اذیت فراوانی دید، مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی بود.

فرزند ایشان؛ مرحوم حاج شیخ مرتضی حائری تعریف می کرد:

پدرم چون از وجوهات مصرف نمی کرد، روزهایی بود که ما هیچ چیزی در خانه نداشتیم و کمترین پولی برای خرید غذا نبود. 5 تا 6 ماه خرج ما را حضرت می دادند. خیلی از شبها غذا نداشتیم اما بی غذا هم نمی شدیم!!

تهيه و فرآوري: محمد حسين امين - گروه حوزه علميه تبيان