همین حالا ،فردا دیر است
یک ، دو ، سه ، مسابقه ی زندگی شروع شد. مراقب باش عقب نیافتی. باید تلاش کنی. برنامه ریزی داشته باشی و ثابت قدم باشی. هر لحظه که تو به بطالت بگذرانی ، دیگران در حال حرکت هستند و این تو هستی که زمان را از دست می دهی .
برای رسیدن به قله کوه، باید از کوهپایه ها و دامنه ها عبور کرد. رسیدن به هر مقصدی، با همان گام اول آغاز شده. به ثمر رسیدن آرزوهای بزرگ با عملی کردن آرزوهای کوچک شکل گرفته. انجام دادن کارهای بزرگ با انجام دادن کارهای کوچک تر است که به تحقق می پیوندد.
این جور جمله ها، این روزها خیلی به گوش تان خورده از رادیو، تلویزیون، بزرگ ترها، پدربزرگ مادربزرگ ها، معلم ها و دوستانی که برای خودشان اهل مطالعه اند و شاید این قدر این حرف ها را شنیده و خوانده ایم که رنگ و بو و تاثیرش را از دست داده. اما حقیقت، همیشه ثابت است و با تکرار رنگ نمی بازد.
برای انجام هر کار و تحقق هر آرزویی عزم جدی و همت جدی لازم است، یعنی اگر همت کنی برای شروع و شروع کنی و حوصله ات سر نرود و پشتکار داشته باشی و کار را ادامه دهی، آن کار عملی خواهد شد به لطف خدا. اما حالاحرف من بر سر همین «شروع» است. حتما برایتان پیش آمده که بخواهید ورزشی را شروع کنید، هی امروز و فردا می کنید.
هی این هفته و آن هفته، مثلا دوشنبه است. آن بخش تنبل ذهن تان هی به شما نهیب می زند که نه از شنبه صبح! مثلا بیست و پنجم ماه است هی شما را اغفال می کند از سر ماه! هر وقت این وضعیت پیش آمد، صاف تو چشم های بخش تنبل وجودتان نگاه کنید و بگویید:
من نه از شنبه، نه از ماه بعد، از همین حالا، همین حالا شروع می کنم .
برای انجام هر کار و تحقق هر آرزویی عزم جدی و همت جدی لازم است، یعنی اگر همت کنی برای شروع و شروع کنی و حوصله ات سر نرود و پشتکار داشته باشی و کار را ادامه دهی، آن کار عملی خواهد شد .
این خودش بزرگ ترین و اساسی ترین گام برای شروع است. البته نمی دانم چه سری است که هر وقت این اساسی ترین گام را بر می داری به تنبلی غلبه می کنی و آماده می شوی برای یک شروع بزرگ؛ مثلا شروع به درس خواندن برای امتحان کنکور یا گرفتن گواهی نامه رانندگی یک هو زنگ در به صدا در می آید و خواهرت با قیافه درهم و ناراحت به خانه ات می آید.
که صاحب خانه وسط سال قرارداد ، جواب شان کرده و آنها آمادگی اش را ندارند و باید بچه اش را پیش شما بگذارد و برود دنبال گشتن خانه و جمع کردن اسباب و اثاثیه، یا مثلا زنگ تلفن به صدا در می آید و شما گوشی را برمی دارید و می بینید که دخترخاله تان است از شهرستان که مشکلی قلبی پیدا کرده و باید بیاید تهران و برود دنبال نوبت بیمارستان و عمل و باید یکی دو هفته ای خانه شما بماند و تو که آدم خوش قلب و کارراه اندازی هستی یا روی خوش استقبال می کنی و گوشی را می گذاری سرجایش و به فهرست ها و برنامه ریزی های روی میزت نگاه می کنی که قرار بود چه بخوانی و کی بخوانی. بعد انگار آن بخش تنبل ذهنت که دلش خنک شده نیش خندی به تو می زند که دیدی نمی شود؟ دیدی نمی توانی شروع کنی؟ و تو که بدجور لجت درآمده به روانشناس ها و کتاب ها و نظریه های روانشناسی بدو بیراه می گویی و به شانس خودت لعنت می فرستی.
این شما هستید که باید روی تان کم نشود. بلکه باید روی روزگار را کم کنید و حتی شده با بی خوابی و کم خوابی با حذف بعضی کارهای کم اهمیت تر، از برنامه ریزی تان برای کلاس شنا یا درس خواندن برای کنکور عقب نیفتید تا روی بعضی ها (یعنی همان روزگار) را کم کنید شروع که کردید، روی غلتک که افتادید، موتورتان که گرم شد، دیگر همه چیز حل است.
فقط همان همت اولیه است که مهم است، بعد از همت و مصمم شدن در کار، فقط تمرین و پشت کار است که به داد شما می رسد. باور کنید اکثر قریب به اتفاق مردان و زنان بزرگی که کار و خدمتی انجام داده اند که به نظر شما قابل تحسین و ارزشمند است، بیشتر اهل پشتکار و اراده بوده اند تا اینکه هوش یا سرمایه مالی فراوانی داشته باشند. بعد از پشتکار و اراده، نترسیدن از شکست را چاشنی کارتان کنید. به جان عزیز خودتان می شود. آن وقت خودتان از همان هایی خواهید شد که به دوستان تان، به فرزندان و شاگردان و همکاران تان خواهید گفت:
برای رسیدن به هر قله مرتفعی باید از کوهپایه ها و دامنه ها عبور کرد، رسیدن به هر مقصدی، با همان گام اول آغاز شده و... پس همت کنید برای شروع... قبول ندارید؟ شروع کنید برای همت کردن، برای شروع!
منبع : روزنامه زن روز - نویسنده :فریبا طیبی
گروه خانواده و زندگی تبیان - تنظیم : ندا داودی
مقالات مرتبط :
