احرام انتظار
سالهاست نگاهم پشت پنجره ای که متعلق به فرداست قاب شده و گرد و غبار هجران برآن سایه افکنده است.
عین همین پنجره اتاقم كه قاب بقیع را به میهمانی چشمانم آورده، عمری است که برای آمدنت بی قرارم .
ببین از فراقت سخت بارانی ام! ببین ثانیه ها چگونه از هجر تو بغض کرده و به هق هق افتاده اند. بیا تا سر به دامانت بگذارم. وعقده های چندین ساله ام را باز کنم. بگذار صادقانه بگویم که کهنسال ترین آرزوی دلم آرزوی وصال توست!
آرزویی که برای به دست آوردنش تمام کلافهای عمرم را به بازار معشوق فروشان برده ام وخودم را در جرگه خریداران یوسف زهرا(س) قرار داده ام. کاش می شد واژه ها را شست وانتظارراتفسیر کرد، ولی افسوس ...
میدانی مرز انتظار کجاست!؟
آنجا که قطره اشک منتظری سدی از دلواپسی ساخته وقطره قطره انتظار را ذخیره می کند آنجا که وجودش چون جرعه ای آب از تشنه ای رفع عطش می کند، آنگاه که می فرماید اگر شیعیان ما مرا به اندازه قطره ای آب بخواهند، هر لحظه ظهور من نزدیک تر می شود. بیا ورأس سبز شاپرکهایی باش که در جستجوی قبر یاس سرگردان كوچه های هاشمی اند. تا تو بیایی انتظار را قاب میکنم وبر لوح دلم می کوبم. فریاد را حبس می کنم وبه سکوت اجازه حضور می دهم. در نبود تو جام تلخ فراق را سر می کشم وسر به دوش هجران می نهم وبرای آمدنت دعا می کنم. به خدای کعبه می سپارمت وسبد سبد نرگس ویاس برایت می فرستم .کاش می شد که خدا ...همین جا، همین امسال، وقتی در منا احرام عشق بسته ای اجازه ظهورت را بدهد تا ما هم احرام انتظار را از تن به در كنیم.
مریم محبوبی
گروه دین و اندیشه تبیان
