فرازی از مناجات شعبانیه

خدایا ! اگر محرومم کنی پس کیست آن که به من روزی دهد؟ و اگر خوارم سازی پس کیست که به من یاری رساند؟

خدایا ! گناهانی را در دنیا بر من پوشاندی، که بر پوشاندن آنها در آخرت محتاج ترم، گناهم را در دنیا برای هیچ یک از بندگان شایسته‌ات آشکار نکردی، پس مرا در قیامت در برابر دیدگان مردم رسوا مکن .

خدایا ! عمرم را در آزمندی غفلت از تو نابود ساختم، و جوانی‌ام را در مستی دوری از تو پیر نمودم .

خدایا قلبی به من عنایت کن، که اشتیاقش او را به تو نزدیک کند، و زبانی که صدقش به جانب تو بالا برده شود، و نگاهی که حق بودنش او را به تو نزدیک نماید .

خدایا کسی که به تو شناخته شد، ناشناخته نیست؛ و آن که به تو پناهنده شد خوار نیست؛ و هر که را تو به او روی آوردی برده نیست. خدایا آنکه به تو راه جوید راهش روشن است و آنکه به تو پناه جوید در پناه توست و من به سوی تو پناه آوردم ای خدای من، پس گمانم را از رحمتت نا امید مساز و از مهربانی‌ات محرومم مکن .

خدایا کمال جدایی از مخلوقات را، برای رسیدن کامل به خودت به من ارزانی کن، و دیدگان دلهایمان را به پرتو نگاه به سوی خویش روشن کن تا دیدگان دل، پرده‌های نور را دریده و به سرچشمه عظمت دست یابد و جان‌هایمان آویخته به شکوه قدست گردد .

خدایا از تو درخواست می‌کنم و به پیشگاهت زاری نموده و رغبت می‌ورزم، و از تو می‌خواهم به محمد و خاندان محمد درود فرستی، و مرا از کسانی قرار دهی که ذکرت را همواره بر زبان دارند، و پیمانت را نمی‌شکنند، و از سپاست غافل نمی‌شوند، و فرمانت را سبک نمی‌شمارند، خدایا مرا به نور عزت بسیار زیبایت برسان تا عارف به وجودت گردم، و از غیر تو رویگردان شوم، و از تو هراسان و بر حذر باشم .

فرازی از مناجات شعبانیه به قلم شیخ حسین انصاریان

گروه دین و اندیشه تبیان