باران که می‌بارد...
حالا درست است که بهار، جاری می‌کند، شکوفا می‌کند، تر و تازه می‌کند و این حرف‌ها...حالا درست که این ماه، بهار این آیه‌هاست و این آیه‌ها بهارِ دل‌ها...ربیع القرآن، ربیع القلوب، یادتان که هست؟
بعضی از همین درخت‌ها می‌مانند در خزان‌شان، در خواب زمستانی‌شان، هزاری هم که بهار بشود... بعضی از یخ‌ها آب نمی‌شوند که چشمه بشوند که جاری بشوند که دریا بشوند، بعضی از پرستوها بال پرواز نمی‌گیرند و هوای کوچ به سرشان نمی‌زند، هوای هجرت... هزاری هم که بهار بشود.
بعضی‌ها این آیه‌ها را که می‌خوانند ایمانشان زیاد می‌شود، حواستان هست؟ این کار ساخته است از این آیه‌ها که با خواندنشان، با شنیدنشان ایمان من و شما را افزون کنند؛ زادتهم ایماناً...چند نفر خوب است از صدر اسلام تا حالا فقط با شنیدن همین آیه‌ها ایمان آورده باشند؟...بیا ظرف دل‌مان را بسپاریم به دست این آیه‌ها بلکه بهره ایمانمان افزون شد.
بعضی‌ها کبرشان زیاد می‌شود وقتی این آیه ها را می‌شنوند؛ غرورشان، متکبّرانه روی برمی‌گردانند، ولّی مستکبراً اصلاً انگار نشنیده‌اند آیات را، همین‌طوری غرق دنیا، غرق کار، غرق درس و مشق، انگار نه انگار... کان لم یسمعها، انگار سنگین شده گوش‌هایشان کانّ فی اذنیه وقراً...گفتم که بعضی یخ‌ها هزاری هم که بهار بشود، آب نمی‌شوند، جاری نمی‌شوند، چشمه نمی‌شوند، دریا نمی‌شوند...
عوضش بعضی‌ها گوشه چشم‌هایشان می‌درخشد، همین که آیه‌ها را می‌شنوند، بهاریِ بهاری، بارانیِ بارانی؛ تری اعینهم تفیض من الدّمع...گفتم که حالِ همه موقع بهار یکی نیست! موقع باران هم...
عوضش بعضی‌ها پوست‌شان می‌لرزد موقع شنیدن این آیه‌ها؛ قرار از جان‌شان می‌رود از خشیت خدا، همه سلّول‌های بدنشان به لرزه می‌افتد؛ تقشعرّ منه جلود الّذین یخشون ربّهم، بعد آرام آرام قرار می‌گیرند با یادش، ثمّ تلین جلودهم و قلوبهم الی ذکرالله...هدایت چیست مگر؟ ذلک هدی الله یهدی به من یشاء...می‌بینید چه می‌کند این بهار با جان‌های آماده؟ با ظرف‌های بزرگ؟ با آن‌ها که مقابل بارش رحمت‌ش دست به چتر نمی‌شوند؟
چهره بعضی اما فقط انکار می‌شود و انکار؛المنکر، شاید هم استهزاء...تعرف فی وجوه الّذین کفروا المنکر...می بینید؟ بهره بعضی از این همه شفاء و رحمت و هدایت، فقط انکار است و انکار...این دل‌ها سنگ می‌شوند انگار رفقا، ثمّ قست قلوبهم... حتّی سخت‌تر؛ او اشدّ قسوه... حواسمان هست؟ دل‌هایمان را می‌پاییم گاهی؟ فویلٌ للقاسیه قلوبهم عن ذکرالله.
بارانِ آیه‌ها که باریدن بگیرد، آن‌ها که حالِ دل‌شان بارانی‌ست، آن‌ها که بی‌چتر آمده‌اند، آن‌ها که قدر باران را می‌فهمند، به سجده می‌افتند،...به گریه.... و اذا تتلی علیهم آیاتنا خرّوا سجّداً و بکیّاً...خشوع‌شان زیاد می‌شود ...و یزیدهم خشوعاً...
می‌دانید رفقا، از خودش باید خواست، قلب بعضی‌ها گشاده می‌شود برای پذیرش حق، برای ظرف این آیه‌ها شدن، فمن یردالله ان یهدیه یشرح صدره للاسلام... همیشه می‌گفت: از خدا سلامت قلب بخواهید و شرح صدر، که این آیه‌ها سرِ جای خودشان بنشینند، که سِلم باشید مقابلِ قرآن؛ اللهمّ اشرح بالقرآن صدری... می‌گفت: تلاش کنید مذاق‌تان را و مشرب‌تان را این آیه‌ها تأمین کنند، که اینقدر چپ و راست نروید، اینقدر در گردنه‌های افراط و تفریط سرگردان نشوید، می‌گفت: ظرف دل‌هایتان را بزرگ کنید، فخیرها اوعاها، می‌گفت ظرف‌هایتان را با این آیه‌ها پر کنید، دلی که ظرف این آیه‌ها بشود عذاب نمی‌شود؛ لا یعذّب الله قلباً وعی القرآن...می‌گفت: یک‌بار هم که شده بیایید و قرآن را به نیّت استشفاء بخوانید، می‌گفت: می‌توانند، این آیه‌ها می‌توانند دردهای بی‌درمان روحی‌تان را درمان باشند؛ شفاء لما فی الصّدور...می‌گفت، ما ولی گوش نمی‌کردیم...گفتم که بعضی کتاب‌ها مظلومند انگار...مهجورند، حرفشان حق است، ولی کسی باورشان نمی‌کند...
بسم الله الّرحمن الرّحیم
...وَإِذَا تُلِیَتْ عَلَیْهِمْ آیَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِیمَانًا انفال/2
وَإِذَا مَا أُنزِلَتْ سُورَةٌ فَمِنْهُم مَّن یَقُولُ أَیُّكُمْ زَادَتْهُ هَـذِهِ إِیمَانًا. توبه / 124
وَإِذَا سَمِعُواْ مَا أُنزِلَ إِلَى الرَّسُولِ تَرَى أَعْیُنَهُمْ تَفِیضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُواْ مِنَ الْحَقِّ . مائده / 83
وَإِذَا تُتْلَى عَلَیْهِ آیَاتُنَا وَلَّى مُسْتَكْبِرًا كَأَن لَّمْ یَسْمَعْهَا كَأَنَّ فِی أُذُنَیْهِ وَقْرًا ... . لقمان/ 7
...و إِذَا تُتْلَى عَلَیْهِمْ آیَاتُ الرَّحْمَن خَرُّوا سُجَّدًا وَبُكِیًّا . مریم/ 58
وَإِذَا تُتْلَى عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا بَیِّنَاتٍ تَعْرِفُ فِی وُجُوهِ الَّذِینَ كَفَرُوا الْمُنكَرَ . حج/ 72
...إِنَّ الَّذِینَ أُوتُواْ الْعِلْمَ مِن قَبْلِهِ إِذَا یُتْلَى عَلَیْهِمْ یَخِرُّونَ لِلأَذْقَانِ سُجَّدًا . اسراء/ 107
...تَقْشَعِرُّ مِنْهُ جُلُودُ الَّذِینَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ ثُمَّ تَلِینُ جُلُودُهُمْ وَقُلُوبُهُمْ إِلَى ذِكْرِ اللَّهِ ذَلِكَ هُدَى اللَّهِ ... . زمر / 23
مریم روستا
گروه دین و اندیشه تبیان
این هم فرازهای دوست داشتنی دعای چهل و دوّم صحیفه که پیچک‌های آرزو را در دلم می‌رویاند: واجعل القرآن لنا فی ظلم اللّیالی مونسا و من نزغات الشّیطان و خطرات الوساوس حارسا و لاقدامنا عن نقلها الی المعاصی حابسا ...حتّی توصل الی قلوبنا فهم عجائبه و زواجر امثاله الّتی ضعفت الجبال الرّواسی علی صلابتها عن احتماله....
این جملات رفیع خطبه صد و نود و سه - خطبه متّقین حضرت امیر(ع)- را هم که یادتان هست؟ امّا اللّیل فصافّون اقدامهم تالین لاجزاء القرآن، یرتّلونه ترتیلا، یحزّنون به انفسهم و یستثیرون به دواء دائهم، فاذا مرّوا بآیه فیها تشویق رکنوا الیها طمعاً و و تطلّعت نفوسهم الیها شوقاً و ظنّوا انّها نصب اعینهم و اذا مرّوا بآیه فیها تخویف اصغوا الیها مسامع قلوبهم و ظنّوا انّ زفیر جهنّم و شهیقها فی اصول آذانهم... همین طوری گفتم، آرزو بر جوانان عیب که نیست...هست؟
