خداوند نزدیک است

خداوند رحمان و رحیم بیش از حد قابل تصور به بندگان خود نزدیک است و به آنان تلطّف و مهربانی می کند. اين بندگان هستند که از او فاصله گرفته اند و او را دور می پندارند.

واعلموا ان الله يحول بين المرء و قلبه و انه اليه تحشرون(1)

«بدانيد خدا در ميان آدمی و دلش حائل می گردد و همه به سوي او محشور خواهيد شد»

خدا از تو به قلبت نزديك تر است و از اسرار دروني همه آگاه است، از تو به خود تو نزدیک تر است. چنین خدایی می فرماید: بايد دعا كني و ايمان داشته باش كه دعاي تو فایده و ارزش دارد. زيرا رستگاری دنیا و آخرت را در پی خواهد داشت. در واقع مي شود گفت: حسن عاقبت، تأمین آتيه براي اولاد، راحتي روز قيامت و قبر برزخ، در گرو دعا و راز و نیاز با خدا است. به عبارت ديگر اگر کسی بخواهد دست عنايت خدا در دنيا و آخرت روي سر او باشد بايد دعا كنيد و به هیچ وجه رویگردان از دعا نباشد.

علامۀ طباطبائي«قدس سرّه» در ذيل آیۀ «وَ إِذا سَأَلَكَ عِبادي عَنِّي فَإِنِّي قَريبٌ أُجيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ فَلْيَسْتَجيبُوا لي‏ وَ لْيُؤْمِنُوا بي‏ لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ(2)» ‌مي فرمايد: از جمله تأكيدات منحصر به فرد كه در اين آیه وجود دارد، این است که هشت مرتبه ضمير متكلّم وحده در آن به كار رفته است. اين عنايت خاص و ويژه از طرف خداوند متعال به شمار می رود. در روايت است كه با فضيلت ترين  عبادات دعا كردن است، در روایت دیگری، از دعا به عنوان واسطۀ مومن یاد شده است. ‌دعا انسان را در برابر دشمن داخلي و خارجي حفظ مي كند و در پیکار با نفس اماره و شيطان، از انسان محافظت مي كند.

روح خداجويي و دعا كردن در درون همۀ انسان ها وجود دارد ولي اغلب آنان به اين نداي دروني پاسخ نمي دهند و فقط در مـواردي كه دچار مشكل شده و مطمئن مي شوند كسي نمي تواند به آنها كمك كند، دست به دعا بر مـي دارند. مثال این افراد چندين مرتبه در قرآن کریم بیان شده است تا انسانها بيدار شوند ‌و از اين لطفي كه خداوند به آنان كرده است، بهره مند گردند. مثلاً می فرماید:

فاذا ركبوا في الفلك دعوا الله مخلصين له الدّين فلما نجاهم الي البرّ اذاهم يشركون(3)

«چون به كشتي نشينند و به امواج خطر افتند در آن حال تنها خدا را به اخلاص كامل مي خوانند، و چون از خطر دريا به ساحل نجات رسيدند، از روي جهل و نفرت باز به خداي يكتا مشرك مي شوند.»

واي به كسي كه پس از نجات یافتن از خطر و دستیابی به سلامت، خداي خود را فراموش كند. ‌اين كمال بي وفائي است كه خدا انسان را نجات دهد و انسان به جاي اين كه سرمشق بگيرد و دست از دعا بر ندارد، به همان حالت بر گردد.

منبع سایت آیةالله سبحانی

تنظیم برای تبیان مولادوست گروه حوزه علمیه