امشب مرا می‏کشند

- پدر، امشب مرا می‏کشند!

پدر نگاهی از مهر به من انداخت. سرتا پایم را ورانداز کرد؛ انگار آخرین باری است که مرا می‏بیند. همه عاطفه‏های پدری در دو قطره اشک خلاصه شد و بر محاسن جو گندمی‏اش چکید. دلداری‏ام داد و گفت: صبر کن پسرم، صبر کن!

این جمله چقدر سنگین به زبانش آمد. آیا پدر می‏دانست که من می‏توانم صبر کنم یا نه؟ ساعتی از شب می‏گذشت. ستاره‏ها یکی یکی بر پیشانی مخملی آسمان سوسو می‏زدند. فکر کردم در همین لحظه چهل دشنه در غلاف خفته است تا در تاریکی شب در زیر نور کم رنگ ماه از زیر جامه‏ها بیرون آید و... . یکی از آنها بس بود تا قلبی را بشکافند یا رگ حیاتی را ببرد.

باز نگاهم به نگاه پدر بود. هیچ‏وقت او را از نزدیک این‏طور نگاه نکرده بودم. پلکی زد. حس کردم انگار می‏خواهد چیزی به من بگوید. شاید می‏خواست دلداری‏ام دهد تا تلخی حادثه را در کامم شیرین کند. خودش هم باور کرده بود که من امشب رفتنی هستم.

- این راه را همه باید بروند؛ همه انسان‏ها.

طوری از مرگ حرف می‏زد که انگار این راه را صدبار رفته است. باز هم نگاهم به نگاه پدر بود و چشم در چشمان اشکبارش دوخته بودم. بعضی وقت‏ها، چشم‏ها حرف‏هایی را می‏زنند و می‏فهمند که زبان‏ها از گفتنش عاجزند. آیا پدر می‏دانست که من درباره مرگ امشبم چطور فکر می‏کنم؟ درباره دشنه‏هایی که در این لحظه دارند سوهان می‏خورند چه احساسی دارم. باید این را به پدر می‏فهماندم، اما چطور؟ باخبر دادن از سخت‏ترین حادثه زندگی‏اش.

- پدر، امشب مرا می‏کشند!

این جمله را که گفتم و دلداری پدر را که شنیدم، حالا باید من به او دلداری می‏دادم تا داغ من کمر خمیده‏اش را نشکند.

- پدر می‏گویی صبر کنم؟! می‏کنم. اینکه گفتم امشب مرا می‏کشند از سر ترس و بی‏تابی نبود؛ هرگز! برای یاری محمد حاضرم بمیرم.

حالا زمان یاری محمد فرا رسیده بود. این را هم خود می‏دانستم و هم‏ پدر. باید به جای پسرعمو در بستر می‏خوابیدم تا مهاجمان دشنه به دست، به جای پسر عمو مرا ببینند.. . چه لذتی دارد برای من که جای پسرعمو بخوابم تا وقتی آن چهل نفر دشنه به دست می‏آیند، به جای او، مرا ببینند.

سرو صداهای وهم‏انگیز شب آغاز شد. گوش خواباندم. همهمه‏ها نامنظم و درهم بود. گاه شنیده نمی‏شد و گاه با صدای نفس‏هایی درهم گره می‏‏خورد. همهمه‏ها بیشتر شد. صداهای وهم‏انگیز نزدیک‏تر شد. کانون‏ خطر، بستر پسرعمویم بود که حالا من در آن بودم و چشم در چشم ستارگان آسمان در انتظار سرنوشت به سر می‏بردم.

- آیا چشمان من شبی دیگر ستارگان مکه را خواهد دید؟

صدای پاها را در یک قدمی خود احساس کردم. برخاستم و در بستر نشستم. نگاهی به یکدیگر انداختند. سنگین لبخندشان در تاریکی شب احساس می‏شد. دست‏ها را بردند تا دشنه بکشند.

بلند گفتم: چه می‏خواهید؟ آنگاه برخاستم.

صدایم را شناختند و سراپایم را ورانداز کردند. از خشم، فریاد نهفته خود را خالی کردند. محمد کجا است؟

و من خیلی آرام گفتم: مگر او را به من سپرده بودید که از من می‏خواهید؟

همان طور که فکر می‏کردم، مهاجمان دست از پا درازتر خانه را رها کردند، در حالی که دست روی دست می‏زدند می‏گفتند: گریخته است! گریخته است!

چند روز بعد در حالی که هیچ‏کس زنده بودن مرا باور نمی‏کرد، خود را به پسر عمو رساندم. با چشمانی اشکبار مرا در آغوش فشرد و گفت: «علی، فرشته وحی درباره تو آیه‏ای آورده است و من گوش جان به پیامبر سپردم که آرام آرام می‏‏خواند: « و من النّاس من یشری نفسه ابتغاء مرضات الله و الله رووف بالعباد؛ و بعضی از مردم برای خشنودی خداوند جان‏های خود را می‏فروشند و خداوند به بندگان مهربان است».

گروه کودک و نوجوان سایت تبیان