کوی عاشقان

"ربنا امنا بما انزلت"  بار پروردگارا به آنچه فرو فرستادی ایمان آوردیم و پیامبرت را پیروی کردیم، پس ما را در شمار گواهان بنگار !

کیست این پنهان مرا در جان و تن             کز زبان من همی گوید سخن

                      این که گوید از لب من راز کیست            بشنوید این صاحب آواز کیست

آهنگی به ترنم بارانی تمام بهشت ها، سایه ای به بلندای تمام سایه سارها، و روزنه ای به زیبایی تمام نورها و اینک آن در قلب توست! هیچ می دانی؟

چرا نمی شنوی؟ چرا نمی بینی ؟  چرا غبار بی خودی از کام دل نمی زدایی؟  چرا چون بهائم سر در نابود خاک کرده ای؟ سر برآور؛ تو انسانی! تو عصاره خلقتی! در نشانه ها  اندیشه کن؛ خدای تو را چگونه آفرید؟ و  چگونه پرورانید؟

روزها فکر من این است و همه شب سخنم 

که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود

به کجا می روم آخر ننمایی وطنم

تو همان نیستی که مشتی خاک بودی؟ سپس نطفه ای بدبو گردیدی؛ پس آنگاه لخته خونی شدی؛ سپس جنینی ناقص و یا که تمام گشتی ؟

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک

چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم

خود را دریاب، اندیشه کن و تن منفعل آفرینش مباش، تا قرآن تو را بستاید و در شمار بندگان خدا به حساب آورد. نه آنکه ناگزیر به دنبال جماعت روی تا که رسوا نگردی!

چنانچه در یادت باشد، چندی پیش که نشان بندگان خوب خدا را یادآور می شدیم و نشانی کوی آنان  را می گفتیم، بدانجا رسیدیم که جریان "شیخ خراسانی"  را بازگو نمودیم و گفتیم بندگان خوب خدا هنگامی که به بیهودگی مردمان می نگرند، با کرامت و بزرگواری از کنار آن می گذرند.

امّا اینک در این دفتر که آخرین یادداشت دراین موضوع است، نشان دیگری از کوی عباد الرحمن را یادآور می شویم.

بندگان خوب خدا آنانند که چون نشانه های پروردگار را  به آنان یادآور شوند، چون کران و کوران نباشند.

آنان که سر در بساط ابلیس دارند، چون در تاریکی مطلق غوطه ورند، گویا همه کورند و چیزی نمی بینند، نشانه های خدا در سراسر وجود گسترش یافته و آفریدگان لاجرم در مقابل آن نشانه ها چاره ای جز کرنش و تسلیم ندارند، شماری از آنان که نادان و ابلهند، شاید که به جای خدا، نشانه پرست شوند و در سلک خورشید پرستان و بت پرستان درآیند، امّا عده ای دیگر به ناچار، نشانه های خدا را درمی یابند و ناگزیر در مقابل آن کرنش می نمایند امّا دریغ از یک جو بصیرت؛ به راستی آنان چون چارپایانند!!.

طبیعت دریافت آیات الهی و نشانه های پروردگار، افتادگی در مقابل آن آیات است، حال این افتادگی و خضوع در مقابل آیات، چنانچه از روی بصیرت و اندیشه ورزی باشد، این حال بندگان خوب خداست، اما اگر این افتادگی انفعالی بوده واندیشه و تدبر در آن نباشد این نشان خوبی نیست!  بندگان خوب خدا چنین حالی ندارند، مثلاً بندگان خدا وقتی به مرگ که نشانه ی بزرگی از نشانه های خداست برخورد نمایند. آن را پایان هستی نمی بینند! بلکه آن را دلیل محکمی بر حیات و زندگی دیگر ارزیابی می کنند، پیرامون آن تدبر می کنند؛ باطل؛ آن را نمی پندارند، لاجرم در مقابل آن شکیبا هستند، جزع و بیقراری نمی کنند، چرا که در پس این سرا، سرای دیگری است که بقاء جاودان را همراه دارد همانگونه که قرآن کریم فرموده است : چسان به خدا کافر می شوید؟ با آنکه مردگانی بودید و شما را زنده کرد! باز شما را می میراند و باز زنده می کند و آنگاه به سوی او بازگردانده می شوید.

در بلندای تاریخ؛ جماعت اهل اندیشه را به غایت اندک می بینی، آنقدر اندک که چون از میان ورق های تاریخ بگذری شمار کوچکی چون حبیب نجار و مؤمن و آسیه و علی بن ابی طالب و... را خواهی یافت

پس ای جانان؛ اهل اندیشه باشی، نجات خواهی یافت! خدا را با چشم دل ببین تا خدایی گردی!

نشانه های او را بصیرانه دریاب، تا در جماعت بندگان آن خدای رحمان درآیی، همانانی که هر صبح و شام می گویند پروردگارا به ما از همسران و فرزندانمان، آن ده، که مایه روشنی چشمان ما باشد و ما را پیشوای پرهیزکاران گردان.

و در شمار آنان درآ، که به پاس شکیبایی هایشان بهشت جاوید را سرای خویش ساختند و در آن سرای مشکفام با سلام و درود و تحیت همراه گشتند و در آن روضه رضوان جاودانه شدند و چه خوش قرارگاه و مقامی مزد آنان شد.

شماره های پیشین

هم به درد من می خوره هم به درد تو!

نشانی بندگان خوب خدا 

سردلبران