ناوشکن جماران ایرانی نیست؟

مقدمه:

به آب انداختن ناوشکن جماران شاید از مهم ترین اتفاقات تاریخ دریانوردی و نظامی ایران باشد.شاید بیراه نباشد که بگوییم بعد از 2500 سال مجددا ایرانیان، خود به طراحی و ساخت کشتیهای جنگی اقدام کرند.اتفاقی که می تواند آینده استراتژیک خلیج همیشه فارس را تغییر دهد.این افتخار بلافاصله از سوی بدخواهان و مغرضانی که بویی از منافع و امنیت ملی نبرده اند و خود را به دست رقبای استراتژیک ایران در منطقه و جهان سپرده اند مورد اهانت و تردید در اصالت قرار گرفت.اما باید دانست که چرا این اتفاق مهم است که نظام سلطه رسانه ای و پیاده نظام وابسته آن خواستار کوچک نشان دادن آن هستند.

در آرزوی ناوگان جنگی ملی: 

اگرچه ایرانیان درهنرها،تاکتیکها و ابتکارات در نبردهای زمینی در طول تاریخ شهره بوده اند اما گویا نگاه ایرانیان به دریا متفاوت بوده است.ایرانیان تا قرنها بر خلاف تمدن های فنیقیه،کارتاژ،یونان و رم و بعدها بریتانیا که تمدنهای دریایی و مبتنی بر دریانوردی بودند، تمدن مبتنی بر خشکی بود و با و جود دو دریا در شمال و جنوب به توسعه قدرت و قلمرو دریایی خود اقدام نکردند .البته هخامنشیان تنها سلسله ایرانی بودند که به تولید کشتی جنگی و ایجاد نیروی دریایی اقدام نمودند.

ایرانیان در ابتدای تاریخ تمدنی خود در دوران هخامنشیان نیروی دریایی منسجمی داشتند وبه علت گسترش امپراتوری پارس و جنگ با دشمنان دیرین یعنی یونانیان که در آن سوی دریای سیاه سکونت داشتند، نیروی دریایی منظمی ایجاد کردند. اولین زورآزمایی واقعی نیروی دریایی ایران به زمان خشایار شاه فرزند داریوش باز می گردد. ایران به علت حمله 

یونان به لیدی که ایران تمامیت ارضی این کشور را محترم می شمرد به یونان لشکر کشید . نفرات لشگر ایران به گفته هرودوت یونانی در حدود 800 هزار نفر بوده است و کشتی های ایرانی که از راه دریا وارد جنگ شده بودند در حدود 1200 کشتی بوده اند.در این لشکرکشی ایرانیان در ابتدا آتن را تصرف کردنداما سرانجام در نبرد سالامیس شکست خورده و ناوگان ایران صدمات جدی متحمل شد.

در دوره ساسانیان نیز نشانه هایی از کشتی جنگی در خلیج فارس وجود دارد اما نه به عظمت دوره هخامنشی.شاید بتوان پس از هزار سال نیازایرانیان را به نیروی دریایی را در دوره صفویه ملاحظه کرد.ایران که فاقد نیروی دریایی بود برای پایان سلطه پرتغالیها به خلیج فارس از کشتیهای انگلیسی کمک گرفتند.ایرانیان با کمک انگلیسیها گمبرون را از لوث پرتغالیها پاک کردند و به یاد شاه عباس صفوی آنرا بندر عباس خواندند اما امتیازات مهمی هم به متحد انگلیسی خود دادند.این تجربه اما شاهان صفوی را به تجهیز نیروی دریایی  وادار نکرد.در دوره انحطاط قاجار به علت فقدان نیروی دریایی در خلیج فارس و دریای مازندران روسیه و انگلیس کنترل سواحل و بنادر شمالی و جنوبی ایران را در اختیار گرفتند.

در دوره محمد رضا پهلوی با توجه به دکترین محاصره شوروی توسط متحدین ایالات متحده و کنترل خلیج فارس توسط شاه،فروش تجهیزات دریایی آمریکایی و انگلیسی در دستور کار قرار گرفت و نیروی دریایی ایران با ناوها،ناوشکنها و ناوچه های غربی تجهیز شدند.

راهبرد جدید ایران:اراده معطوف به قدرت دریایی

نیروی دریایی ایران در دوره شاه اگرچه با دلارهای نفتی متعلق به بیت المال و ذخایر ملی مردم ایران تجهیز شده بود اما در واقع هدفی جز پاسداشت منافع ایالات متحده در مناطق نفت خیز خلیج فارس نداشت.پس از انقلاب اسلامی ایالات متحده در صدد تضعیف ناوگان دریایی ایران بود.آمریکا با تحریم و عدم فروش قطعات یدکی به این نیرو به دنبال استهلاک آن در زمان بود و از فرصتهایی مانند نبردهای دریایی مستقیم با نیروی دریایی ارتش در سالهای انتهایی جنگ برای ضربه زدن به آن استفاده می کرد.ایالات متحده در این گمان بود که با این راهبرد نیروی دریایی ایران زمینگیر خواهد شد.اما باید توجه داشت که  راهبرد دریایی ایران پس از جنگ تغییر پیدا کرد.ایران تصمیم گرفت ضمن حفاظت از مرزهای آبی و تاسیسات نفتی خود در خلیج فارس قلمروهای استراتژیک جدیدی نیز برای حضور دریایی خود تعریف کند.دریای مازندران ،دریای عمان،اقیانوس هند و ...

این مهم نیازمند ناوگان جدید برای ماموریتهای مربوط بود و با وجود تحریمها بین المللی ایرانیان پس از قرنها مجددا به سراغ ساخت کشتیهای جنگی رفتند .

جماران:نه فقط  یک ناوشکن بلکه یک نماد

مهم تر از ظاهر پولادین این ناوشکن که بر مبنای اندیشه پیر جماران ساخته شد که همواره می گفت: ما می توانیم ،اندیشه پولادین "ما می توانیم" و اعتماد به نفسی است که ساخت آن به ایرانیان داد.

باید بدانید این ناوشکن بومی و با فناوری بومی توسط متخصصان جوان کشورمان طراحی و ساخته شده است. این ناوشکن قادراست با سرعتی حدود 30 گره دریایی [واحد سرعت ناوها و کشتی‌ها] حرکت کند و حدود 120 تا 140 پرسنل خواهد داشت. ناوشکن جماران با موشک‌های ضد کشتی و موشک‌های سطح به هوا مجهز است. این ناوشکن به اژدر و رادار الکترونیکی مجهز است و طول آن 94 متر و وزنش بیش از هزار و 500 تن است.هم چنین قابلیت فرود و برخاست بالگرد بر عرشه این ناوشکن از ویژگیهای مهم این ناوشکن است.

اما به نظر می رسد چیزی فراتر از این اعداد وآمار و مشخصات فنی و نظامی وجود دارد که دارای اهمیت است:تحقق یک آرزوی دیرین،اعتماد به نفس ناشی از خود اتکایی و چشم اندازه آینده دریایی ایران

مهم تر از ظاهر پولادین این ناوشکن که بر مبنای اندیشه پیر جماران ساخته شد که همواره می گفت: ما می توانیم ،اندیشه پولادین "ما می توانیم" و اعتماد به نفسی است که ساخت آن به ایرانیان داد.

لذا برای دشمن و رقبای جهانی و منطقه ای مهمتراز ظاهر و سخت افزار این جنگ افزار نابودی اندیشه سازنده این ناوشکن و اعتماد به نفس ناشی از آن است.لذا جنگ رسانه ای قبل از جنگ فیزیکی علیه جماران شروع شد.

یک ناوشکن درگیر در جنگ نرم !

همواره رسانه های وابسته به غرب بعد از اعلام موفقتهای تکنولوژیک ،نظامی و فنی ایران دو رویکرد ظاهرا متناقض اما مکمل را آغاز می کنند:

این بار این پروژه توسط یکی از روزنامه نگاران و وبلاگ نویسان فراری به آمریکا کلید خورد. "آ.س"در گوشه‌ای از عكس ناوشكن جماران آرم شركت صنعتی گروپ آلمانی را مشاهده كرد و مانند كشفی بزرگ ذوق زده آنرا در اینترنت اعلام كرد:«معنای استقلال را هم فهمیدیم». این عكس و نوشته، به سرعتی انفجار آمیز در سایت‌های ضدانقلاب و اپوزیسیون منتشر و دهها نظر و تحلیل در تحقیر ناوشكن جماران و توان صنعتگران داخلی نوشته شد.یکی از سایتهای ضد انقلاب، با انتشار یک عکس مدعی شد که "جماران" ساخت متخصصان ایرانی نیست و توسط کشور آلمان ساخته شده است!

بلافاصله کارشناسان بی نام ونشان جنگ رسانه ای مضامین تازه ای علیه این ناوشکن کوک کردند:

۱. این شناور فقط یه ناوچه است!!

۲. این ناوچه جماران کپی‌ ناوچه ۴۰ ساله وسپر(الوند) انگلیسی است که ۴ تا از این مدل زمان شاه در ۱۹۶۹ خریداری شده!!

۳. تنها تفاوت خالی‌ بودن پشت این ناوچه برای فرود هلیکوپتر است!!

4-با توجه به زخمی بودن بدنه به نظر این یکی‌ از شناور‌های زمان شاه است که تعمیر شده!!

 اما ساعاتی نگذشت كه كاربران اینترنت با مشاهده عكس‌های دیگر از ناوشكن جماران دریافتند كه آرم شركت گروپ در عكس جنجالی، در واقع ربطی به ناوشكن جماران نداشته و متعلق به جرثقیل بندر بوده است!

 

نتیجه گیری:

این جنجال رسانه ای اگرچه با منطق ضعیف وبی بنیانی همراه بود اما نشانه ترس مفرط غربیها از اعتماد به نفس ایرانیان و خود اتکایی آنان است. حمله کردن به دستاوردهای فناوری بومی ایرانیان به این شکل نشانه آن است که هدف فعلی از جنگ نرم القای این باور به مخاطب است که شما نتوانسته اید! در نهایت یک کپی کار متوسط بوده اید! البته اگر چه روش مهندسی معکوس روش رایجی برای تولید محصولات صنعتی است اما حملات عامیانه محافل رسانه ای وابسته نشانگر آن است آنان به هیچ وجه به دنبال بحث فنی نبوده و فقط تخریب دستاوردها را در دستور کار قرار داده اند.

در نهایت باید به این مدعیان گفت : شاید به خیال خود دارای اعتراضاتی هستید اما وجود اعتراض باعث ندیدن حق نباید شود. قدرت یابی فناوری دریایی ایرانیان باعث افتخار، سود و شادی همه ماست و باعث ارتقای امنیت ملی ما می شود. تبدیل شدن به پیاده نظام دشمن رای تخریب دستاوردها ما را به یک شک می اندازد: آقایان حتی از ایرانی بودن انصراف داده اند!