ز آن طشت

ز آن طشت پر ز اشك خون در مقابلش

پیدا بود كه زهر چه كرده است با دلش

مظلوم چون على و به مظلومیش گواه

آن خانه نبى كه بود در مقابلش

او حاصل نبوّت و بیداد دشمنان

از آب شعله خیز، شرر زد به حاصلش

عمر حسن ز عمر على سخت‌تر گذشت

تا آن كه مرگ آمد و حل كرد مشكلش

از ورطه‌اى كه بود كران تا كران ملال

موجى زد و رساند، شهادت به ساحلش

هر مرد راست محرم دل همسرش، ولى

غربت ببین كه همسر او گشته قاتلش

از زهر، پاره پاره و از صبر، ریز ریز

قرآن برگ شهادت بود دلش

چشمش به لطف اوست «مؤیّد» كه دم زند

گاه از مصائب وى و گاه از فضایلش