سید بارگاه كونین

سلطان خرد به چیره دستی

ای شاه سوار ملك هستی

حلوای پسین و ملح اول

ای ختم پیمبران ِ مرسل

فرمانده ی كشتی  ولایت

ای حاكم ِ كشور كفایت

و ای منظر عرش ، پایگاهت

ای بر سر سدره گشته راهت

روشن به تو چشم آفرینش

ای خاك ِ تو توتیای بینش

داننده ی راز صبحگاهی

دارنده ی حجت الهی

نسـّابه ی شهر قاب قوسین

ای سید بارگاه كونین

محراب زمین و آسمان هم

ای صدر نشین عقل و جان هم

بر هفت فلك جنیبه رانده

ای شش جهت از تو خیره مانده

بوالقاسم و آنگهی محمد

ای كنیت و نام تو مؤید

مقصود جهان، جهان مقصود

صاحب طرف ولایت جود

با تو نكند چو خاك پستی

آن كیست كه بر بساط هستی

وز بهر تو آفریده شد كون

اكسیر تو داد خاك را لون

مقصود تویی ، همه طفیلند

سر خیل تویی و جمله خیلند

شاهنشه كشور حیاتی

سلطان ِ سریر كایناتی

گیسوی تو چتر و غمزه ، طغرا

لشكر گه تو سپهر خضرا

در نوبتی تو پنج نوبه است

وین پنج نماز كاصل توبه است

بستی در  ِ صد هزار بیداد

در خانه ی دین به پنج بنیاد

نظامی گنجوی