شادی دل های تان در محرم صلوات!

کاربران گرامی سلام.

آه! هر وقت زیارت عاشورا می خوانم ناخواسته خون در تمام رگ هایم با سرعتی شگرف به حرکت در می آید. گویا مجنون وار به دنبال دریای لیلی است تا در آنی غرقه و از  خود بی خود گردد. هر گاه این نام ها یک به یک بر لبانم جار ی می گردد، ابن زیاد، عمر سعد، شمر ، تنهای تنها از خدا طلب عذاب الیم برای کشندگان جای نشین و خلیفه اش حسین (علیه السلام)را تمنا دارم.

کاربران گرامی تا به امروز هر گاه نام روز عاشورا به میان می آید تنها قلب های شما مال مال از غم و اندوه می شود. اما می دانید برای شیعیان  دراین روز سروری هم مهیا شده است؟ مختار ثقفی (ره) در قیام خون خواهانه  خویش یکایک شرکت کنندگان در شهادت امام حسین (علیه السلام) به عذاب الیم دنیوی و اخروی رساند. در مطلب امروز که تقدیم تان می گردد ماجرای سرانجام عبیدالله ابن زیاد را خواهید خواند. امید آنکه به مصداق آیه شریفه:

قَاتِلُوهُمْ یُعَذِّبْهُمُ اللّهُ بِأَیْدِیكُمْ وَیُخْزِهِمْ وَیَنصُرْكُمْ عَلَیْهِمْ وَیَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُّؤْمِنِینَ (توبه،14)

ترجمه:با آنها بجنگید خدا به دست شما عذاب شان می کند و خوارشان می سازد و، شما را پیروزی می دهد و دل های مؤمنان را خنک می گرداند. در این ماه پر محنت و بلا قدری دل های تان آرامش و شادی بیابد.

امیر خباثت

عبیدالله بن زیاد، پس از شش سال از شهادت مظلومانه امام حسین(علیه السلام) و یاران فداكارش در سرزمین كربلا، در نبردی میان سپاهیان مختار بن ابی عبیده ثقفی و سپاهیان عبدالملك بن مروان، در حوالی موصل در تاریخ دهم محرم (عاشورا) سال شصت و هفت قمری به هلاكت رسید.

مختار بن ابی عبیده ثقفی، كه در ربیع الاول سال شصت و شش قمری با همراهی و همیاری شیعیان عراق بر ضد دستگاه خلافت اموی قیام كرده و به پیروزی رسید و كوفه و بسیاری از شهرهای عراق را در سیطره خود گرفت، در صدد انتقام از قاتلان و جنایت كاران واقعه ی كربلا بر آمد و بسیاری از آنان را دستگیر و به وضع فجیعی قصاص كرد و قلوب شیعیان را تسلی داد. اما علاوه بر مخالفان و دشمنان داخلی، با دو جبهه خارجی نیز رویارویی داشت. از یك سو سپاهیان عبدالله بن زبیر از جنوب عراق، وی را تحت فشار قرار داده و هر از گاهی با تهاجم سنگین خود رو به رو  می كردند و از سوی دیگر، نیروهای جنایت پیشه اموی، از شمال و غرب عراق، وی را مورد تهدید قرار می دادند.

عبیدالله بن زیاد كه نقش اساسی و كلیدی در ماجرای كربلا و شهادت مظلومانه امام حسین(علیه السلام) و  یارانش داشت، در آن زمان در شام به سر می برد و از سوی عبدالملك بن مروان (پنجمین خلیفه اموی) مأموریت یافت كه در ر‌أس سپاهی سنگین، به تعداد هشتاد هزار نفر به سوی عراق هجوم آورد و قیام و حكومت انقلابی مختار را نابود نماید. مختار برای دفع تهاجم سپاه شام ،ابراهیم بن مالك اشتر نخعی را در رأس سی هزار مرد جنگی و انقلابی به شمال عراق اعزام داشت.

دو سپاه، در ساحل "نهر خاذر" در چهار فرسنگی شهر موصل به هم رسیده و نبرد خونینی راه انداختند. تعداد زیادی از طرفین كشته و تعداد فراوانی زخمی و از كار افتاده شدند. ولی تلفات و خسارت های سپاه شام، بسیار سنگین و كمر شكن بود.

از لشكریان عبیدالله، تعداد بی شماری در میدان جنگ به هلاكت رسیده و تعداد زیاد دیگری در هنگام عقب نشینی از رود خاذر ،غرق شدند. تعداد كشته های شامیان را بیش از هفتاد هزار تن بر شمرده اند. مهم ترین رویداد این نبرد، كشته شدن عبیدالله بن زیاد (فرمانده كل سپاه اموی) و تعدادی از فرماندهان و افسران عالی رتبه شامی بود.

عبیدالله، به دست ابراهیم بن مالك اشتر، با یك ضربت شمشیر، از كمر به دو نیم شد و به سزای كردار ننگین خود رسید. پس از پیروزی سپاهیان عراق، ابراهیم بن مالك دستور داد كه تعداد هفتاد و دو سر از بدن كشته شدگان شامی (به تعداد سرهای شهیدان كربلا) جدا كرده و برای مختار در كوفه ارسال نمایند و از این بابت، دل های داغ دار اهل بیت(ع) و شیعیان و محبان آن ها را شاد گردانند. (1)