وقتی نقشها واگذار می شود
والدینی که مشکلات روانپزشکی دارند
زندگی در هر خانواده ای در بعضی مواقع ممكن است چالش انگیز باشد، اما در خانواده هایی كه یكی یا هر دو والدین دچاربیماری هستند مشكلات و چالش های ویژ ه ای وجود دار د . فرزندان در چنین خانواد ه هایی با بی ثباتی و پیش بینی ناپذیری مواجه هستند. اغلب در مورد نقشهای خانوادگی سردرگمی وجود دارد و فرزندان بخش زیادی از مسئولیت های والدین از قبیل مراقبت از خواهر یا برادر كوچكتر و انجام تكالیف خانگی را به عهده می گیرند . آنها حتی ممكن است مسئولیت مراقبت و ارضای نیازهای عاطفی و جسمانی والدین شان را نیز به عهده داشته باشند. در این شرایط فرزندان اغلب از مراقبت والدین و برآوردن نیازهایشا ن محروم هستند . اغلب آنها از صحبت در مورد وضعیت شان با دیگران دچار شرم می شوند ودر نهایت از بستگان و دوستانی كه می توانستند برای آنها حما یت كننده باشد ، دوری می جویند.
فرزندان در چنین خانواده هایی با بی ثباتی و پیش بینی ناپذیری مواجه هستند و حتی ممكن است مسئولیت مراقبت و ارضای نیازهای عاطفی و جسمانی والدین شان را نیز به عهده داشته باشند.
این افراد كه از بیان نیازهایشان حتی به خودشان ناتوان هستند، به طور مكرر احساس انزوا و تنهایی می كنند . فرزندان والدین بیمار ممكن است مشكلات اضافی نیز همانند والدین شان داشته باشند. این مشکلات عبارتند از:
مشكلات ارتباطی
- اشكال در آغاز ارتباط و تجربة احساس تنهایی
- اشكال در روابط عاشقانه
- اشكال در حفظ دوستان
- اشكال در اعتماد به خود و دیگران
- اشكال در متعادل كردن روابط صمیمی (وابستگی افراطی یا اجتناب افراطی)
- اشكال در ایجاد تعادل بین مراقبت از خود و مراقبت از دیگران
مشكلات عاطفی
- احساس گناه، رنجش
- شرم و خجالت
- افسردگی
- ترس از به ارث بردن بیماری روانی والد
- ترس ازفاش شدن اسرار توسط دوستان
- ناتوانی در ابراز سازنده خشم، انفجار خشم یا سركوب خشم
- سردرگمی در مورد هویت خویش
- نگرش منفی به خود
- ناتوانی در مواجهه با زندگی مگر بصورت نامنظم و بحرانی
- مسئولیت افراطی یا یی مسئولیتی در بسیاری از مسائل زندگی از قبیل تعهدات، هزینه،روابط و غیره.
- افكا ر، نگرشها و رفتارهای خود تخری بگر از قبیل: من كسی نیستم، من ارزشی ندارم، تلاش بی فایده است
- نگرشهای خود تخریبگرانه در مورد یكسان دانستن موفقیت با احساس ارزشمندی ، از قبیل : من فقط زمانی ارزشمندم كه چیزی را به بهترین وجه انجام داده باشم و در مدرسه، شغل یا روابطم بهترین باشم. اما اگر شكست خوردم ارزشی نخواهم داشت و این وحشتناك است.
اگر شما بعضی از این مشكلات را د ارید، مطمئن باشید كه تنها نیستید . بازشناسی این امر كه این احساساست و رفتارهای مشکل زا به شما در مقابله با سالهای آسیب زای كودكی كمك خواهند كرد، برایتان مفید است. بازشناسی این موضوع كه آنها انتخابهای زندگی شما به عنوان یك بزرگسال را محدود كرد ه اند، نقطه شروعی برای كاوش شیو ه های پاداش دهنده و كاركردی روابط است.
چطور می توانید به خودتان كمك كنید
1- این موضوع كه شما یك والد دچار بیماری روانی دارید را به رسمیت بشناسید و از تاثیرات آن بر خودتان آگاه باشید.
احساسهای غیر قابل قبول قبلی از قبیل خشم، شرم، گناه و غیره را بشناسید.
حالت سوگ ناشی از عدم دریافت حمایت والدین را تجربه كنید و با آن کنار بیایید. به خاطر داشته باشید كه شما مسئول ایجاد مشكلات والدتان و یا تثبیت وضعیت او نیستید.
2- راههایی جدید برای مراقبت از خود ایجاد كنید .
نیازهای قانونی خود را شناخته و از آنها محافظت كنید.
فشارزاهای زندگی خود را بشناسید و راههای اداره كردن آن را یاد بگیرید.
افكار مثبت را جایگزین افكار منفی كنید. از قبیل: من آدم ارزشمندی هستم و این حقیقت ربطی به موفقیتها و ناكامیهای من ندارد. زندگی من بالا و پایین دارد اما ارزش من تغییر نمیكند.
3- شیو ه هایی جدید برای ارتباط با دیگران ایجاد كنید.
الگوهای ارتباطی قدیم و ناسالم خانوادگی را بشناسید و روشهایی جدید در ارتباط با والدین و سایر اعضای خانواده را تمرین كنید.
مشكلات ارتباطی موجود خود را بشناسید و شیو ه های جدید ایجاد رابطه با دیگران را یاد بگیرید.
ثبات خود در روابط را ارزیابی كرده و از آن لذت ببرید. توجه كنید كه روابط با بحران یا وابستگی مشخص نمی شود.
4- در مورد بیماری والدین تان به خود آموزش دهید.
این موضوع در فهم اینكه والدینتان با چه مشكلاتی مواجه هستند وچه چیزی باعث آن مشكلات شده است ، به شما كمك خواهد كرد. این امرهمچنین به شما در تسكین احساساتی از قبیل گناه، رنجش، شرم و خجالت كمك خواهد كرد.
5- با یك متخصص بهداشت روانی مشورت كنید.
یك مشاور به شما كمك می كند تا بفهمید كه بیماری والدتان چه تاثیری بر زندگی شما دارد . همچنین مشاور به شما در یادگیری روشهای سالم ارتباط با دیگران و برآوردن نیازهایتان كمك می كند.
منبع: پیام مشاور
تنظیم برای تبیان: مریم عطاریان
مقالات مرتبط
