توصیهای از علامه طباطبایی(ره)
آیت الله جوادى آملى مىگوید یك وقت عازم زیارت بیت الله الحرام بودم، مىخواستم به مكه مشرف شوم. مصادف با زمستان بود، آن روز هم هوا سرد بود و برف مىبارید. براى عرض سلام و تودیع و خداحافظى محضر علامه طباطبایى رفتم. در زدم تشریف آوردند دم در. عرض كردم: عازم بیت الله هستم، خداحافظى مىكنم. بعد عرض كردم: نصیحتى بفرمایید كه به كار من بیاید و در این سفر توشه راه من باشد.
این آیه مباركه را به عنوان نصیحت و به عنوان زاد راه قرائت كردند. فرمودند: خداى سبحان مىفرماید: «فاذكرونى اذكركم»؛ «به یاد من باشید تا به یاد شما باشم.» فرمود: به یاد خدا باش تا خدا به یادت باشد. اگر خدا به یاد انسان بود، انسان از جهل نجات پیدا مىكند. اگر در كارى مانده است، اگر خداى قدیر به یاد انسان بود، هرگز انسان عاجز نمىشود و نمىماند. و اگر در مشكل اخلاقى گیر كرد، خدایى كه داراى اسماى حسنى است و متصف به صفات عالیه، به یاد انسان خواهد بود. گره اخلاقى را هم مىگشاید و انسان را از آن مشكل رهایى مىبخشد. این بود كه فرمودند: این آیه را به یاد داشته باشید كه خدا فرمود: «فاذكرونى اذكركم.»
برگرفته از داستانها و حكایتهای حج، رحیم کارگر
گروه دین و اندیشه تبیان، هدهدی.