خانه دوست

کعبه ابتدا توسط حضرت آدم(ع) ساخته شد و در واقع اولین خانه ای بود که ساختمانش توسط بشر بالا رفت. ولی وقتی 2242 سال بعد از هبوط آدم و در زمان حضرت نوح(ع) همه دنیا به زیر آب رفت، این مکان آسیب های فراوانی دید، تا جایی که پس از توفان، کعبه به صورت تله سرخی در آمد. با این حال مردم می رفتند و از آن مکان حاجت می خواستند و قربانی می کردند. این وضع تا زمان بازسازی کعبه توسط ابراهیم(ع) ادامه داشت.

بنا به دستور خدا، ابراهیم(ع)، همسرش هاجر و اسماعیل(ع) را از شام به مکه برد. در آن صحرای بی آب و علف بود که ابراهیم(ع) زن و فرزندش را رها کرد و به شام برگشت. ضجه های حاجر و گریه های اسماعیل(ع) از تشنگی و پا کوبیدن های کودک ابراهیم(ع) جوشیدن چشمه زمزم را به دنبال داشت.

پدیدار شدن چشمه، پرندگان زیادی را آن جا جمع کرد. اجتماع پرندگان توجه طایفه «جرهم» را که از نزدیکی آنجا می گذشتند، به خود جلی کرد. ورود آن ها به این ناحیه و ماندن آنها، شکل گیری شهری را در پی داشت که بعد ها مکه نام گرفت.

سالها پس از این که پای ابراهیم(ع) به مکه رسید و اسماعیلش را دید، از طرف خدا مأموریت پیدا کرد که بازساری کعبه را شروع کند. ابراهیم(ع) پیر سالخورده و اسماعیل(ع) جوان رشید با کمک و راهنمایی جرئیل امین(ع) در پنجم ذیقعده سال 3429 هبوط ادم بازسازی کعبه را شروع کردند.

ابتدا برای ساخت پایه ها، گودالی دور خانه حفر کردند، بعد نوبت پایه سازی بود. اسماعیل(ع) و ابراهیم(ع) می ساخت. ابراهیم(ع) انقدر دیوار را بالا برد که دیگر دستش به بالای آن نمی رسید. ابراهیم(ع) گفت: «ای نور دیده من! برای من یک سنگ بیاور که زیر پایم بگذارم و آخرین سنگ کعبه را در دیوار قرار دهم». اسماعیل(ع) حجرالأسود را دید که جبرئیل با خود از بهشت آورده بود. حجرالأسود را زیر پای پدر گذاشت و ابراهیم(ع) آخرین سنگ را هم در کعبه کار گذاشت.

27 ذیقعده شده بود که آن ها بازسازی کعبه را تمام کردند.