مبارزه با انحرافات

از جبهه برایتان بگویم؛ جبهه جنت‏الهی است و من این جا زیبایی‏های بهشت را با چشم‏هایم مشاهده می‏کنم و با گوش‏هایم نغمه‏های دلربای بهشتی را می‏شنوم. گویی که قیامت در نظرم جلوه‏گر شده و آن صحنه ‏کبرا را لمس می‏کنم که در آنجا فقط اعمال نیکمان به دردمان می‏خورند و تنها خداست که می‏تواند یاری‏ ‏دهنده‏مان باشد و بس.

عزیزانم!

آلودگی‏های روحی  و هواهای نفسانی، خود، حایل‏ها و حجاب‏هایی هستند که اگر بتوانیم این حایل‏ها و حجاب‏ها را از میان برداریم به سعادت ابدی، یعنی جوار قرب ربویی خواهیم رسید.

تا زمانی که این‏ پرده‏های ظلمانی بر روی دل ماست از مبدا آفرینش و از سرچشمه کمال خداوندی مهجور خواهیم شد. ما چگونه می‏توانیم نفسی را که هر آن، دل به میلی می‏سپارد و همواره دستخوش طوفان امیال ضد و نقیض و کشش‏های نفسانی است به حال خود رها کنیم و خود را از شر آن در امان بدانیم؟

چگونه می‏توان از مراقبت جدی و کنترل نفس دست برداشت که پیامبر اکرم (صلی‏الله علیه واله وسلم) آن شخصیت برجسته جهان اسلام در نیمه‏های شب پیشانی بر آستان قدس ربویی می‏سایید؟

آری! آنان که معرفت خدا را جستند، حتی یک لحظه هم از خود غفلت نداشتند و همواره دست استمداد به درگاه الهی دراز می‏کردند. چون می‏‏دانستند که پیروی بر هواهای نفسانی جز در سایه توفیق الهی و برخورداری از زحمت واسعه او امکان‏پذیر نیست.

عزیزانم!

در باره مسئله خودسازی و مبارزه با نفس، بیش از پیش حساس باشید و در این پیکار سرنوشت ساز به خدای بزرگ متوسل شوید؛ از درگاهش استمداد و کمک طلبید زیرا که ائمه معصومین (علیه‏السلام) با آن همه کمالات انسانی و عرفانی که داشتند، باز هم همواره از خدایشان استمداد می‏طلبیدند.

خود را مملوک خدا بدانید و همه شئون خود را از خدا ببینید و هر گونه استقلالی را از خود نفی کنید و خود را به تمام معنی عبد و بنده خدا یابید و خدا را مالک مطلق و حقیقی خویش بدانید وقتی چنین کنید و چنین شوید، در آن صورت به وظیفه بندگی قیام می‏کنید و در مسیر عبودیت گام بر می‏‏‏دارید.

عزیزانم!

آیا می‏شود که در مقام بندگی خدا باشیم، اما مخالفت با پروردگار خود نماییم؟ خدایی که در قرآن می‏فرماید: «و ما لکم لا تقاتلون فی سبیل‏الله  و المستضعفین من الرجال و النساء و الولدان الذین یقولون ربنا آخر جنا من هذه القریة الظالم اهل‏ها و اجعل لنا من لدنک نصیرا.» (سوره نساء، آیه 75)

آیا می‏شود دل در گرو محبت الهی نهیم. اما بی‏اعتنا به رضای او باشیم؟

شرط بندگی این است که بنده تا آنجا که در توان دارد، حتی فکر معصیت را نیز از قلب خود خارج کند بنابراین اگر از روی غفلت تن به لغزش دادید، بلافاصله با آب توبه و ندامت قلبی، آثار سوء آن را از صفحه دل خود پاک کنید حداقل مرتبه بندگی خدا را که عمل به واجبات و پرهیز از محرمات خداست. بجا آورید که این سبب نجات و رستگاری شما می‏شود.

عمل به تکالیف مقرر در شرع، زمانی نتیجه بخش خواهد بود که از روی اخلاص و به نیت اطاعت از امر صورت گیرد؛ یعنی نیت و انگیزه خالص برای خدا باشد.

عزیزانم!

اگر بتوانیم به این درجه برسیم که خدا را بدان جهت عبادت کنیم که او را سزاوار عبادت بدانیم. نه از ترس آتش جهنم و نه به امید بهشت. در آن صورت دلمان مملو از محبت خدا می‏شود و این محبت قلبی، اخلاص در عبادتمان را کامل می‏کند چون با محبت خداست که دل از هر تعلقی جز تعلق خدا پاک می‏شود و تمامی آثار خودخواهی و لذات دنیوی و بت‏های پنهان و آشکاری که در درون نفس، علائق ما را به سوی خود جلب می کند ، پاک وپیراسته شده و دل از کرده های خود و آرزوهای خود آزاد می‏شود و در این صورت است که تمامی وجود و توجه‏مان را معطوف به درگاه خدا نموده و از دریچه تنگ جهان طبیعت به جمال مطلق ازلی می‏نگریم.

و اگر در تمامی حوادث و پیش‏آمدها راضی به قضای الهی و تسلیم در برابر او و امر او باشیم، ترس و اندوه در ما راه پیدا نخواهد کرد.

باید چشم بر بندگان عاجز خدا و مخلوقات ناتوان او بندیم ویکسره دلمان را متوجه مبدا هستی کنیم و چشم امید خود را تنها به دست رحمت واسعه او بدوزیم و تنها از او یاری بطلبیم و متکی بر یاری و مساعدت دیگران نشویم و توکل به خدا کنیم و امر خود را واگذار به خدا نماییم.

عزیزانم!

هر گاه در انجام تکالیف الهی و اطاعت از او امر الهی سستی و قصور ورزید، استحقاق نزدیکی به خدا را از دست خواهید داد و این بزرگ‏ترین و تلخ‏ترین محرومیت‏هاست که نصیب شما می‏گردد تنها عاملی که آرام‏بخش دل‏هایتان می‏شود یاد و ذکر خداست.

عزیزانم!

بنا به تکلیف الهی و انجام فرمان خدا به جبهه رفتم تا به ندای امامم پاسخ مثبت داده باشم تا دین محمد(صلی‏الله علیه و اله وسلم) جاوید ماند و ولایت فقیه که استمرار خط انبیا و امامان معصوم است در غیاب امام معصوم(علیه‏السلام) استوار و پابرجا ماند و قامت رسایش تا ظهور بقت‏الله الاعظم از گزند دشمنان محفوظ ماند.

در این جبهه نور، با کج فکری‏ها، ظلمات و انحرافات داخلی بجنگید تا پاسدار بحق حرمت خون شهیدان باشید!

عزیزانم!

نماز شب، نماز اول وقت، تلاوت قرآن مجید و ادعیه، یاد خدا، یاد مرگ و قیامت و ذکر خدا، قساوت و کدورت دل را از بین می‏برد.

از خدا بخواهیم که یک لحظه ما را به خودمان وامگذارد زیرا مصیتی بالاتر از این نیست که خداوند یک لحظه ما را به خودمان واگذارد.

دروغ، تهمت، سخن چینی و غیبت از گناهان بزرگی هستند که به وسیله زبان صادر می‏شوند. مبادا کلمه‏ای از دهانتان خارج شود که به ضرر اسلام و مسلمین باشد! لذا زیاد به فکر خدا و به یاد قیامت باشید و به معاد فکر کنید و این تصور همیشه در ذهنتان باشد که بازگشت و حساب و کتابی هم هست!

از خدا می‏خواهم که هر چه سریع‏تر مرا به خوشبختی برساند و در راه او شهید شوم. مبادا از این‏که برای خود طلب شهادت کردم ناراحت شوید. چرا که همه ما از خدا هستیم و از خدا شروع شده‏ایم و به خدا هم ختم می‏شویم. آن راهی  است که انسان باید برود. پس چه بهتر که در راه خدا شهید شویم. مگر ما از علی علی‏(علیه‏السلام) آن بزرگ‏مرد عرصه پیکار با هواهای نفسانی و حسین‏(علیه‏السلام) آن آموزگار بزرگ شهادت و ابوالفضل (علیه‏السلام) آن سردار رشید صحنه کربلا و آموزگار عشق و وفا بالاتریم؟!

سطرهایی از سی برگ وصیتنامه اندیشمند شهید ، فرامرز محسن سلطانی

منبع :

ماهنامه امتداد

تنظیم برای تبیان :

بخش هنر مردان خدا - سیفی