دوستی به جای دشمنی

مامان قورباغه یك دختر خوب داشت كه اسمش قورناز بود. مامان مار هم یک دختر مهربان داشت كه اسمش ماری بود.

یک روز بعدازظهر كه هوا گرم و آفتابی بود، دخترها از مادرهایشان اجازه گرفتند كه بروند بیرون از خانه بازی كنند.

مامان مار به دخترش گفت : «مواظب حیوانی باش كه چنگال بزرگ و نوك براق دارد او دشمن توست. نگذاری دشمن به تو نزدیک شود.

چند خانه آن طرف⁪تر، همین كه قورناز سرش را از خانه بیرون آورد، مادرش گفت : « مواظب حیوا⁪ن⁪های دراز و باریک باش و قبل از غروب خورشید به خانه برگرد.»

قورناز از یک طرف راه افتاد و ماری از روبه⁪رو. رفتند و رفتند، در بین راه دنگ سرهایشان خورد به هم. قورناز از ماری پرسید: «ببینم، اسم تو حیوان دراز و باریک است؟»

ماری جواب داد: نخیر، اسم من ماری است. من یک مارم. می⁪خزم و می⁪لغزم. ببینم، تو چنگال بزرگ و نوك براق داری؟»

قورناز خندید : «نه، خوشبختانه ندارم! من یک قورباغه⁪ام و جست می⁪زنم.

ببین چه طور بالا و پایین می⁪پرم.»

ماری به كارهای او خندید و نزد یک بود كه از خنده غش كند.

آنها توی بوته⁪ها بازی كردند، آواز خواندند. مگس⁪ها و پشه⁪های خوشمزه را خوردند. قورناز به ماری نشان داد كه چه طور جست می⁪زند.

و گفت: «مرا ببین!» و پرید بالا و دنگ آمد پایین!

ماری سعی كرد كه بپرد، ولی روی زمین قل خورد و قورناز كلی به كار او خندید.

بعد ماری به او نشان داد كه چه طور بخزد. رفت بالای یک سر بالایی و فیش سر خورد! قورناز سعی كرد سر بخورد، ولی كله معلّق زد و پایین آمد و ماری كلی به كار او خندید.

خیلی زود شب شد و وقت رفتن به خانه رسید. قورناز گفت: « خیلی خوش گذشت. فردا هم بیا با هم بازی كنیم.»

ماری قبول كرد و گفت: «بیا به هم قول بدهیم كه همیشه با هم دوست باشیم.»

وقتی قورناز به خانه رسید. مادرش با تعجّب پرسید: «چرا این قدر علف به تنت چسبیده؟ امروز چه كار كردی؟»

قورناز جواب داد: «خیلی خوش گذشت. من با یک مار دوست شدم و با هم بازی كردیم. او به من خزیدن یاد داد و خیلی خندیدیم.»

مادر ترسید و گفت: «چی! یک مار؟ تو نمی⁪دانی كه مارها قورباغه⁪ها را می⁪خورند؟ همه⁪ی مارها بدجنس⁪اند! تو باید قول بدهی كه دیگر با هیچ ماری بازی نكنی.»

قورناز لرزید. سرش را پایین انداخت و حرفی نزد.

همان وقت، ماری به خانه رسید. مادرش با تعجّب پرسید: «چه قدر گِلی شدی؟ كجا بودی؟ او با خوشحالی جواب داد: «من دوستی پیدا كردم كه اسمش قورباغه است. ما با هم بازی كردیم و او به من نشان داد كه چه طوری می⁪پرد.»

مادر فریاد زد: «یک قورباغه؟ تو مار هستی و مارها قورباغه می⁪خورند. دفعه⁪ی بعد كه او را دیدی باید قورتش بدهی.»

ماری بدنش را دور سرش پیچید و چیزی نگفت.

روز بعد، ماری رفت جلوی خانه⁪ی قورناز و صدا زد: «من آمدم! بیا با هم بازی كنیم! «

قورناز گفت : «خیلی دلم می⁪خواهد با تو بازی كنم، ولی مامانم گفته كه بازی نكنم. حالا زودتر برو. خداحافظ.»

ماری با غصه جواب داد: «ولی... باشد... خداحافظ .»

آنها هیچ وقت دوباره با هم بازی نكردند. اگر با دقّت نگاه⁪شان كنی، می⁪بینی كه در آفتاب نشسته⁪اند و به روز خوشی كه با هم بازی می⁪کردند و قولی كه به هم داده بودند، فكر می⁪کنند. شاید هم به این فكر می⁪كنند كه كاش هیچ وقت معنی دشمنی را نمی⁪فهمیدند.

سپیده خلیلی

شاهد کودک

تنظیم بخش کودک و نوجوان

***********************************